De schuld van het niet loskomen van de belofte van de regering van het verschaffen van complete transparantie over het reilen en zeilen en vooral de salarissen binnen de staats-, parastatale en landsbedrijven en de sui generis organen als autoriteiten (MAS, Casas etc..) is daags terug in DNA in de schoenen geschoven van de vorige vp. De belofte is inderdaad gedaan bij monde van de vp en hij heeft met zekerheid toen gegarandeerd, zelfs in DNA, dat er een overzicht zou komen. We weten dat de vp geen hoge executieve macht is, hij functioneert bij gratie van de president van het land, hij vervangt hem en kan niets zonder zijn zegen en mandaat. De aankondiging van de vorige vp dat hij met name de lonen van de organen bekend zou maken aan de belastingbetaler, werd toen breed verwelkomd. De belofte gedaan door een vp is een belofte niet alleen van de vp, maar van de regering en de primaire verantwoordelijken voor het functioneren van de regering. Het is de toenmalige vp niet gelukt om voor zichzelf een overzicht te krijgen, laat staan dat hij deze na verwerking en analyse zou kunnen openbaar maken. Of heeft hij de cijfers gekregen en niet openbaar kunnen maken, omdat het niet mocht? Is het mogelijk dat rvc’s die door de politiek worden ingevuld, een stokje ervoor hebben gestoken dat de (hun) informatie naar buiten treedt? Waarom zijn deze rvc’s niet vervangen door de politiek, die transparantie wenste? Of was het gewoon gebluf om de boel te sussen? Is er nu wel een serieus plan om die transparantie te brengen. Men heeft het gelaten voor de vp, maar zou het parlement niet een commissie kunnen benoemen die een verzicht zou maken van de verschillende lonen bij de verschillende staatsbedrijven etc. Een coalitiepoliticus die zelf in de regering zat, schuift alle schuld op de vp die nu geen forum heeft om te spreken. Is het wel parlementair correct om functionarissen te bespreken die zich in DNA niet kunnen verweren? De vraag die rijst, is welk beleid door de voormalige regering was neergezet met betrekking tot good corporate governance binnen staatsbedrijven en wat de richtnormen waren. Wij weten dat de regeringen in Suriname op dit stuk totaal geen beleid hebben, behalve wat uit het hoofd populistisch gebrabbel om de burgerij zoet te houden. Dat lukt uiteraard niet bij iedereen. In meer beschaafde landen zijn er van overheidswege grenzen gesteld aan de lonen die uit belastingmiddelen mogen worden betaald. Wat het assembleelid nu moet doen, is vanuit zijn positie werken aan een oplossing en preventief optreden. Laat hij samen met zijn collega’s een wetsontwerp of een staatsbesluit indienen, een Wet Beloning Staatsgerelateerde Bedrijven of een Besluit Beloning Staatsgerelateerde Bedrijven. Laat hij daarin grenzen gaan stellen en een verbod instellen op lonen boven de grens gesteld in deze regelingen met een overgangsperiode. Het punt dat hiertegen te berde kan worden gebracht, is dat we met loonplafonds geen toptalent zullen kunnen aantrekken. Maar hebben we überhaupt toptalent aanwezig binnen de staatsgerelateerde private sector in Suriname dat we aan het buitenland of de reguliere private sector zouden kunnen verliezen? Het lijkt er niet veel op. Staatsolie is een bedrijf welke aangeduid wordt als een nationale trots. Staatsolie is in de samenleving neergezet als een bedrijf dat ruim winst maakt en vergeleken kan worden met succesvolle multinationals. Maar is dat een correct beeld? Hebben we aan het hoofd van Staatsolie toptalent dat we aan het buitenland of de private sector kunnen kwijtraken? Er moet een onderzoek komen bij Staatsolie wat betreft het management, de bestedingen, good corporate governance, bidding procedures en bedrijfscorruptie. Zijn er staatsgerelateerde bedrijven en autoriteiten, die vanwege hun prestaties extreem hoge lonen rechtvaardigen die te vergelijken zijn met westerse landen? Ons lijkt het niet.
Het mooie van de grap is dat parastatale bedrijven weigeren om informatie te verstrekken aan DNA-leden. De vraag rijst uiteraard of deze parastatale bedrijven conclaves zijn binnen Suriname. Zo een stelling is een aanklacht aan de president, dat hij als eindverantwoordelijke een niet-transparante corrupte boel toestaat. Waarom zouden staatsbedrijven geen inzage willen geven in de toplonen. Het moet duidelijk zijn dat als functionarissen binnen staatsbedrijven onaantastbaar zijn, dat is bij gratie van de politiek (lees: de president). Directies die geen inzage in hun lonen willen geven, zijn rijp voor ontheffingen en zelfs ontslag. De informatie over de tientallen en honderdduizenden, die individuen verdienen moeten door het coalitielid niet gebracht worden voor de sensatie. Hij is aan zet en hij moet paal en perk stellen. Dat kunnen hij en zijn regering dus niet, dat betekent dat we in een wildwest leven. Het DNA-lid is laf als hij de zaak zo brengt en de situatie aan het eind van de dag bereid is te accepteren, want hij dropt een testcase bij DNA.
