Suriname heeft de afgelopen maanden een aantal staatshoofden en ministers van grote landen op bezoek gehad waarmee overeenkomsten voor samenwerking zijn getekend. Suriname heeft enorme potentie om een welvarend land te worden, maar zijn bevolking is niet in staat om die ontwikkeling tot stand te brengen. Een deel van de Surinaamse bevolking gelooft nog steeds niet in de Staat Suriname. Er zijn nog teveel burgers die jongeren in het buitenland parkeren, zelfs in tijden waarin het goed gaat en iets meer in tijden waarin het minder goed gaat. Er zijn jongeren die met schaars Surinaams geld openbaar gesubsidieerd onderwijs genieten, tot op de universiteit en daarna verkassen naar voornamelijk Nederland waar men dan het leven slijt van een tweederangsburger met banen die niet passen bij de opleiding. Het genoegen om omringd te zijn door witte mensen met een hoge beschaving is kennelijk een behoorlijke compensatie. Studeren aan de Surinaamse universiteit kost aan inschrijfgeld niet eens Euro 250 per jaar per student. De Nederlandse Staat trekt de Surinaamse studenten met een vwo-diploma (en die uit EU-lidstaten en Zwitsers) aan om in Nederland te komen studeren door de regeling dat zij een laag inschrijfbedrag (het wettelijk inschrijfgeld) betalen, dat is Euro 2.060 als men voltijds studeert en Euro 1831 als men deeltijds studeert. Zo zuigt Nederland de jongeren die het zwaar gesubsidieerd middelbaar onderwijs in Suriname genieten op en zo duurt de uitbuiting van Suriname gewoon verder met medewerking van een aantal Surinamers. De Surinaamse bevolking blijft zo relatief ongeschoold en klein. Suriname zal om de ontwikkeling ter hand te nemen, geschoold kader moeten importeren om de verschillende sectoren een boost te geven. Minstens een half miljoen mensen zijn nodig om de natuurlijke hulpbronnen en de duurzame sectoren goed te ontwikkelen. De drempels als verblijfsvergunningen en werkvergunningen moeten worden gesloopt met 1 doel namelijk het verdubbelen van het bbp. Suriname kent een diaspora die bijna even groot is als de bevolking die in Suriname leeft. Die diaspora heeft een uiterst wispelturig en opportunistische karakter. In Suriname is men niet bereid geweest zich aan wet en gebod te houden, maar in Europa is men wel daartoe bereid. De regeringen van Suriname hebben de deuren van Suriname gesloten gehouden voor landen als China, India en Indonesië, maar die deur moet wijder open. Het diasporabeleid van Suriname zal geen zoden aan de dijk leggen. Een groot deel van de mensen die hier geboren is, is gevlucht naar Nederland vaak met behulp van schijnhuwelijken en zit in ziekteregelingen. Deze mensen zullen niet naar Suriname terugkeren, de aantrekkingskracht gaat niet zover. De loyaliteit en de liefde naar het ontwikkelingsland toe zijn er nooit geweest. Bovendien is een behoorlijk deel ongeschoold gebleven en niet als zodanig ontwikkeld door integratie vanwege de hokjesmentaliteit. Politieke partijen die zwaar leunen op diaspora in Nederland moeten hun strategie zwaar aanpassen. Men ontbeert kennis over de zogenaamde diaspora en men koestert ongerechtvaardigde verwachtingen wat betreft deze groep en houdt men bovenal weer het Surinaamse volk voor de gek. Een verbeteringsbeleid zwaar gestoeld op diaspora getuigt ook van een laag zelfbeeld en gebrek aan liefde voor het land. De deuren moeten niet gesloten zijn voor mensen die hier zijn geboren, maar de focus moet liggen op andere landen waarmee een zakelijke deal kan worden gesloten. De enige bijdrage die de Nederlandse diaspora kan verlenen is het doen van donaties voor de partijkas, tot meer zijn zij gewoon niet in staat. De Surinaamse diaspora is afgezet tegen de Surinaamse bevolking enorm groot, maar internationaal is al bekend dat deze mensen tot de meest gierige van de hele wereld behoren. In vergelijking met andere diaspora denkt de Surinaamse wereldwijd het minst aan familieleden en vrienden in Suriname. Regeringen met een NF-signatuur hangen teveel aan de lippen van figuren uit de diaspora. Er wordt niet geluisterd naar kader hier te lande. Dat maakt dat zij in tijden van goede en stijgende prijzen van grondstoffen, de economische ontwikkeling niet tot stand kunnen brengen door meer productie via investeringen. Men kan wel sparen en monetaire reserves opbouwen, maar men kan niet in de volgende fase van ontwikkeling gaan door ondernemerschap te stimuleren en door bedrijven op te zetten in de prioriteitssectoren. Uit de zuid-zuid-relatie haalt men heel weinig omdat de aandacht onterecht veels te veel ligt bij diaspora en Nederland. Het is slechts een goed begin dat de Surinaamse regering de banden aanhaalt met landen als China, Turkije, India en Indonesie. Er worden intenties uitgesproken maar die intenties moeten uitgewerkt worden in concrete acties. Het is aan de president, de vp, ministers, directieleden en de ambtenaten om munt te slaan uit de samenwerking met deze landen. In het bijzonder is er een zware uitdaging voor de ministeries van LVV, HIT, OWT&C en NH om bedrijven in de duurzame bedrijven naar Suriname te halen waardoor de werkgelegenheid wordt gestimuleerd en er bedrijven worden opgericht. De president moet een Monitoringsunit Uitvoering Zuid-Zuid-Samenwerking opzetten om streng erop toe te zien dat ministers hun huiswerk maken. Daarin moet hij jonge energieke mensen tewerkstellen die moeten hebben bewezen dat ze van Suriname houden. De werkloosheid is in Suriname de afgelopen jaren gedaald, maar Suriname zal de benodigde arbeid voor deze bedrijven niet kunnen leveren. Ten behoeve van deze bedrijven moeten arbeiders worden toegelaten. Het voordeel is dat de bbp in Suriname zal stijgen waardoor het begrotingstekort in Suriname kan worden omgezet in een begrotingsoverschot.
