Met verbazing nam ik kennis van het artikel van drs. Wim Bakker, waarbij hij aangaf te moeten reageren op door mij gedane uitspraken. Later zou ik begrijpen dat hij reageerde op uitspraken van mij geciteerd in een artikel dat verscheen in een lokale krant op 9 september. Echter heb ik in dat interview dat als basis diende voor het schrijven van dat artikel niet gesproken over een organisatie die zou zijn mislukt. Naderhand zou de heer Bakker aangeven dat zijn reactie gebaseerd was op wat anderen schreven op social media dat Hans Breeveld zou hebben gezegd. Had hij zelf dan het artikel waar ik in 15 regels wordt geciteerd niet gelezen? Op zich een super zwak uitgangspunt. Bakker permitteert zich in zijn artikel vergaande uitspraken over mij en de Democracy Unit waar ik directeur van ben.
Verschil van mening en de democratie
Maar, zelfs als ik de uitspraken had gedaan die mij kwalijk genomen worden door de heer Bakker dan vraag ik mij af of de reactie van Bakker zo oververhit had moeten zijn. In een democratie is verschil van mening heel normaal. In tegenstelling tot totalitaire staten, waar gestreefd wordt naar een eenheidsworst en intolerantie de regel is. In democratieën respecteert men de pluriformiteit. De argumenten, de onderbouwing dus, zijn doorslaggevend. Waarom werd Bakker zo boos op een vermeende uitspraak?
Maar ook zou ik voor de toekomst de heer Bakker willen adviseren beter het onderscheid te maken tussen en artikel (van betrokkene) en een interview (met hem of haar). Het ging in het onderhavige om de weergave van een interview met mij. Van de ruim 20 minuten die ik met de journaliste heb gesproken, heeft ze 15 regels geschreven. Dat deed ze heel goed, maar ik heb natuurlijk veel meer gezegd dan uiteindelijk daar stond.
Buitenparlementaire oppositie wordt zeker door mij en de Democracy Unit toegejuicht. Echter zullen wij ons steeds de vraag naar de effectiviteit van welke actie moeten stellen. Ook wij in Suriname moeten effectiever met tijd omspringen. Maar zeker moeten wij ook steeds nagaan of de organen en activiteiten die hun bestaansrecht ontlenen aan onze grondwet wel optimaal functioneren. Indien dat niet het geval is, moeten wij nagaan wat we kunnen doen om die betere te laten functioneren.
Democratie is geen doel op zich, maar een vehicle ten dienste van ontwikkeling. Dus ook hier dienen wij de economische regels van efficiëntie in acht te nemen.
Hooghart
Het is van belang even stil te staan bij de rol van Ronald Hooghart “ toen en nu”.
Niemand kan ontkennen – zonder de geschiedenis geweld aan te doen – dat Hooghart een factor van betekenis is geweest toen er in 2000 een vroegtijdig eind kwam aan de regering Wijdenbosch. Hierbij moet ook worden aangetekend dat hij voorzitter was en is van de vakcentrale CLO. Ik gaf in het interview ook aan dat hij nu regeringsgezind is. Het lijkt mij dat de heer Bouterse dit – na koele en zakelijke inschatting over wat de komende regeerperiode zou brengen – heeft gedaan. Dit betekent dat Hooghart nu in een andere positie is en het dus ook niet zeker is wat zijn trekkracht ‘nu’ zou zijn. Maar ook in Suriname zullen we moeten leren dat ook al staan we nu niet meer op goede voet met iemand, zijn/haar verdiensten zullen we moeten blijven noemen c.q. respecteren. Zo zal ik, welk meningsverschil ik ook heb met Wim Bakker, hem steeds blijven waarderen als een goede volksdokter. Zijn onbaatzuchtigheid en strijd voor de minderbedeelden dwingt zeker respect af.
Het ging mij enkel daarom dat de zuiverheid van de discussie in acht gehouden moet worden, personen juist moeten worden geciteerd en dat het onnodig bekladden van anderen ook in ons land tot het verleden moet gaan behoren.
Dr. Hans Breeveld
