Er is de afgelopen dagen enkele bijzondere opmerkingen geplaatst door de Young Democracy Unit (YDU) met betrekking tot het recht van vreedzame betoging. Beweerd wordt dat het uiten van ontevredenheid niet genoeg is. Burgers die klagen moeten ook aangeven wat exact de oplossing is van het probleem en dus hoe de problemen opgelost moeten worden. Het lijkt vaak heel gemakkelijk om te klagen over een probleem, waar men zelf niet veel van snapt. Voor degenen die er iets van snappen, zou het interessanter zijn om naast de onderbouwing van het probleem, ook een oplossing te zoeken voor de ontstane problemen, luidt de opvatting van YDU. Wij zijn het niet eens met deze stelling en dit uitgangspunt. In principe wordt gezegd dat personen die geen oplossingen kunnen of willen bedenken, geen recht hebben om hun ontevredenheid te uiten. Deze opvatting van de YDU is heel vaak te horen in de politiek, maar het is niet gebaseerd op de realiteit. De YDU gaat ervan uit dat burgers niet moeten schreeuwen vanuit de kantlijn. De doorsnee burger zou moeten meedenken over de vele problemen in het land. Met name wordt het uiten van ongenoegen via social media afgekeurd. De YDU zegt dat wij niet (altijd) op de overheid hoeven te wachten. In de eerste plaats moet de YDU beseffen dat het recht van betoog los staat van het recht om inspraak te hebben. Burgers hebben niet altijd de wetenschappelijke kennis om over van alles en nog wat oplossingen aan te dragen. Neem nu de stijgende koersen en de stijging van de prijzen in de winkels. De burger ervaart de stijging van de prijzen als een pijn en zal daarover zijn ongenoegen uiten. Hoe moet de koers omlaag worden gebracht? Hoe moeten de prijzen worden beteugeld op korte termijn, als een noodmaatregel of op structurele wijze? Op deze vragen heeft de doorsneeburger geen wezenlijke oplossing, behalve de economen die vanwege hun studie in staat zijn om oplossingen aan te dragen. Van de burger moet niet worden verwacht dat hij een expert is in regeerbeleid en in het bedenken van wetenschappelijk onderbouwde oplossingen. In de democratie is het de regering die het land organiseert en daarbij het voortouw neemt. De regering laat ruimte voor inspraak door burgers te vragen wat hij vindt van de werkwijze bij de aanpak van oplossingen. Door oplossingen en beleid te ontvouwen en daarover met de bevolking dialoog te voeren, kan de burger een bijdrage leveren in het oplossen van problemen. De regeringen moeten niet ervan uitgaan dat de burgers met oplossingen moeten komen. De overheid moet genoeg deskundigen over de verschillende beleidsgebieden in huis hebben om zelf oplossingen te bedenken. Wat niet op te lossen is, moet ook wetenschappelijk worden onderbouwd en medegedeeld. Vaak blijken oplossingen die in buurten en door individuele burgers worden bedacht, niet aangedragen te zijn met inachtneming van het overheidssysteem, de wetgeving of andere mensen hun rechten. Als burgers oplossingen denken te hebben over problemen waarmee ze te kampen hebben, dan mag men dat ook te berde brengen, maar het hoeft niet de beste oplossing te zijn. Verder moet opgemerkt worden dat burgers ook het recht hebben om aan de kantlijn te staan. Het is een niet-ideale en gezonde situatie als alle partijen partijpolitiek gelieerd zijn. Er moeten genoeg burgers in de samenleving zijn om kritisch te staan in de samenleving en gebalanceerde adviezen te geven en gezonde opvattingen eropna te houden.
Wat opvallend was de afgelopen dagen was de uitspraak van de Krijgsraad om het 8 decemberstrafproces voort te zetten. Door de regering was conform artikel 148 van de Grondwet een verzoek gedaan om de strafzaak te beëindigen. De minister van Juspol had het verzoek van de regering toegelicht door aan te geven dat voortzetting van het proces, de samenleving in gevaar zou brengen en dat zelfs een burgeroorlog zou uitbreken. De Juspol-minister heeft waarschijnlijk gebruik gemaakt van bronnen die betrouwbaar zijn. Dat betekent dus dat nu besloten is dat de vervolgers een strafeis mogen presenteren, voor de samenleving een behoorlijk gevaar dreigt. De Juspol-minister had als bron van het gevaar doen blijken dat die zou kunnen komen vanuit de politieke aanhang. Dat gevaar was door de Juspol-minister niet afgekeurd of afgeraden. We leven dus nu in een explosieve situatie. Deze explosieve situatie wordt nijpender met de situatie van de ontevreden leerkrachten met in hun kielzog de COL. Gaat de overheid als werkgever de groter geworden loonlast kunnen dragen?
