Suriname is altijd een land geweest dat drijft op subsidies. Veel werd door de staat gesubsidieerd. De lonen waren laag dus waren de mensen blij met lage maandlasten. Hoewel elke regering inzag dat leven op subsidies een land geen vooruitgang bracht, durfde niemand maatregelen te nemen. Ze waren bang om stemmen te verliezen.
Regering Bouterse maakte het land zodanig kapot, dat maatregelen nemen een bittere noodzaak werd. Een van de eisen van het IMF was dat subsidies moesten worden stopgezet. De huidige regering stond voor de keus, geen IMF, het volk blijven pamperen, geen stemmenverlies en geen ontwikkeling of gehoor geven aan de eisen van IMF en de subsidies afbouwen om het land tot ontwikkeling te brengen. Men koos voor het laatste en daar was moed voor nodig. De covid pandemie verzwaarde deze taak. Er ontstond paniek omdat alles duurder werd. Het volk werd gedwongen om zuiniger te leven en zelfredzaam te zijn.
Vele mensen weten niet met deze gedwongen veranderingen om te gaan. Ze zijn eraan gewend geraakt om gepamperd te worden en willen liever bij het oude blijven. Dat is menselijk, niemand doet graag een stapje terug.
Zoals verwacht kreeg de regering een tsunami aan klachten, verwijten en zelfs bedreigingen over zich heen. De keus was opgeven en het land in die oude misère laten wegrotten of tanden op elkaar, verwijten het hoofd bieden en doorzetten om deze zware klus af te maken. Ze kozen voor het laatste. De te bewandelen weg is zwaar, vooral ook omdat er veel tegenwerking is.
Wat heel erg opviel, was dat in zulke situaties iedereen aan zijn eigen behoeften denkt, alles vanuit zijn eigen situatie bekijkt en vooral de makkelijkste weg kiest van schelden en klagen. Plots staat het individu centraal. Velen weigeren mee te werken aan een mogelijke oplossing die op langer termijn ons allen ten goede kan komen, simpelweg omdat elke oplossing tai bere betekent. Men zegt niet voor niets ‘In nood leer je je landgenoten kennen. In nood ontstond Ikke, ikke, laat de rest maar stikken.
Eigenlijk zouden we Bouterse dankbaar moeten zijn dat hij een economische crisis heeft veroorzaakt, die tot deze gedwongen ommezwaai heeft geleid.
Deze omwenteling had reeds lang moeten plaatsvinden. Een land kan niet jaar in jaar uit blijven teren op subsidies van lanti. Alles wat de klok de laatste tijd slaat, is de crisis en de verhoogde prijzen. De mensen kunnen over niets anders meer praten.
Zo was het ook met mijn visite. Ik kreeg een paar vrienden op bezoek en ja hoor, ook die kozen als gespreksonderwerp de economische crisis, de prijstoename en bezuinigen. Ze zaten te klagen hoe moeilijk ze het hadden en dat ze niet rondkwamen met hun geld en dat de regering hen liet bezuinigen maar zelf niet meedeed aan tai bere. Iedereen redeneerde slechts vanuit zijn of haar kleine wereldje en weigerde het brede plaatje te zien.
Ik liet ze lekker klagen en dacht: “Ik ga een kopje thee voor ze zetten, dat doet een mens altijd goed in elke situatie. Toen ik de thee binnenbracht, waren er op het dienblad een grote pot thee en een verzameling aan bekers. Er waren mooie nieuwe porseleinen bekers en wat oude. Mijn gasten keken naar de bekers en elk nam toen snel een van de mooie porseleinen bekers. Ze keurden de oude bekers geen blik waardig.
Hoewel het begrijpelijk is dat ieder het beste voor zichzelf kiest, is het echter precies daardoor dat het onbegrip en vooral de nare sfeer in de samenleving is ontstaan.
De beker op zich, kan niets veranderen of verbeteren aan de kwaliteit van de thee. De buitenkant van de ene beker, ziet er alleen maar wat chiquer uit dan de andere, maar erin zit datgene, wat ze eigenlijk allemaal drinken namelijk, dezelfde lekker geurende thee.
Wat de gasten eigenlijk verwachtten is thee en toch kozen ze bewust voor de beste beker en ook observeerden ze tijdens het drinken van de thee, de beker van de ander om te kunnen constateren of de ander een mooiere beker had dan de zijne of hare.
Beste mensen u kunt het leven associëren met de thee. We willen allemaal van die lekkere thee drinken, dus een prettig en gemakkelijk leven. Maar we zijn te veel gefocust op die beker, dus het uiterlijk. Soms vergeten we zelfs te genieten van de thee (dus om te zien wat er al is bereikt) doordat we te veel aandacht schenken aan het uiterlijk van de beker. We kijken wie in een mooiere auto rijdt, een groter salaris heeft, wie wel en wie niet meedoet aan tai bere. Van belang moet niet zijn die auto waarin die minister of president rijdt, maar of hij zich inzet om goede resultaten te boeken voor het hele land zodat iedereen van die lekkere thee kan drinken.
Geld en maatschappelijke positie zijn de beker, (bij de een beter dan bij de andere) dus de bijzaken waarin het leven vervat zit. De beker verandert in wezen niets aan de kwaliteit van het leven dat we willen leiden. De bedoeling is juist om samen van de thee te genieten. Vergeet nooit dat de kern van je ziel is…. wie je bent en niet…. wat je hebt.
De gelukkigste mensen hebben niet het beste van alles maar zij maken wel van alles het beste.
Josta Vaseur
