Er is een groot verschil tussen de wettelijke realiteit van Suriname en de belevingswereld van de Surinamer. Dat kan de reden zijn waarom wettelijke regelingen niet bij hun naam worden genoemd. Nu wordt gesproken over een zogenaamde ‘Anticasinowet’ terwijl het gaat om de wijziging van de Wet Hazardspelen (WH) uit 1962. In de WH worden nu ingrijpende wijzigingen aangebracht die erin moeten resulteren dat casinobezoek niet leidt tot sociaalmaatschappelijke excessen. Volgens het wetsontwerp accepteert de overheid het gokken, maar wil ze ongewenste effecten, zoals de groei van illegaal gokken en de toenemende gokverslaving, kunnen beheersen. De wetswijziging staat in verband met de inwerkingtreding van de Wet Toezicht en Controle Kansspelen en de instelling van de Gaming Board daarbij. Het wetsvoorstel geeft aan dat casino’s onderdeel zijn van de hotelinfrastructuur, die nodig is om hotelgasten te accommoderen. Het casino zou een ondergeschikte rol ten opzichte van het hotel moeten vervullen. In de praktijk in Suriname is het echter zo dat hotels worden opgezet om casino’s te herbergen, dus omgekeerd. Door casino’s op te nemen in de hotelinfrastructuur behoort te worden beoogd dat het verblijf in het hotel aantrekkelijker wordt voor de toerist. Dit is om het toerisme te bevorderen. Het casino biedt werkgelegenheid voor de lokale bevolking naast het aantrekken van deviezen. In de huidige wetswijziging blijft de president bevoegd vergunning te verlenen tot het exploiteren van hazardspelen hotels, maar nu onder door hem te stellen voorwaarden en waarborgen, naast hetgeen bij wet en regelgeving reeds vereist is. De wetswijziging beperkt uitdrukkelijker het casinobezoek, dus waar ‘hazardspelen worden uitgeoefend’. Toegang is in eerste instantie alleen voor personen die geen ingezetenen zijn en de leeftijd van 18 jaar hebben bereikt. Men moet bij binnenkomst een rechtsgeldig paspoort aantonen, ter registratie door de lokaliteit waar hazardspelen plaatsvinden (casino). Interessant is dat nu ook ingezetenen naar het casino kunnen gaan, iets dat tot nu toe illegaal was en werd gedoogd. Die toegang is onderhevig aan 6 in de wet genoemde voorwaarden. Deze moeten bij binnenkomst een door het CBB afgegeven ID-kaart aantonen. Verder moeten ze bij binnenkomst een ‘presentielijst’ tonen, die is afgegeven door een legale lokaliteit voor hazardspelen. Deze lijst moet bij de ingang van het casino voorzien zijn van de datum van het bezoek en getekend door de speciale medewerker van het casino. De ingezetenen moeten verder een toegangsprijs betalen elke keer als men gaat gokken. Ingezetenen moeten een limiet van bezoek aan het casino per maand niet overschrijden. In de afgelopen 30 dagen is de limiet 5. Als vijfde voorwaarde is gesteld dat de casinobezoeker geen uitkering of andere ondersteuning moeten ontvangen van de Staat. Als zesde stelt de wetswijziging dat de ingezetene geen toegang heeft tot een casino als hij voorkomt op de lijst van personen die geen toegang mogen krijgen tot casino’s. Zo een lijst, een nieuwigheid, wordt maandelijks aan de Gaming Board en de casino’s afgegeven door de pg. De wetswijziging definieert een rechtsfiguur ‘toegangscontroleur’ zonder daarover bepalingen op te nemen. De president kan de casinovergunning vervallen verklaren als de Gaming Board aan de president rapporteert dat aan de bij vergunning of bij wet gestelde voorwaarden door de vergunninghouder niet wordt voldaan. De Gaming Board is het toezicht- en controle-instituut voor kansspelen. De Board heeft als taak de president te rapporteren over het naleven van de vergunningsvoorwaarden waaronder een vergunning is verleend aan een vergunninghouder. Dat er verdere ordening van het casinowezen noodzakelijk is, staat buiten kijf. Voor burgers die geen beletsels in hun levens- of geloofsovertuiging vinden om te gokken, ontstaat er een taak voor de staat om na te gaan om aan de vrijheid van de burger om over zijn vrije tijd te beschikken op de wijze zoals ze dat wil, geen paal en perk moeten worden gesteld. Een heleboel vrijheden zij daarom uiteindelijk beperkt. Dat wordt gedaan om de burger te beschermen tegen zichzelf, vooral om momenten waar verslavingen en pathologische toestanden zich voordoen. De vraag rijst of in een samenleving die niet genoeg economische kansen biedt of weinig mogelijkheden biedt aan burgers om legaal grote sommen geld te bezitten, burgers de betreffende droom moeten realiseren door te gokken. En of men gokken als een legitieme economische activiteit van de casinobezoeker kan zien. Er zijn burgers die verslaafd zijn aan gokken en bijna al hun geld opmaken aan deze activiteit. Voor veel winkels zijn op bepaalde tijdstippen veel burgers te bespeuren, op tijden waar de uitslagen vallen. Gokpatronen en –verslavingen zijn een gevaar voor evenwichtige gezinnen en de ontwikkeling van een stabiele generatie. Gokverslavingen knagen aan voedings- en scholingsbehoeften van kinderen. Gokverslavingen belemmeren de opbouw van economische weerbaarheid en onthoudt burgers die bezitten om sociale uitgaven te doen. Een verhoging van de drempel om te gokken is positief en gokkers moeten bewogen worden om de sociale pot van de Staat te versterken, meer dan andere burgers. Maar ook hier moet voorkomen worden dat de ordening niet leidt tot illegaliteit. Het is bewezen dat in Suriname instituten zwak zijn om illegaliteit aan te pakken.
