Anarchisme

De afgelopen periode, vanaf begin 2015 tot heden, hebben enkele zeer opmerkelijke bewegingen zich aan de Surinaamse samenleving gepresenteerd, die hebben getracht om vernieuwende inzichten te introduceren in de politiek. De Surinaamse samenleving is waarschijnlijk nog niet ready voor deze bewegingen en het zou niet in mindere mate komen door een ontbrekende scholing bij de doorsnee burger en ontbrekende capaciteit om volwaardig in de democratische processen van het land en de politieke partijen te participeren. Waarschijnlijk door de hoge mate van corruptie gedurende alle regeersignaturen in Suriname en het spin-offeffect op de burger is er een zeer interessante beweging genaamd de Partij voor Minder of Geen Overheid (PMGO), de politieke vleugel van de anti-overheidsbeweging Free Society Project, bezig om te integreren in de samenleving. Deze beweging is voorzichtig om een label opgeplakt te krijgen en dat blijkt uit het woord ‘Minder’ in haar naam. De partij wil geen extreme standpunten innemen en draagt dus het risico om op den duur een main stream politieke partij te worden met een weliswaar afwijkende ideologie, waarmee men toch aan de verkiezingen zal gaan deelnemen. Deze beweging doet ons denken aan het ‘anarchisme’. ‘Anarchie’ en ‘anarchist’ zijn woorden met een negatieve connotatie en daarom is er kennelijk enige schroom om radicaal te zijn met deze beweging. Het moet blijken wie de technische staat van ‘anarchie’ wil in Suriname, daarvoor moet men uit zeer goede huize komen. De eerste uitdaging zou moeten zijn om de negatieve connotatie van ‘anarchie’ weg te halen. In de Surinaamse psyche is ‘anarchie’ (het afwezig zijn van een heerser/regering) ongewenst en negatief. Anarchisme is afgeleid van het Griekse ‘anarchos’ hetgeen betekent “geen heerser”. We lezen op Wikipedia dat anarchisme het streven is naar een situatie of samenleving waarin mensen zonder een hogere macht of autoriteit (zoals een regering, of religieuze leiders) leven. Men leeft dus dan in een staat/situatie van anarchie. Op zich hoeft anarchie niet te leiden tot chaos (d.i. een situatie van wanorde en verwarring) wanneer iedereen zich onthoudt van handelingen die de orde van de maatschappij kunnen verstoren. Chaos is wel over het algemeen ongewenst, waarschijnlijk ook in het anarchisme. Anarchisme is de verzameling van denkwijzen die terug te brengen zijn tot de gedachte dat een individu op geen enkele manier een ondergeschiktheid áán of ván iets of iemand erkent. In de omgangstaal wordt de term anarchie als samenleving vaak verward met een andere betekenis van het begrip anarchie, namelijk chaos of wanorde/verwarring. Met de term sociaal-anarchisme tracht men die verwarring tegen te gaan. We lezen verder op boven genoemde bron dat als politieke stroming de moderne anarchistische beweging rond 1860 is ontstaan als een afsplitsing van het socialisme. Het belangrijkste verschil tussen beide stromingen is dat het anarchisme ook na de revolutie iedere vorm van centraal gezag afwijst. Wel zijn veel anarchistische stromingen het erover eens dat de productiemiddelen collectief bezit behoren te zijn. Iemand die de regering wil afschaffen zonder die te vervangen door een andere vorm van regering wordt meestal beschouwd als anarchist. Een anarchist ziet doorgaans een contradictie tussen de begrippen “staat” en “samenleving”. In uiteenlopende anarchistische voorstellingen dient de samenleving bevrijd te worden uit de houdgreep van de staat. Er is een wijd scala aan uiteenlopende stromingen die onder de noemer “anarchisme” vallen. Zij verschillen op grond van hoe de economie gereorganiseerd dient te worden. De PMGO lijkt te vallen onder een beweging die anarchisme wil, maar moet zich meer uitlaten waardoor het beter herkenbaar wordt. De PMGO moet zich nog ontpoppen tot een anarchistische beweging, maar kan halverwege afschrikken en terugkomen. Dan zal men de samenleving ideologisch niet hebben verrijkt. Een novum en vernieuwend was ook de rechtszaak die een jurist met een aantal burgers had gemaakt tegen de regering en de DNA-leden, om hun te dwingen om over te gaan tot goed bestuur. Ook dat is een teken van afwijzing van hoe de politiek nu wordt bedreven. Deze bewegingen hadden in 2015 nog geen weerklank gevonden, anders zou er misschien een hoog percentage blanco-stemmers zijn geregistreerd. In de rij opmerkelijke (politieke) fenomenen kan ook gerekend worden de Progressieve Verheffende Partij. Deze partij legde de inrichting, organisatie, maar meer nog de representatie en de politieke participatie geheel in handen van de man van de straat, de kiezer. De gap tussen de aspiraties van deze partij en het politieke bewustzijn van het volk is onoverbrugbaar gebleken. De Surinamer heeft graag dat de touwtjes in de handen van iemand anders zijn, als het aankomt op het besturen van het land. Surinamers willen wel een bestuurder zijn, maar het daadwerkelijk besturen wil men in andermans handen hebben. Opmerkelijk was ook het corruptiemeldpunt van DA’91 welke niet heeft gefunctioneerd althans waarover de partij niet regelmatig rapportage heeft gedaan. De rij kunnen we afsluiten met de beweging ‘We zijn Moe’. De Surinaamse samenleving wordt steeds meer gekarakteriseerd door politieke rancune, hetgeen aangemerkt wordt als onderdeel van de ‘politieke realiteit’, dus acceptabel. Deze groep is niet bang voor de politieke rancune. Al deze vernieuwingen en bewegingen geven aan dat de Surinaamse samenleving, ondanks haar kleine schaal, ontevreden is door de prestaties van de politiek en verandering wil.

error: Kopiëren mag niet!