De Avondvierdaagse komt vandaag na een climax gisteren met een lange route aan een einde. Het is opgevallen dat de AVD dit jaar op een ander niveau is en dat er veel creativiteit aan de dag is gelegd door de verschillende groepen om zichzelf goed te presenteren. De AVD is kleurrijk en betekent vier vrolijke dagen in april, waar de lopers en de toeschouwers onderdeel van zijn. Maar de AVD draait niet alleen om schoonheid, vrolijkheid en gezelligheid. Het draaide ooit eens 50 jaren terug om de wandelsport in Suriname te bevorderen. Wandelgroepen genoten soms veel bekendheid en bepaalden in enige mate het straatbeeld. Wandelen was bij de introductie een vreemde sport, omdat we altijd dachten in termen van voetbal. Met wandelen werd bedoeld het al dan niet in groepsverband stevig stappen. De AVD beleeft dit jaar haar 50ste jubileum en dat is geheel terecht. De AVD heeft vooral als evenement haar stempel gedrukt op de samenleving. Op de nationale kalender is april synoniem aan de AVD. De AVD trekt veel toeschouwers en kan beter gebrand worden als een toerismeproduct zonder dat het door vervuiling bijvoorbeeld afbreuk doet aan haar karakter. De AVD is primair een wandelevenement en de vraag is of het initiële doel van het bevorderen van wandelen in land en district wel is bereikt. In elk geval kan gesteld worden dat er nauwelijks wandelverenigingen bestaan, die buiten de AVD om nog wandelen. De complicatie die de ontwikkeling van de wandelsport heeft gestremd, is de explosieve groei van de verkeersintensiteit in Suriname. In de afgelopen 50 jaar is het de organisatie achter de AVD niet gelukt om in de districten en in de stad het zover te krijgen dat veilige wandelfaciliteiten konden werden aangelegd. De regeringen hebben door de jaren heen geen verantwoordelijkheid en plicht voor zichzelf gezien, voortvloeiende uit de inspanningen van de AVD-organisatie BVSS. De tijden zijn behoorlijk veranderd in de afgelopen jaren. Was het in de beginjaren nog zo dat men vooral moest letten op honden die wandelaars konden molesteren, tegenwoordig is de straat onveilig door snelheidsduivels in auto’s en op bromfietsen. De straten zijn drukker geworden en er wordt behoorlijk hard gereden op straat, tegenwoordig door zowel mannen als vrouwen. Het wandelen op straat is een riskante aangelegenheid met de aanrijdingen die om de hoek loeren. De wandelsport dient een gezondheidsdoel: iedereen moet bewegen voor een gezond leven. Maar waar zijn de faciliteiten waar de burgerij kan gaan lopen en fietsen? Burgers nemen risico’s door op straat te gaan lopen. Het ministerie van Volksgezondheid geeft in bepaalde programma’s en via de RGD-artsen wel door dat bewegen belangrijk is en dat stevig wandelen een optie is. Wandelen is op zich een vrij laagdrempelige manier van bewegen en het kan zelfs aangenaam zijn en daarom gemakkelijk realiseerbaar. Al enkele jaren plaatsen wij de kanttekening dat de overheid heel weinig doet aan het tot stand brengen van bijvoorbeeld parken, waar men veilig kan wandelen of fietsen. Het bedrijfsleven ziet ook geen brood (of verantwoordelijkheid) in het aanleggen van betaalde parken. Er is geen samenwerking van de overheid en de particuliere sector op dit stuk. Medici en de RGD spreken zich over dit stuk niet uit, maar de indruk bestaat bij velen dat participeren aan de activiteiten van een veteranenvoetbalvereniging al genoeg lichaamsbeweging garandeert. Praktisch bekeken is dat niet zo omdat tijdens wedstrijden veteranen over het algemeen minder rennen en vaker staan. Bovendien zijn de activiteiten hooguit 2 – 3 keer in de week, terwijl bewegen (bijvoorbeeld 10.000 stappen) vereist is elke dag. Plus komt nog bijkijken het consumptiegedrag na veteranenvoetbalwedstrijden met bier en ongezond eten. Veteranenvoetbal is garantie voor gezelligheid, maar niet voor voldoende beweging. De voetbalvelden trekken echter mede aan, omdat het er veilig is, in tegenstelling tot de straat. De AVD is dus wel stevig in geslaagd om in de Surinaamse samenleving wortel te schieten als Surinaams evenement. Het is deel geworden van de Surinaamse cultuur en het is een Surinaams ding. De toeristische potentie is niet te miskennen, maar het wandelen is in Suriname zoals het schijnt niet bevorderd. De inspanningen van de AVD wegen niet op tegen de andere ontwikkelingen die gaande zijn in de samenleving. De smalle straten van Suriname zijn het strijdtoneel van vrachtvervoerders met zwaar hangende mammoethoutblokken, automobilisten en (brom)fietsers met helemaal onderaan in de ‘voedselpiramide’ de voetganger waaronder dus ook de wandelaar. Een behoorlijke publiek-private samenwerking blijft dus na 50 jaar de grootste uitdaging voor de BVSS. Wat we moeten blijven koesteren, is het gepaste thema ‘Een gezonde levensstijl is matig zijn voor altijd’. Matigheid is geboden wanneer het gaat om consumptie, maar soms is het zich onthouden nog beter bijvoorbeeld als het gaat om roken. De BVSS zou voor de burgers die in staat zijn om veilig te wandelen duurzame tips kunnen geven hoe te wandelen (in groepen) en hoe lang dat te doen. De volgende fase die de BVSS in moet gaan na 50 jaar is het samenwerken met ministeries als Volksgezondheid en Sport en Jeugdzaken en het bedrijfsleven om te geraken tot decentrale faciliteiten in Paramaribo en in alle districten. Het wandelen kan een oplossing zijn bij het tackelen van een aantal primaire gezondheidsvraagstukken.
