In het Stabilisatie- en Herstelplan 2016-2018 van de overheid is het woord ‘armoedegrens’ om exact te zijn 6 (zes) keren genoemd. Echter is er nergens een armoedegrens met cijfermateriaal aangegeven. Minister Joan Dogojo van Sociale Zaken en Volkshuisvesting gaf in februari 2016, tijdens de tweede ronde van de begrotingsbehandeling, aan de leden van De Nationale Assemblee aan dat er een brede nationale commissie zou worden benoemd, die de armoedegrens in Suriname zou moeten bepalen. Het blijkt dat deze data nog niet ter beschikking zijn. De overheid heeft nog steeds niet aangegeven wat de armoedegrens in Suriname precies is. Vernomen wordt dat het Planbureau nog steeds bezig is met de calculaties. Volgens critici geeft deze omissie of traagheid in beginsel duidelijk aan dat er geen beleid is voor het armoedevraagstuk. Een ander deel van de critici gaat verder door te stellen dat er bij de overheid geen wil is om het vraagstuk op te lossen.
Volksvertegenwoordiger Patricia Etnel (NPS) bijvoorbeeld ondersteunt de stelling dat de overheid geen wil heeft om de armen uit de armoede te halen. “Je kunt mensen minder voor stroom laten betalen of minder schoolgeld laten betalen, maar daarmee haal je mensen niet uit de armoede. Wat zijn de impulsen die men geeft om aan te geven wat de kansen zijn? Hoe zorg je ervoor dat mensen mogelijkheden krijgen?” Assembleelid Dew Sharman (VHP) durft te stellen dat de armoedegrens momenteel in de orde van SRD 4000 – SRD 5000 ligt. Dit geeft volgens hem aan dat het wezenlijk deel van de Surinamers dat in de middenklasse zat, en op het nippertje zou kunnen overleven, nu ook in de armoedegroep zal vallen. Hij meent dat het onnodig energieverlies zou zijn als er telkens moet worden gezegd dat de groep van arme mensen steeds groter wordt. Dat is naar zijn mening al duidelijk merkbaar.
Sharman denkt dat de armoedegrens nog meer zal stijgen. “Over de commissie die de armoedegrens zou moeten bepalen, hoeven wij niet eens te praten. Wij hebben zoveel deskundige instanties als het Algemeen Bureau voor de Statistiek, de Rekenkamer, het Planbureau etc. Wij hebben alle deskundigheid in huis, maar deze overheid werkt niet planmatig. Kijk maar naar het stabilisatieplan. De voorbereidingen waren slecht. Ik noem dat geen plan”, aldus Sharman. Het Stabilisatie- en Herstelplan van de overheid praat onder de kop ‘Ontwikkelingspunt’ in punt drie over een efficiënt sociaal vangnet w.o. sociale basisverzekeringen. Het bestaande sociaal beschermingssysteem schiet volgens het document op vele gebieden tekort en heeft een enorme ‘dekking’. Het kost teveel, waardoor het een rem op de ontwikkeling vormt. Echter, het ontbreken van een totaalvisie op rationalisatie waarover nationale consensus bestaat, maakt het politiek risico van rationalisatie zo groot, dat kordaat optreden moet uitblijven. Voor de oorzaken van dit probleem, schrijft het plan voor dat er een inadequate capaciteit is voor situatieanalyse, beleidsformatie en uitvoering vooral in relatie met de uitdagingen. Ook ontbreekt een reële en nationaal aanvaardbaar ‘armoedegrens’ die ‘betaalbaar’ is voor het bedrijfsleven dat ook voor de overheid als ijkpunt kan dienen voor sociaal beleid.
Kavish Ganesh
