De opkomst op het Onafhankelijkheidsplein was gisteren overweldigend en boven verwachting. De protestmanifestatie is gehouden ondanks intimidatie en dreigingen vanuit de regering, de NDP en haar handlangers. Het volk is geïntimideerd met middelen die door haar zelf zijn bekostigd. De protestmanifestatie en de opkomst was niet het resultaat van enge dwang, integendeel. Burgers waren ter plekke ondanks het risico voor represaille. Daarom kan zeker gezegd worden dat deze massa, een echte volksmassa was. Het was georganiseerd door een jonge burger die tot nu toe onbekend was in Suriname. De manier waarop deze burger (Stephano ‘Pakkitow’ Biervliet) zich heeft geprofileerd en gedragen is zeker een compliment waard. Het volk heeft zich keurig gedragen, maar niet nagelaten om zijn protest tegenover de NDP en haar regering in duidelijke bewoordingen kenbaar te maken. Het kan zijn dat de politiek bijgedragen heeft aan het mobiliseren van de massa, maar het geheel had in het geheel geen politiek karakter. Op heel keurige wijze hebben de politieke partijen zich terughoudend opgesteld en het woord gelaten aan de jonge burgers die geen politici zijn. Wat in overwegende mate op het podium heeft gesproken, zijn normale burgers van Suriname, soms heel jong. Een compliment ook aan de studenten die aan het protest hebben deelgenomen.
De prodowaka van de NDP een dag ervoor zou ook een menigte op de been hebben gebracht, maar dat maakt op de burger geen indruk. Deze burgers doen mee onder druk, om te behouden wat ze van de regering hebben gehad, voor een gift, een portie eten, een pakket, een zakcentje en voor plezier. Deze burgers die afkomstig zijn uit de armste delen van de bevolking en de Surinaamse krottenwijken, waar soms ook niet eens elektriciteit aanwezig is, hebben het niet door hoe ze ertoe bijdragen om hun eigen toekomst en die van hun kinderen te verpesten. Maar de indrukwekkende massa op het Onafhankelijkheidsplein en omgeving maandag is een spontane reactie. De burger Pakkitow is erin geslaagd, door zijn oprechtheid, om indruk te maken op bedrijven, vakbeweging, maatschappelijke organisaties, politieke partijen maar meer nog de burger. Het is opvallend hoeveel burgers, mannen en vrouwen, jong en oud, ontevreden en boos is in Suriname. Men pikt de terreur onder de regering van NDP niet meer. De schandalen volgen elkaar in sneltempo op. De geur uit de beerput van deze regering is ondraaglijk. Het laatste zeer pijnlijke nieuws is dat de monetaire reserves weer naar de man zijn geholpen. De bodem van de schatkist in Suriname zou weer zichtbaar zijn. Deze regering onder de NDP heeft wel enkele records verbroken die heel moeilijk te evenaren zijn. Ten eerste is het nooit in de geschiedenis van Suriname voorgekomen dat zoveel burgers zich niet meer konden inhouden en op persoonlijke titel hun medeburgers hebben opgeroepen om te protesteren tegen het grove wanbeleid van Suriname. In een Nederlandse krant wordt heel smakelijk een artikel geplaatst dat uitgerekend de centrale bank van een land de grootste bankroof bij de commerciële banken pleegt. Deze periode van 2010 tot heden heeft de meeste boze en ontevreden burgers opgeleverd. Verschillende manieren heeft men geprobeerd om zijn ontevredenheid te uiten, een burger heeft zelf in ondergoed alleen een bord omhooggehouden met als opschrift: “Saka koers”. Echte artiesten komen op wanneer een regering het eigen volk tiranniseert en onderdrukt, maar er zijn ook enkele slijmende artiesten die voor de weg van de minste weerstand kiezen: het ondersteunen van de regering en de hooggeplaatsten binnen de regering. Dat levert soms een huis of een baan op bij de SRS of de STVS. Deze huizen houdt men trouwens ook niet lang wat men verkoopt het om enkele weken met het geld als een koning te leven. De rij van individuen die hun ontevredenheid niet meer konden onderdrukken is binnen 1 regeerperiode nooit zo lang geweest: Radjen Kisoensingh, Maisha Neus, Curtis Hofwijks, Gulshan Alibux, Xaviera Jesserun, Erlan Sleur, Stephano Biervliet, Lionel Zweers en zelfs Madelon Menke (de zus van DNA-voorzitter Jenny Simons). In principe past Satish Baldewsingh ook in het rijtje van de individuele activisten die steeds vanuit zijn positie geprobeerd en gedurfd heeft om de regering te wijzen op het onrecht dat door de regering aan het volk is aangedaan. Daarbij heeft hij wel eens een voet over de grens van het toelaatbare gezet, maar in een beschaafd land met een goed ontwikkeld democratisch systeem zou hij nooit worden aangehouden. Daarom is een ander record van de NDP en haar regering, dat in geen enkele regeerperiode sinds onze onafhankelijkheid, zoveel protestleiders zijn geïntimideerd en opgepakt. Concreet noemen we Radjen Kisoensingh, Curtis Hofwijks, Wilgo Valies en Satish Baldewsingh.
Het opgekomen volk in alle geuren en kleuren op het Onafhankelijkheidsplein geeft 1 ding duidelijk aan enkele weken voor de verkiezingen: de kiezers, de burgers van Suriname zijn ontevreden. Een groot deel van volk is het leven in vernedering en met de gunst van een pakket zat. Met de kasreserve-issue is ook het bewijs gegeven dat de NDP-politici niet te vertrouwen zijn. Een regering in hun handen betekent geen garantie voor een veilig en rustig Suriname. Het volk voelt zich aangerand en in zijn kruis gegrepen. Deze regering en haar politici zijn nu te ver gegaan. De teneur naar de verkiezingen van 2020 is gezet. De NDP staat een fors zetelverlies te wachten; haar eigen structuren die met vlaggen zwaaien zal tegen haar stemmen. De oorzaak: overduidelijk en langdurig zwak politiek leiderschap dat zich laat gijzelen door een stelletje kapitalisten. We sluiten af met een ander record: het is geen enkel regering ooit gelukt om in 1 aangesloten regeerperiode tot 2 keer toe de monetaire reserves bijna tot nul op te maken. Het is geen enkele politieke partij in Suriname gelukt, los van de NDP, om in totaal tot 3 keren toe, in een kort tijdsbestek van 24 jaar (1996-2020), waarvan men 14 jaar regeerde, de monetaire reserves te doen verdampen.
