Enkel ouders geven in een gesprek met de redactie van Dagblad Suriname aan dat zij nu overal met hun kind moeten. Skyre, die twee kinderen heeft geeft aan, dat zij momenteel niet veel uit kan geven. Zij werkt, maar verdient niet veel en uitgeven aan een oppas gaat haar veel kosten.
“Ik kan een oppas betalen, maar voor twee kinderen wordt het veels te veel. Ik heb alle centjes nodig om uit te komen. Mijn man zorgt voor de huishuur en ik voor voeding. Daarnaast proberen wij samen te passen en te meten voor de resterende zaken, waaronder kleren en wat nog nodig is voor de kinderen. Met kinderen zakendoen is heel vermoeiend, maar tra vas no de”, benadruk Skyre.
“CBB, de bank, markt en andere plekken bezoeken is een grote uitdaging met de kinderen. Je moet op ze letten, je centjes ook in de gaten houden en als de ene slaap heeft ga je die moeten dragen en ook nog je spullen sjouwen. Zij zijn mijn kruis en doe het graag, maar een extra handje als hulp stel ik zeer op prijs”, zegt skyre.
“Je kind bij een vreemde laten is gevaarlijk, de buren lastig vallen of ergens en het grootste probleem is je familie om hulp vragen. Als moeder kan je niet veel doen, maar liever alles zelfs doen als je man niet aanwezig is. Mijn partner en ik hebben het dusdanig geregeld, dat wij om en om werken en zo de oppas zelf kunnen doen op de kinderen. Soms werk ik in de ochtend en dan regelt hij zijn shift voor de avond of soms is het omgekeerd. Maar hoofdzaak is, dat een van ons steeds met de kinderen thuis kan zijn”, aldus Skyre. “
Als partners zien wij elkaar niet zo vaak, maar door een goede verstandhouding en vertrouwen redden wij het wel. In het weekend zijn wij wel een dag samen om op zo een manier ook iets leuks met de kinderen te doen. Dus door een goede samenwerking lukt het.”
Een alleenstaande moeder zegt, dat zij zich helaas geen oppas kan permitteren, maar gelukkig nog kan werken. “Vroeger was ik in staat een oppas te betalen voor mijn drie kinderen, maar nu is het niet mogelijk. De kinderen letten zelf op elkaar. Zij zitten in de ochtend op school en worden door mijn buurvrouw thuis gezet. Ik ben tegen drie uur thuis, dus zij zijn net maar enkele uren alleen. Voor ik uit huis ga kook ik en regel ik alles, zodat zij alleen hun eten op kunnen scheppen.”
“Ik praat dagelijks tot de kinderen en geef vaak aan, dat een ongelukje in een klein hoekje ligt. Samen doen zij hun schoolwerk en zodra ik thuis ben moet ik alleen controleren of alles goed is. Mijn buurvrouw geef ik elke maand een lekkers, haar zo laten kan ik niet, want zij is mijn grote hulp”, zegt de alleenstaande moeder. “Ik zit wel dagelijks met angst en zenuwen op het werk, maar door ook in contact te zijn met de kinderen lukt het. Er is geen andere manier en huilen om hulp is ook geen optie. Dus als alleenstaande of als ouders ga je een uitweg moeten zoeken aan het eind is het jouw kruis, jouw leven en gezin.”
TM
