In de vooravond in aanloop naar middernacht komen we met beide benen op de grond. De politieke grossiers tellen dan hun oogst, de kiezers zitten met gemengde gevoelens. Politici schieten namelijk niet uit in het genieten van vertrouwen. Dat zal straks waarschijnlijk blijken wanneer partijen uit combinaties zich niet gebonden zullen opstellen soms door hebzucht, soms vanuit de redelijkheid en billijkheid en soms uit zelfbehoud. De intermenselijke verhoudingen tussen de politieke ‘groupies’ (adorerende volgelingen) en de gekozen en niet-gekozen politici zal ingaande vandaag drastisch veranderen. De aandacht is dan niet meer naar beneden gericht, maar horizontaal (tussen soortgenoten gericht op partnerschappen) en naar boven (gericht op het ontvangen van gunsten). Nadat de regering over een aantal weken is geformeerd, zal er afgerekend worden in de publieke en parastatale sector. Het een en ander zal gevoed en opgestookt worden vanuit de staatsmedia. Voor de gemiddelde Surinamer is er in de afgelopen 5 jaren niet noemenswaardig veel veranderd, alles wat men erbij heeft, is door keihard zweten. Een aantal mensen rondom de president is wel slapend miljonair geworden en een zelfs miljardair. Maar dat is de zegen van het aanwezig zijn dichtbij een politicus aan wie goddelijke eigenschappen wordt toegedicht. Opvallend blijft de voordracht van Adhin als vp. Gezegd wordt dat de kansen dat hij vp wordt klein is, omdat de kansen dat NDP alleen de regering vormt, ook klein is. Een verklaring is om de Hindoestaanse kiezers aan te trekken, net als in 2010 met Parmessar. Na een goede opkomst landelijk is het gisteravond in enige mate duidelijk geworden wat de keuze is geweest van de kiezers. Het heeft er veel weg van dat politieke partijen met elkaar zullen samenwerken. Er zijn over het algemeen drie significante groepen die potentieel uit de bus komen. Aan de ene kant is er de NDP, de regeringspartij die fysiek dominant aanwezig was in nagenoeg het hele land. Deze partij wil nu alleen het land regeren en het wordt nu gegooid op het quorumprobleem. Eerder was het dat de andere partijen moeilijk op een lijn te krijgen waren. Opvallend is dat met name in de volksbuurten met een hoge mate van drop-outs, de burgerij moeite heeft om gestructureerd na te denken en thematisch een paar dingen op een rijtje te zetten en de gedachten te ordenen. Het wordt te moeilijk, men raakt geïrriteerd en zoekt naar laagdrempelige bronnen. Opvallend is dat de oneliners ‘We gaan nog voor 5’ en ‘Wo kleur ing paars’ van de NDP heel gemakkelijk in de mond lagen. Het werd een mode waaraan vooral mensen uit de volksbuurten graag aan mee hebben meegedaan. De leuzen werden herhaald, het klonk mooi. Op vragen van mediawerkers wat de NDP-regering precies heeft gedaan, konden kiezers in paarse truien niet veel zeggen, hooguit AOV en kinderbijslag. De laagdrempeligheid en het populisme spreken uit hun aard een deel van de bevolking aan. Opvallend was dat het hele OKB, inclusief onze doctor de voorzitter, in het paars was gekleed. Een neutraal wit zou meer op zijn plaats zijn geweest. In de districten hebben leden van het hoofdstembureau duidelijk hun voorkeur kenbaar gemaakt voor de paarse partij bijvoorbeeld op facebook. We noemen als voorbeeld Coronie. De verkiezingscampagnes zijn voor veel mensen uit een bepaalde kring een proces geweest van het geloven in dromen. Er zijn verkopers geweest van dromen. Een deel van de kiezers heeft geen andere keus gehad dan zichzelf voor de gek te houden. Er zijn personen die in krotten wonen, een bepaalde vlag hebben gehad op hun huis, deze vlag nog steeds hebben en ook de krot. Suriname heeft een behoorlijk bbp, waardoor het tot de middeninkomenslanden behoort. Maar er is veel armoede in die zin dat er nog veel mensen zijn die een armoedig bestaan hebben. Men heeft wel geld om zich goed te voeden en kleren en telefoons te kopen, maar tot duurzame welvaart en bezitsvorming kan de gemiddelde burger niet komen. Dat is bij bepaalde groepen al decennialang zo. Men kan wel een auto kopen, maar goede huisvesting die men kan overdragen op de komende generatie is er niet bij. Daarvoor moet men echt bedelen bij de overheid en politici. Een deel van de burgerij is wanhopig en gelooft in een verlosser. Dat doet men omdat dat veiligheid brengt en ergens men weet dat er geen verlossers gaan komen. Opmerkelijk is dat door de NDP er niet veel is beloofd voor de komende periode. De V7 heeft het ook safe gespeeld en gezegd dat men geen irreële beloften zal doen. De vraag is daarom wat de kiezer precies moet verwachten van de partijen. In het midden zijn er partijen als de Abop, MF, DOE en Palu die waarschijnlijk niet veel zetels gaan halen, maar instrumenteel kunnen zijn bij de regeerformatie. Het voetvolk is op de verkiezingsdag aan het ontnuchteren geraakt. Propagandisten groeien naar elkaar toe, zoals het een bevolkingsgroep betaamt. De andere bevolkingsgroep – de politici – zullen ook naar elkaar toe klitten. De verkiezingen draaien om de verhouding tussen twee bevolkingsgroepen: de politici (de elite) en het voetvolk (de vlaggenwaaiers). De ene bevolkingsgroep bedelt om gunsten die grondrechten zijn zoals water om te drinken (en te overleven). De andere bevolkingsgroep kijkt neer op het voetvolk. Eigenlijk is het een haatliefde verhouding. De liefde is eenzijdig en niet wederzijds. We kijken in de komende dagen hoe de bewegingen zich uitpakken.
