Onder leiding van wijlen Johan Ferrier werd door enkele Surinamers een autonomiebeweging tot stand gebracht. Het doel was om van Nederland zien af te dwingen dat Suriname verder naar de eigen inzichten van de Surinamers kon worden bestuurd en ontwikkeld. In 1948 lukte het tot zo ver dat Suriname het Algemeen kiesrecht voor mannen en vrouwen verkreeg. Er mochten toen 21 Surinamers worden gekozen die dan zitting mochten nemen in het College van Algemeen Bestuur. De Gouverneur en dat College zouden samen de regeermacht vormen. In mei 1949 werden de eerste Algemene en geheime verkiezingen in Suriname gehouden. Reeds in 1946 waren er verscheidene politieke partijen opgericht. En die waren de P.S.N. de N.P.S. de Hindoestaanse- en Javaanse Partij de Moslim Partij de Neger Partij en de Chriselijke Sociale Partij. Al deze partijen hadden intensief deel genomen aan de verkiezingen. De N.P.S. kreeg daaruit 13 zetels in het college, de V.H.P. 6 en de Surinaamse Landbouw Organisatie haalde 2 zetels. De N.P.S. werd toen door de Gouverneur aangewezen om het algemeen Bestuur te vormen. Het was de N.P.S. die de regeermacht in handen kreeg tot 1955. In het zelfde jaar en wel op 29 maart werden er nieuwe Algemene en geheime verkiezingen gehouden. En het resultaat van die verkiezingen was als volgt: 13 zetels voor het Eenheidsfront die was samen gesteld uit de partijen: S.D.P., P.S.V. P.S. en de K.T.P.I. 6 zetels voor de V.H.P. en 2 zetels voor de N.P.S. Opmerkelijk was dat de heer Johan Pengel die ook als kandidaat was aangesteld en niet werd verkozen, toch op 5 april 1956 door de V.H.P. in het hoogste College van staat werd toegelaten voor het district Saramacca. Met deze ontwikkeling werd er ongetwijfeld iets beoogd door partijen. Klaarblijkelijk was dat de aanzet van de zo ideale verbroederingsprolitiek die een tactiek moest zijn als garantie voor toekomstige overwinnignen van de regeermacht in Suriname. Het was kennelijk een belofte naar elkaar toe voor een blijvende samenwerking voor politiek gewin van partijen, namelijk de N.P.S. en de V.H.P. De oppositie die waarschijnlijk als hoofddoel had de Eenheidsfrontregering zo spoedig mogelijk te doen aftreden is dat ook aardig gelukt. De regering werd in haar zittingsperiode ontbonden. En dat was teleurstellend voor velen binnen de samenleving. Het beleid van de regering was duidelijk gericht op het streven naar welvaart en welzijn voor land en het gehele volk. De regering had bijvoorbeeld de heer Hiwiet als district commissaris van Coronie aangesteld. Deze persoon had het voornemen om de veeteelt en de landbouw die zich in het district ontwikkelden verder vooruit te stimuleren. Hij had onder andere de uienteelt met succes in Coronie geïntroduceerd. Ook had hij bewerkstelligd dat ter bevordering van de zwakke veestapel in het district fokstieren van een beter ras naar het district konden worden overgebracht teneinde de kwaliteit te verbeteren. Na de overname van de regeermacht door de toenmalige oppositie werd de heer Hiwit als Districts Commissaris van Coronie gelijk overgeplaatst. Het ideale project welke in Corone was opgestart werd echter door het vertrek van de heer Hiwit niet meer voortgezet door zijn opvolger. Was dan de verbroederingspolitiek wel in het belang van het district Coronie. In die periode was het wel een zeer welvarend district te noemen. Het werd trouwens het land van melk en honing genoemd. Coronie blijkt thans aan het verloederen te zijn. Velen hebben het district in gedurende de voorgaande decennia verlaten voor betere perspectieven elders, en veelal in en rond Paramaribo. Het is jammer want Coronie heeft perspectieven en vele mogelijkheden. Maar die moeten te baat genomen worden en ze moeten door mensen met grote inzet en durf uitgewerkt worden. En dat kan. Er is een tijd geweest waarbij het district Coronie vooral op landbouwgebied grote stappen voorwaarts had gezet. Maar dat was jammergenoeg niet van lange duur. De basis is aanwezig, alleen de initiatiefnemers die het voortouw in handen moeten nemen, ontbreken op dit moment. Hopelijk wordt Coronie spoedig uit haar verloedering getrokken naar een periode van welvaart. Vol verwachting kijken wij uit naar dat moment.
Edward Marbach
