Tijdens de begrotingsbehandeling die voor het dienstjaar 2014 gaande is, is een zwak pleidooi gehouden voor het behoud en de bescherming van het milieu. We hebben geen milieulobby in dit land, noch een partij die zich onderscheidt van de rest vanwege een zware milieufocus. Hier en daar wordt een ballonnetje opgelaten, maar er is geen grondige en consequent pleidooi gehouden door geen enkele partij. Dat zou te maken kunnen hebben met een aantal oorzaken buiten dat van het conflict of interest. In de eerste plaats willen veel partijen een landelijke focus hebben tijdens de komende verkiezingen. Partijen zoeken nu ook het binnenland op en het is algemeen bekend dat een heleboel personen bij voorkeur een inkomen zoeken in het binnenland in de kleinschalige mijnbouw. In de eerste plaats gaat het om de lokale bewoners van bij de goudgebieden liggende woongemeenschappen, die onafhankelijk, illegaal of onder afgeleide rechten van een derde ‘goud werken’. Bij deze laatste gaat het om concessionarissen die in de stad zitten of om rechthebbenden binnen het traditionele gezag. Het traditionele gezag is met de goudkoorts gecorrumpeerd geraakt, waardoor ze zijn gaan inboeten aan geloofwaardigheid en gezag. Maar het gaat niet alleen om lokale bewoners die het goud zoeken; er zijn een heleboel stedelingen die voor maanden naar de gowtbusi gaan om het goud te zoeken. Soms hebben de vrouwen een baan bij de overheid, soms zelf als onderwijzeres, en krijgen kinderen een stedelijke opvoeding. Dus de politiek houdt rekening met deze goudwerkers, die in de lokale gebieden en in Paramaribo, Wanica, Commewijne en Para straks naar de stembus moeten gaan. Een sterk milieupleidooi komt erop neer dat er gezorgd moet worden voor alternatieve werkgelegenheid en belangrijker nog, dat deze werkers moeten ophouden met hun activiteiten. Deze activiteiten zijn fysiek het verstoren van het ecosysteem door het wegspoelen van de aarde, het creëren van leven ontdane kraters en het dumpen van kwik in het ecosysteem. Dit laatste vervuilt het grondwater en de vissen. De mens raakt in eerste instantie lokaal vergiftigd en dat proces haalt het nieuws zelden, maar is al gaande. Via vissen raakt de overige bevolking vergiftigd met kwik. ‘Eet de kop van de vis niet’, zou een Volksgezondheidminister hebben gezegd, die stemmen haalt bij de binnenlandse bevolking. In tweede instantie raken stedelingen besmet in de straten in hartje Paramaribo waar de goudzaken liggen. Deze zaken hebben hun werkprocessen nooit veranderd en geen instantie die zich geroepen voelt om maatregelen te treffen. Deze goudzaken zijn nooit van overheidswege gesloten. Het kwik mag formeel niet worden geïmporteerd, maar informeel wel. Er wordt een hele massa kwik in ons milieu gedumpt, maar niemand weet wie de mannen zijn die de kwik importeert. Het is net alsof iemand met een sterke wisi de zaken hier naar toe haalt. Degene die een wet moest maken, heeft dat gedaan, maar niemand maakt zich zorgen omtrent de werking ervan. Er wordt wel eens vluchtig gezegd dat er iets als een machtige antimilieulobby aanwezig is in Suriname, dat heel diep geïnfiltreerd zit in tenminste twee grote politieke partijen die nu in de regeercoalitie zitten. Deze lobby is de kleinschalige goudlobby. Er zit een aantal parlementariërs en voorname politici uit deze partijen in de kleinschalige goudbusiness. Deze mannen hebben concessies en hebben mannen die voor hun werken. Er zijn mannen die hun concessie weer verder in concessies uitgeven en hun geld op basis van deze onderconcessie ontvangen. Het zijn deze voorname mannen die met medeweten van alle structuren die er in Suriname zijn op het stuk van inlichtingenmanagement, wetshandhaving en importcontrole, het kwik naar Suriname halen en het ongestoord vervoeren naar de binnenlanden. ‘Along the way’ pikt iedereen wat mee en is iedereen voor de korte periode happy. Men wordt betaald in goud. Het is immers frappant dat bijvoorbeeld een deel van het politiekorps vingers tekort komt om de joekels van gouden vingerringen te dragen. Het lijkt soms dat deze functionarissen letterlijk gebukt gaan onder het geweld van de zware kettingen om hun hals. Dat is dus tekenend voor ons wethandhavings- en controlesysteem dat meeprofiteert van de illegale import van kwik. Opmerkelijk genoeg is er geen lans gebroken voor het aanpakken van de zogenaamde kwiksmokkel. Men zegt gewoon dat de kwiksmokkel niet kan worden aangepakt. De overheid moet dus geen energie steken in het aanpakken van de kwiksmokkel. Er is overigens in een internationale analyse over de persvrijheid ook geconcludeerd dat de media in Suriname bang zijn en dat haalt men o.a. uit het achterwege blijven van onthullende milieuartikelen. De Juspol-minister uit de vorige regering had in zijn beleid een punt dat wel leek op het aanpakken van de illegaliteit. Zijn beleid lag niet ingebed in het algemene regeringsbeleid, dat ook uitgemaakt werd door binnenlandse partijen. Het beleid boekte successen, maar trof mensen die geen gevolg gaven aan oproepen ook direct. Deze minister werd volksvijand nummer 1 van de binnenlandse bevolking. Opmerkelijk is dat bij deze acties vertegenwoordigers opkwamen, die beweerden dat de betrokken gemeenschappen geen opties hebben om op legale wijze hun brood te verdienen. Ze moeten de wet overtreden als ze betekenisvol inkomen genererende activiteiten ontplooien. Men moet of geld gaan halen in de stad of in de buurt bij de mensen die geld en middelen hebben (lees: stelen of roven) of men kan rustig een gebied met veel goud aangewezen krijgen, waar men ouderwets goud haalt en het milieu verpest. De mensen die opkomen, die beweren dat dit de enige twee opties zijn en dat de regering, die ook voor veiligheid zorgt, maar zelf moet aangeven welke van de twee het beste is. Op deze criminele benadering had noch de vorige noch deze regering een antwoord. In de regio waar regeringen een sterker regeerbeleid hebben, hebben autoriteiten zuiverend opgetreden, laatstelijk in Peru enige dagen terug. De etnische politiekvoering in Suriname is bij ons, naast de politieke en economische belangen, ook een groot struikelblok.
