De heer Winston Wirth stelt voor om ambtenaren SRD 200 te doen bijdragen voor het Slavernijmonument. En dat zal moeten gebeuren via inhouding op het salaris en als dat niet in 1 keer kan, dan maar in termijnen. In een reaktie via de radio verkondigt hij dat hij niemand verplicht. Ook zegt hij dat een ieder die niet wil meedoen aan dit project zulks kenbaar moet maken aan zijn/haar afdeling personeelszaken. In een geciviliseerde samenleving is het zo dat niemand eigendunkelijk, zonder jouw uitdrukkelijke schriftelijke toestemming of door tussenkomst van de rechter aan jouw salaris mag komen. Wat er nu wordt voorgesteld is dat de ambtenaar aktie moet ondernemen door naar zijn afdeling personeelszaken te gaan om te voorkomen dat mijnheer Wirth aan zijn salaris knaagt. Een sluwere vorm van belazerij middels listige kunstgrepen en een samenweefsel van verdichtselen, onder het mom van inzamelen voor het Slavernijmonument is onvoorstelbaar. De heer Wirth neemt aan dat je toestemt als je om welke reden dan ook niet aan jouw afdeling personeelszaken doorgeeft dat je niet meedoet. De zaak wordt dus omgekeerd. Ik pak SRD 200 uit jouw salaris tenzij je mij zegt dat het niet mag. Het had moeten zijn: Ik pak SRD 200 uit jouw salaris pas als je mij daartoe uitdrukkelijk toestemming geeft. Vermoedelijk wordt er gemikt op naïviteit, nalatigheid, vergeetachtigheid of de fysieke onmogelijkheid van ambtenaren om op tijd aan de afdeling personeelszaken door te geven dat het niet mag. Het nobel streven om te komen tot een Slavernijmonument wordt door deze aktie de grond ingeboord, mijnheer Wirth. Waarom blijven de vakbondleiders van de ambtenaren stil. Als wij dit als samenleving toestaan dan is het einde zoek.
Stan Dijksteel
