Tijdens de persconferentie van donderdag 17 maart 2016 heeft President Bouterse voor de zich in een crisis bevindende Republiek Suriname “maatregelen voor verzachting van de algemene nood” aangekondigd. Fijn om te weten dat de President denkt aan haar volk.
Echter, wat denkt onze President nou echt te bereiken met het aankondigen van maatregelen zoals het volledig onbelast maken van vakantiegeld, bonussen tot SRD 4.000 en kinderbijslag (voor degenen die kleine gezinnen hebben), en het gratis uitdelen van voedselpakketten?
Deze aangekondigde maatregelen bieden geen oplossing voor de huidige precaire situatie waarin ons land zich bevindt. Ook voor de ‘mofina wan’, voor wie deze maatregelen volgens de President bestemd zijn, zullen ze geen soelaas bieden.
Immers, de maatregelen met betrekking tot vakantiegelden en bonussen zullen slechts een klein deel van de middenstand minimaal bevoordelen, evenals 100% van alle ambtenaren, parlementariërs en overige regeringsleiders en -adviseurs.
Op kinderbijslag wordt momenteel een belasting geheven van slechts ca. SRD 2 per kind. De hamvraag is, in hoeverre vrijstelling voor het betalen van dit klein bedrag (SRD 2 per kind) een welgemeende handreiking is naar de burger om ze uit de precaire situatie te halen waarin zij verkeren. Daarnaast is dit bedrag enkel onbelast voor kleine gezinnen (4 kinderen), terwijl de nood het hardst toeslaat bij juist de grotere gezinnen met meer dan vier kinderen.
Het gratis uitdelen van pakketten is gelijk het verstrekken van giften aan armzaligen. Hoe lang zal de President het volk blijven proberen te redden door middel van het gratis geven van voedselpakketen? Bovendien, hoe lang zal een gezin kunnen overleven met dit voedsel pakket, 5 dagen…of misschien een week? Welke zijn verder de criteria zijn om in aanmerking te komen voor een gratis pakket? Is er een gedegen uitvoeringsplan? Zijn er controle mechanismen die erop toezien dat deze pakketten toekomen aan de minst draagkrachtigen en niet, zoals de ervaring leert, worden uitgedeeld aan merendeels partijloyalisten, vrienden en kennissen?
Het belastingvrij importeren van goederen betekent nog niet dat de productprijzen in de winkels zullen dalen. Het is algemeen bekend dat er geen controle is op, en nog minder sancties zijn tegen, de prijsopdrijving waaraan de winkeliers zich dagelijks schuldig maken. De zogenaamde prijscontroleurs van de overheid zijn vaker zelfs de grootste boosdoeners van deze overtredingen van de winkeliers.
De door de President aangekondigde maatregelen zullen slechts enige invloed hebben op maximaal 5% op de groep met de laagste inkomens, terwijl de devaluatie een invloed heeft op ca. 40%-60% op deze groep. Hiermee rijst de vraag of de President wel inziet hoe ineffectief en onzinnig deze 5% is in vergelijking met de 40%-60%. Immers, de ‘mofina wans’ worden het zwaarst getroffen.
En verder, wat voor maatregelen zal de President treffen voor de rest van het volk die ook ‘mofina wans’ dreigen te worden, zoals het middenkader, burgers zonder kinderen, werkenden die geen vakantiegeld en bonussen krijgen, gezinnen die geen huur hoeven te betalen maar wel moeten overleven in hun eigen krot, studenten die studiegeld moeten betalen en vele anderen die met deze maatregelen worden overgeslagen?
De grondwet geeft aan dat de President de verantwoordelijkheid draagt over het hele volk. Gedegen, duurzame oplossingen die invloed hebben op het hele volk ontbreken helaas vooralsnog.
Bestaat er een behoorlijk beleidsplan voor het jaar 2016, of tenminste een reddingsplan om het land met haar burgers uit de crisis te halen waarin deze regering het heeft gebracht? Of draagt de President daadwerkelijk de overtuiging dat de aangekondigde maatregelen voldoende zijn om de algemene nood van de hele bevolking te verzachten en de huidige precaire situatie op te lossen?
Het Surinaamse volk wordt door achtereenvolgende regeringen tot bedelaars gemaakt door hen steeds aalmoezen te geven in plaats van structurele oplossingen te bieden voor een menswaardig bestaan.
Het is te betreuren dat ook onze huidige President, als oplossing voor deze precaire situatie waarin het land is gemanoeuvreerd, wederom giften, voedselpakketten enz. als oplossing ziet. De giften betreffen vaker zelfs zaken die een grondrechtelijk recht zijn van elke burger. Het doen van deze giften zal slechts geprezen worden als verzachtende maatregel van de President, echter zal dit nauwelijks of niets bijdragen tot een beter welzijn van de burgers.
Indien de vele deskundigen/adviseurs rondom de President dergelijke oplossingsmodellen aanbieden voor de huidige situatie, dan achten wij het wenselijk om deze adviseurs erop te attenderen, dat er naast bedelaars ook hardwerkende burgers zijn die door hard werken een bijdrage willen en kunnen leveren om uit de precaire situatie te komen.
Het zal geen soelaas bieden en zeker geen duurzame ontwikkeling met zich meebrengen indien ( de adviseurs van ) de President enkel een beleid willen uitstippelen op basis van hoop en zegen. Eveneens het dromen over Suriname als voedselschuur van de CARICOM heeft geen kans van slagen, daar er niemand is die wilt werken om de schuur te vullen. Voor het vullen van de schuur heb je onder andere net dat deel van de bevolking nodig dat nu gratis voedselpakketen ontvangt van de President en daardoor te goed zijn om daarvoor te willen werken.
De beleidsmakers moeten ophouden om steeds weer de waardigheid van het Surinaams volk aan te tasten door hen als bedelaars te zien. In plaats daarvan moeten zij het volk bejegenen als intelligente en hardwerkende burgers die niet vragen naar en wachten op giften, maar die in staat zijn en bereid zijn om onder alle (financiële) omstandigheden, hun krachten te willen geven om zelf hun ‘giften’ te kunnen kopen, ervoor te werken en in hun eigen levensonderhoud te kunnen voorzien. Het enige wat zij daarbij nodig hebben zijn de faciliteiten en de mogelijkheden om dat te kunnen doen.
Kortom, geeft niet de vis, maar de hengel om de vis te vangen!
De Simpele Ziel
