Enkel burgers die mee doen met de verkoop langs de straat geven in gesprek met Dagblad Suriname aan, dat zij nu niet weten van hoe zij uit zullen komen. “Hoe verwacht men dat wij het moeten overleven?”, vraagt Vinay zich af. Hij heeft een stand langs de straat en probeert in zijn vrije tijd ook goederen te leveren met zijn vaders pickup.
“Men zit letterlijk een spelletje te spelen met ons als burgers, je krijgt er een schrik van je leven met een hoge koers, daarna zakt de koers weer of laat ik zeggen, het wordt even gekieteld en dan krijg je een verhoging van de benzineprijs. Dus die compensatie wordt dan op zo een manier genomen. Hoe verwacht men dat wij het dan moeten overleven? Ik ben pas getrouwd, wil mijn leven opbouwen, maar hoe doe ik dat op zo een manier? Je ontvangt met die ene hand en moet alles weer uit geven met de andere hand. Je hebt niet eens de gelegenheid om jezelf op te bouwen. Ik hoop niet dat mijn nieuwe leven hieronder zal leiden.”
Een man die vruchten verkoopt zegt dat hij gaat moeten stoppen met wat hij dagelijks doet. Hij geeft aan dat hij dagelijks een lange afstand moet afleggen voor hij bij zijn stand komt en terug naar huis.
“Ik moet om de ene dag tanken en soms dagelijks zelfs ook. Ik vraag me echt af van hoe dat kan, je verdient dagelijks, betaalt ook keihard voor je dingen en hebt aan het eind van de dag toch niets voor je zelf. Aan het eind ga je harder moeten werken om het dagelijks te kunnen overleven. Ik ben ook moe om te horen hoe slecht het gaat en wil ook een betere kant zien, maar hoe kan dat? Wij als burgers zijn de enige die het voelen.”
TM
