Ondanks het feit dat de politieke partij VHP in 2020 een ongekende zetelwinst heeft behaald is ze toch gegijzeld. Ze hebben meer dan 115.000 stemmen gehaald, waar ze normaal goed zijn voor ruim 48.000 stemmen. Hieruit kan geconcludeerd worden, dat het verschil is gekomen door een deel van de Hindostaanse kiezers die eerder anders stemden, maar een groter deel komt door de stem van Javanen, mulatten en in minder mate van creolen.
Wat wel een feit is, dat ze afstand heeft kunnen nemen van wat eens werd gekenmerkt als te zijn een Hindostaanse partij en kan zich thans plaatsen op de lijn van de NDP, die deze trend veel eerder heeft ingezet.
Geforceerd
Ondank het feit dat ze de twintig zetels heeft, is ze volgens mij zeer ongelukkig. De VHP is een geforceerde samenwerking aan gegaan uit angst dat de NDP die optie ook had, door meer verbindingen te maken met andere partijen. Chan Santokhi werd gekozen als tweede Hindostaanse president, de eerste was Ramsewak Shankar. De droom van Santokhi uit 2015 ging in vervulling in 2020. Maar, kan hij het waar maken? Die analyse geef ik een andere keer.
Eigen agenda’s
De kwelling van de gegijzelde twintig is ontstaan door een verkeerde analyse voor en na de verkiezingen door mogelijk mensen die niet alleen geïnteresseerd waren in de stoel ten behoeve van Santokhi, maar ook in hun eigen agenda. Voor de verkiezingen had hij volgens iedere goede berekening een gewone meerderheid kunnen halen in een samenwerking met de NPS.
Die had ze zeker gebracht op 26 tot 28 zetels alsook een meerderheid op districtsraads- en ressortraadsniveau. Goed gezinde partijen konden daarna ook aansluiten als de BEP. En Chan was ook president geworden.
NPS-trauma
Echter hebben ze er anders over nagedacht en kennelijk hadden mogelijk enkele VHP’ers nog een trauma overgehouden aan de samenwerking met de NPS. Waarin ze nu terecht is gekomen is echter een “horror” movie.
Ook na de verkiezingen had de VHP een marginale optie door gewoon een optelsom te maken van de gewone meerderheid van 26, daar ze een grote meerderheid had op districtsraads- en ressortraadsniveau. Maar ook daarvoor heeft ze niet gekozen, mogelijk weer uit angst en een hebberige houding om te delen onder deze nieuwe VHP. Ook na de verkiezingen had ze de optie om samen te gaan met de NDP, maar dat zou ze niet kunnen verkopen aan de kiezers.
Hoewel binnen de VHP een klein deel wel een samenwerking met de NDP zag zitten. Hun agenda licht ik een andere keer toe.
Niet willen delen heeft gezorgd voor een geforceerde samenwerking en een permanente gijzeling van de 20 zetels. De ABOP kon beide kanten opgaan, zowel bij de VHP als de NDP, hoewel de NDP ook een rare nasmaak voor de ABOP had achtergelaten.
Het niet-schitteren van de ABOP-ministers
De Pertjajah Luhur van Paul Somohardjo was op sterven na dood en hangt aan de levenslijn van de ABOP. Dus als Brunswijk zegt ‘jump’ kan Somo alleen vragen ‘how high?’ De ABOP heeft geen ontwikkelingsvisie en is alleen geïnteresseerd in ministersposten en de eigen kweek bezighouden. Daarom zien wij dat niemand van de ABOP als minister schittert.
Santokhi is mogelijk de tweede VHP-president die zeer ongelukkig is op de stoel en dynamiek voor de samenleving niet tot grote hoogte kan brengen. De eerste VHP-president, Ramsewak Shankar, was voor die periode heel kundig en moedig en werd geterroriseerd door het militair bewind van Bouterse, die maar niet kon verkroppen dat ze terug moesten naar het kamp.
Slechte adviseurs
De voorzitter van de VHP heeft zich laten misleiden door te hangen naar de slechte adviseurs om hem heen en heeft ook de goede lang laten liggen. De zure vruchten van zijn verkeerde taxatie en steeds de retorische verhalen die niemand wil horen, en hij nog steeds los komen uit de vicieuze cirkel. Gevangen in eigen huis, met de 20 zetels, daar zit hij nu in.
Humbert Berlijn
