We hebben het ook gevraagd aan burgers die politiek niet actief zijn en ook niet fanatiek een bepaalde politieke partij aanhangen. Ook zij begrijpen niet waarom het Koninkrijk der Nederlanden zo bezeten en bezitterig is als het gaat om Suriname. De schaalverschillen tussen de 2 landen, voormalige koloniale macht en kolonie, zijn hemelsbreed. Hier een kleine greep van een illustratie van de verschillen die ellenlang kan aanhouden. Op de VN-index waar de humane ontwikkeling van de VN-landen met elkaar wordt vergeleken, staat Nederland op plaats nummer 3, hetgeen betekent dat het om een land gaat met een ‘heel hoge humane ontwikkeling’. Suriname daarentegen staat op nummer 104 en wordt gerekend tot de landen van de 3de categorie (middelmatige humane ontwikkeling). Wordt gekeken naar het Bruto Binnenlands Product aan de hand van de koopkracht per hoofd van de bevolking, dan staat Nederland op plaats nummer 9, in tegenstelling tot Suriname die op plaats nummer 86 staat volgens de index van het IMF. Kijken we naar de relatieve concurrentiekracht van de nationale economie op de Global Competitiveness Index van het Wereldeconomisch Forum dan staat Nederland wederom in de top 10 en wel op de 7de plaats. De Surinaamse economie staat tussen de 142 landen op plaats nummer 112. En ten slotte, op de Knowledge Economy Index (Kenniseconomie Index) van 2008 bezet Nederland de 4e plaats, Suriname komt op deze index niet voor. Suriname is eeuwenlang kolonie geweest van Nederland. Alleen al als je naar de wegen kijkt die Nederland in het eigen land in Europa aanlegde en de straten hier, dan valt al op te maken wat voor bedoelingen men met dit land heeft gehad. Ook op het gebied van mensenrechten zijn hier veel lagere standaarden neergelegd dan in Europa. Hetzelfde geldt voor het sociaal zekerheidsstelsel. We hadden het enige maanden erover dat het heel interessant is hoe de econoom Zunder in zijn publicatie over herstelbetalingen uitrekent hoeveel de Nederlandse Staat en het Nederlandse bedrijfsleven geparasiteerd heeft op de potenties van Suriname. Toen benadrukten we dat het zeer belangwekkend is dat de econoom het heeft over het bedrijfsleven en niet alleen Nederland. De econoom komt beargumenteerd op een bedrag van circa 50 miljard euro. De wijze waarop de Nederlandse regering op kinderachtige wijze en prematuur haar controle verliest en net een kleuterjuf straffen in het vooruitzicht stelt, is het bewijs dat de eerste reactie en de daarop gebaseerde acties ontbloot zijn van rede. Het draait puur om emoties en de wijze waarop de premier van dit Europees land zijn controle verliest, is ongekend en niet karakteristiek voor deze man. Hetzelfde valt min of meer op te merken van de Nederlandse minister van Buitenlandse Zaken. Een land die de potenties van dit land eeuwenlang heeft uitgebuit ten eigen voordele moet altijd met veel tact en na veel denkwerk zich uitlaten over Suriname. En het is al helemaal kinderachtig om nu te schermen met een luttele 20 miljoen euro. Het is kleinzerig. Men moet eens nagaan wat de verhouding is van de 1.6 miljard ontwikkelingsgeld van 1975 en neem maar de helft van de 50 miljard die bovengenoemde econoom heeft uitgerekend. Wat er nu gaande is in Nederland is heel interessante voer voor historici en politicologen. Er is een heel mooie analyse te maken over de houding van ex-kolonisatoren tegenover voormalige kolonies tegen de achtergrond van de etniciteit en de ontwikkeling van de gekoloniseerde volken. Het is van meet af aan duidelijk dat de Nederlandse regering het niet eens is met de uitslag van de laatste verkiezing die volgens het boekje is georganiseerd met buitenlandse waarnemers. In de eerste plaats heeft geen enkel land op staatsniveau het recht om een waardeoordeel te geven over de verkiezingsuitslag in een ander land. Het is een exclusieve aangelegenheid van de democratische processen in het land waar de verkiezingen worden gehouden. De vraag is terecht waarom Nederland meent zich het recht te kunnen aanmeten om zich te bemoeien in interne processen die plaatsvinden in ons land, conform de wijze waarop de staat is ingericht. Men mag een beeld hebben van een bepaalde type van democratie die men voorstaat en een bepaalde type die men afwijst. Men mag in de diplomatieke betrekkingen consequenties verbinden aan een bepaalde politieke ideologie die men niet voorstaat. Maar daarvan wordt geen openbare echtelijke ruzie gemaakt, zoals het terugroepen van een ambassadeur. De Nederlandse regering is te ver gegaan door zich te bemoeien met keuzes die kiezers in Suriname hebben gemaakt en met keuzes die het Surinaamse parlement heeft gemaakt. Nu wordt gesproken over strafmaatregelen tegen Suriname. Vanwaar haalt een land als Nederland het recht om Suriname te straffen? Op basis waarvan zal men dit recht uitoefenen? Welk internationaal VN-orgaan heeft Suriname veroordeeld en landen opgeroepen Suriname te boycotten? En wat verstaan Nederlandse politici onder Suriname? De Nederlandse regering mag een mening hebben over parlementaire besluiten, maar veroordelen gaat te ver. Strafmaatregelen zijn al helemaal uit den boze, temeer daar er geen enkel Nederlands algemeen belang is geschaad met besluiten die hier zijn genomen. Nederland moet kijken primair naar zijn algemeen belang en van waar men de bevoegdheid zichzelf toemeet om Suriname en Surinamers te straffen is compleet duister. Handelen vanuit het internationaal recht en systeem is nog prematuur. Kennelijk waant men zich nog in de koloniale periode, waar men over alles vanuit dit land besliste. Nederland wil geld voor mensenrechtenclubs blijven geven. Nu weten wij dat bescherming tegen kinderarbeid, discriminatie op de werkplek, dwangarbeid en het recht van vakverenigingsvrijheid internationaal als basismensenrechten worden erkend. Laten ze het geld hierin stoppen. De Nederlandse regering zegt nu een reisverbod voor de parlementariërs en de 8 decemberverdachten te hebben ingesteld. Wat men in feite zegt, is dat men het reizen van de gemiddelde Surinamer naar dit land tot een groter probleem zal maken, dan het al is. Nederland heeft al zijn braaksel moeten inslikken, nu toegegeven wordt dat een EU-inreisverbod volgens het internationaal recht niet mogelijk is. Nu wil men in zijn protest ook de OAS, Brazilië en Frankrijk in stelling brengen. In Nederland wordt ook al onderkend dat de EU niet bereid is om emotioneel te reageren zoals Nederland dat doet. Er zijn Nederlanders met een twist in hun hoofd die de verdachten en de 28 parlementariërs willen straffen, maar tegelijkertijd ook economische belangen van Suriname willen treffen. Hieruit blijkt dat men het Surinaamse volk kwalijk neemt dat hier niet een gewapend conflict is ontketend recentelijk. En daarom wil men nu de Surinaamse economie en de Surinaamse burger treffen. Een punt dat men helemaal niet aanroert, is dat van het sluiten van Surinaamse archieven in Nederlands bezit voor 60 jaar. De Nederlandse reactie op de verwikkelingen in Suriname is kortweg ziekelijk te noemen.
