Suriname geeft op de klimaattop in Parijs gelogen dat het geld en technische assistentie nodig heeft. Er is geen plan, dus over geld valt niet te praten. Het ministere van milieu is opgedoekt en milieudeskundigen zouden als paria door de regering worden behandeld. Hoezo gebrek aan capaciteit dan? De klimaatconferentie in Parijs is in volle gang en er is positief bericht dat de wereldleiders vroeg aanwezig zijn geweest en met name financiële middelen hebben beloofd. Suriname is ook op de top aanwezig en in de regio is afgesproken dat de Caricom namens een woordvoerder de standpunten kenbaar maakt. Klimaatverandering is genoeg geïntegreerd in de Surinaamse samenleving, maar Suriname is geen land dat vervuilt. We zijn een land dat slachtoffer zal worden van de vervuiling van andere geïndustrialiseerde rijke en ontwikkelingslanden. Deze landen verbranden veel koolstoffen om hun economie te voorzien van energie. Daarmee wordt de planeet kapot gemaakt. Er zijn instituten in de wereld die meten welke economieën in de wereld in grote mate gekoppeld zullen zijn op groene energie van de wind, de zon en het water. Suriname is een land dat gebruik kan maken van zonne-energie en windenergie. In landen die steeds windturbines aanleggen om energie aan te maken, komt de burgerij hier en daar in het geweer. Windmolens ontsieren het landschap waarvoor bepaalde regio’s bekend zijn en toeristen aantrekken. Windmolens zouden ook lawaai maken, waardoor het woongenot van de burgerij achteruit gaat. Er zijn contreien waar het land duur was vanwege de rust en het mooie landschap. Windmolens hebben de prijs van bepaalde stukken land omlaag gedrukt. Maar aan het eind van de dag is het allerbelangrijkste het redden van planeet aarde. In Parijs zou Suriname hebben verklaard dat wij niet bijdragen aan milieuvervuiling, uitstoot van broeikasgassen. De koolstofvoetafdruk van Suriname is nihil, in tegenstelling tot andere landen die door de vervuiling rijk zijn geworden en in staat zijn om hun land te beschermen tegen bijvoorbeeld het oprukkende water van de zee. Suriname heeft verklaard in Parijs dat ze technische en financiële hulp nodig heeft. Dat is een verhaal dat altijd en overal door ons wordt rond gebazuind. Suriname heeft geen geld, dat wil dus zeggen dat Suriname wel een doordacht plan heeft, waaraan een kostenplaatje is gekoppeld, maar dat dat geld er op dit moment niet is. We praten dan over een plan met mitigatiemaatregelen, waarmee we de samenleving beschermen tegen effecten van de klimaatsverandering, het gaat dan ook om verzachtende maatregelen. We denken dan aan sectoren als landbouw en andere sectoren, woongebieden, en het uitbreken van ziekten. We denken onder meer aan dijken en het aanleggen van nieuwe steden in het zuiden van Suriname. Enkele politieke partijen hebben in 2015 dit in hun verkiezingsprogramma, maar meer als modeprogramma en niet in verband met klimaatsverandering. Suriname heeft dus volgens dit geklaag, een uitgewerkt plan met een kostenplaatje. Hoeveel bedraagt het kostenplaatje? Waarom is het klimaatveranderingsplan van Suriname niet bekend bij de Surinaamse burgerij. Waarom hebben onze president en de betreffende ministers het niet over het plan en noemt men het ontbrekende bedrag niet? Suriname zou ook hebben aangegeven dat het technische hulp nodig heeft. Suriname heeft een universiteit die hier en daar samenwerkingsverbanden heeft met sterke universiteiten. Suriname heeft op een bevolking van een half miljoen een professor, die in de juiste richting is gespecialiseerd. Suriname propageert ook steeds een zuid-zuid-samenwerking en heeft sterke diplomatieke banden met landen, die wel raad weten met de effecten van klimaatsverandering. Waarom moeten we in Parijs gaan klagen dat we technische hulp nodig hebben? Zal dat zoden aan de dijk leggen en betekent het dat we nu pas zitten te huilen om gebrek aan capaciteit? Waarom is nooit duidelijk door bijvoorbeeld de president en de betreffende ministers aangegeven in welke mate en welke expertise we nodig hebben? Suriname heeft altijd capaciteitsgebrek, een probleem waarmee de ‘least developed countries’ dus ook zitten. Suriname heeft op sommige momenten altijd een geldprobleem, zonder dat men plannen kan presenteren. Welke projecten en programma’s kunnen niet uitgevoerd worden omdat er geen geld is? Om hoeveel miljoen USD gaat het? Waarom heeft men bot gevangen bij de traditionele financiers? Verklaard wordt dat Suriname verder zal gaan om wetgeving en instituten te maken: waarom is de Milieuraamwet nog steeds niet aangenomen in Suriname? Waarom kan de lang verwachte Milieuautoriteit niet komen? Is het probleem geld en capaciteit (kennis) of een krabbenmentaliteit, waarbij men milieudeskundigen hier niet respecteert en politiek met milieu wil bedrijven? Waarom heeft Suriname geen ministerie van Milieu, dat verantwoordelijk is voor een gecoördineerd milieubeleid? Suriname sympathiseert en kijkt uit naar goede uitkomsten van de klimaattop, maar het land heeft niets concreets te melden op de klimaattop. Thuis is er een non-existent milieubeleid en het is een leugen dat we geld nodig hebben, omdat het een leugen zou zijn als ze zeggen dat we een uitberekend plan hebben. Milieudeskundigen worden niet gekoesterd en dan gaan we liegen in Parijs dat we een capaciteitsgebrek hebben. Suriname had het liever gelaten bij het algemene deel, waarbij men de targets respecteert en uitkijkt naar een goede afloop. Over Suriname had men liever zijn mond gehouden.
