Er is door de bond van de SLM een handreiking gedaan naar de directeur van het bedrijf om de kort ontstane ruzie bij te leggen en dat is een zeer wijs besluit van de organisatie. Iets minder wijsheid zien wij aan de andere kant waar men het vertrouwen in een bondsbestuur als het ware heeft opgezegd en dat kan ten enen male niet. Aanleiding van de ruzie is geweest de wijze waarop de directie een aantal dienstbetrekkingen tot een einde heeft gebracht. Werknemers hebben in een groep meer onderhandelingskracht dan wanneer ze individueel zijn en voor een groep van directieleden zitten. De werknemers van Residence Inn hebben zich laten verleiden tot afkoopregelingen en daarboven op nog een concurrentiebeding en ze gaan binnenkort wanneer het geld op is geraakt spijt hebben van hun besluit. Indien de directie aan de individuele werknemers heeft medegedeeld dat ze de bond moeten uitsluiten in de afkoop omdat deze bijvoorbeeld onbevoegd is of omdat deze uitgesloten mag worden, dan is dat ook een kwalijke zaak. Nu blijkt ook dat Residence Inn niet wordt gesloten, maar verkocht. De vraag rijst wie dan de werknemers worden van het hotel eventueel onder een andere naam. En als de nu ontslagen werknemers mogen solliciteren bij de koper en een nieuwe overeenkomst tekenen (dus weer in dienst treden), wat zal gebeuren met de dienstjaren die de werknemers reeds hadden opgebouwd? Komen die jaren allemaal te vervallen? Overgang en verkoop van bedrijven hebben we vaker meegemaakt en het particuliere bedrijfsleven heeft tot nu toe het goede voorbeeld gegeven door respectvol om te gaan met de werknemers. Waarom lukt het de staatsbedrijven en de bedrijven waar de regering iets te maken heeft niet om werknemers met respect te behandelen? Het heeft te maken met de corruptie die inherent is aan onze politiek. De politieke partijen zuigen alle corrupte burgers van het land op, daarmee wordt de bevolking voor de gek gehouden voor, tijdens en na de verkiezingen. Een deel van de corrupte en oneerlijke mensen belandt op den duur in de topfuncties van de ambtenarij en in de top van de parastatale bedrijven. Men houdt zich dan aan God noch gebod, als het even kan worden werknemers zelfs met vuurwapens geïntimideerd in staatsbedrijven. Onder het huidige regiem heeft deze infiltratie van corrupte politici in staatsbedrijven een extra dimensie gehad namelijk, dat mensen die geloven in geweld (militairen, volksmilitie) in staatsbedrijven terecht komen. Meestal gaat het ook om mensen die deel waren van de militaire dictatuur en nog steeds geloven in dictatuur dan in democratie. Het zijn mensen die met wapens rondlopen, militair zijn (geweest), verdacht zijn geweest bij geweldsdelicten of daarvoor veroordeeld zijn, dus ronduit aangeduid kunnen worden als de maffia. De infiltratie van dit soort figuren onder het huidige regime in staatsbedrijven heeft gemaakt dat er heel grof wordt omgesprongen met de rechten van de arbeiders, terwijl het private deel van het bedrijfsleven zich wel keurig houdt aan de rechten van hun medewerkers. Deze discrepantie was weer te zien bij Residence Inn en het heeft allemaal te maken met politieke signatuur en de wijze waarop men aankijkt tegen mensenrechten. Vechten tegen bonden is het meest domme wat een werkgever kan doen, omdat zo een ruzie alleen met toepassing van geweld kan worden gewonnen. Dat geweld is te zien in Zuid-Amerikaanse bananenrepublieken waartegen wij bij tijd en wijle wel degelijk aanleunen. Dit heeft te maken met de bestuurscultuur die nog ingebakken ligt bij mensen uit de periode van de jaren ’80. Precies hoe militairen scenario’s maken om gebieden te veroveren of heroveren, worden er ook plannen gemaakt om bedrijfsmaatregelen door te voeren. Dat er ‘collateral damage’ daarbij wordt veroorzaakt, is all in the game. Het bedrijf SLM staat al jarenlang, al uit de tijd van het NF, symbool voor de corruptie en regelarij die vanuit politieke partijen zich schuldig maken aan de leiding van het bedrijf (lees: TCT, OWT&C). Er is een jarenlange klacht dat er tickets worden uitgedeeld en dat er teveel gratis wordt gereisd door de corrupte bende. Ook op de luchthaven is er veel loos, dat bleek recent weer toen bleek dat werk gegund wordt aan familieleden. Het is dus een corrupte bende, nog steeds. Recent werd beweerd dat ICT werk gegund is aan mensen gelieerd aan de leiding. Men heeft getracht om aannemelijk te maken dat voor dat werk niet wordt betaald, maar inmiddels is duidelijk dat niet alles gratis is. De Surinaamse njang patu bij en rondom de SLM en bij luchthavenbeheer gaat door. Dat maakt dat deze bedrijven nooit de derdewereldstatus kunnen ontstijgen en dat is een schande voor de leiding. Men reist de wereld rond en ziet hoe gerievelijk het is op andere luchthavens, maar wanneer men terug is denken leidingevenden niet aan een mooie luchthaven maar eerder aan een mooie kogelvrije wagen voor zichzelf. Het is een schande hoe staatsbedrijven in Suriname tot eigendom zijn gemaakt van politieke partijen en politici. De leerling, de huidige politieke elite, overtreft in deze de meester, het NF.
