Ik wil het hebben over het werkbezoek van president Chandrikapersad Santokhi aan Nederland en de rol van de diaspora in het land. Het is een gegeven dat het grootste deel van de Surinaamse diaspora in Nederland woont. De redenen dat ze bij duizenden in Nederland zijn, zijn onder andere dat zij het niet eens waren met de onafhankelijkheid van toen, geen toekomstperspectief in eigen land zagen en om politieke redenen. Alle bevolkingsgroepen die in Suriname zijn hebben zich verplaatst naar het land van de voormalige kolonisator, eveneens naar evenredigheid van de samenstelling.
Alle gekozen presidenten van ons land, met uitzondering van Fred Ramdat Misier en Desi Bouterse, hebben Nederland eens formeel bezocht al dan niet voor een staatsbezoek of een werkbezoek.
De eerste generatie Surinamers die naar Nederland vertrok had het ook moeilijk zich aan te passen aan een samenleving waarmee ze niet bekend waren. Velen hebben ook eens gewoond in vluchtelingenverblijven en moesten ook kiezen van “korte” appartementen. Er ontstonden zelfs korte koningen onder Surinamers die veel landgenoten hadden opgelicht.
De mensen hebben wel door Nederland tot hun land te maken betere kansen gehad voor hun en hun kinderen. Nederland behoort immers tot een van de hoogst ontwikkelde landen in de wereld met een Triple A-status (kredietwaardigheid van het land). Suriname daarentegen heeft een default status (default is een situatie waarbij een kredietnemer zijn beloofde betalingen niet nakomt of kan nakomen).
De diaspora in Nederland heeft altijd, tot vandaag de dag, op eigen manier familie en of vrienden in Suriname financieel ondersteund. Ook hebben groepen op eigen niveau andere vormen van hulp verleend al dan niet met fondsen van de Nederlandse regering, voornamelijk in de medische sector.
Er was weliswaar ook een moment in de jaren 70 dat Surinamers hun families in Nederland steun hebben verleend. De diaspora heeft gemiddeld ook een hogere schoolontwikkeling dan de Surinamers in eigen land. Veel Surinaamse politieke leiders in het verleden en het heden hebben zelfs geen geloof in datgene wat ze predikten voor het Surinaams volk en steeds ervoor gezorgd dat hun naasten de Nederlandse nationaliteit bleven behouden. Het komt er simpel op neer, papa en mama werken in de Surinaamse politiek in Suriname en kinderen wonen in Nederland. Papa en mama sturen al het geld naar Nederland.
De Surinaamse politicus leeft daarom in twee landen en is haast nooit in staat een echt Surinaams standpunt in te nemen. De president zal daarom ook geen ferm standpunt kunnen innemen gezien de underdog positie.
Verwachtbaar is dat hij, zoals alle politieke mensen die eens Nederland hebben bezocht, een oproep zal doen het moederland niet te vergeten met alles daarom heen. De president heeft een bedroevende start gemaakt door voor het eerst een diaspora Nederlander te benoemen tot ambassadeur van Suriname. Een land (Suriname) waar die nooit heeft gewoond en gewerkt.
Dit is een belediging aan de 500.000 plus Surinamers en hij heeft daarmee de toon aangeven van de ondergeschiktheid van ons land aan het land Nederland.
Het ligt niet in de lijn der verwachting, dat de diaspora in Nederland nog een aanzet zal doen om terug keren naar het moederland dat economisch en qua menselijke ontwikkeling veel verder is weggezakt op de wereld ranglijst. Velen doen dat mogelijk als ze gepensioneerd zijn, maar hebben dan wel hun beste arbeid gegeven aan Nederland.
De tweede en derde generatie diaspora in Nederland vinden het leuk eens te komen op vakantie in het land van hun voorouders voor de nostalgie, maar verder houd het ook op.
Het bezoek zal een zijn van foto’s maken, inspirerende toespraken afgeven, maar aan het eind zal het moeten komen van de Nederlandse regering in goede bilaterale afspraken.
De Surinaamse diaspora in Nederland speelt als kleine minderheidsgroep geen rol van betekenis op het grondgebied van Nederland ten opzichte van grotere groepen allochtonen, zoals de Turken en Marokkanen .Ook niet binnen de internationale belangen. Maar, een bezoek is altijd leuk voor de geschiedenis.
Richard Ebenheeziger
