Ik was heel blij om te lezen dat Sasur weer een rechtszaak heeft verloren. Nadat ik het artikel had doorgenomen, bleek het om de Staatsomroep SRS te gaan. Tegelijkertijd vroeg ik me af hoe het is afgelopen met de andere mediabedrijven die in het harnas werden gejaagd door Sasur. Wat gebeurde er met hun rechtszaken?
Het begin
Sasur kreeg de beschikking van de ministers Gilds en Santokhi om als muziekauteursrechtenbureau op te treden. Na een storm van kritiek van muziekgebruikers, showorganisatoren en mediahuizen, werd een intern onderzoek ingesteld door de minister. De bevindingen van deze commissies zijn eenduidig: het rommelde bij Sasur en hun rechtsvorm en inningsbeleid gaven de doorslag in deze rapporten.
Ex- minister Santokhi schoof de adviezen terzijde en liet zich vrolijk leiden door de aangetrokken consultant, die hogere belangen diende. Immers was het concept Burgerlijk Wetboek een belangrijke troef voor de minister die van wetgeving toeten noch blazen wist.
Het gevaar Sasur
De ellende begon toen Sasur claims begon te leggen bij meerdere showorganisatoren en radiostations. Volgens Sasur werden alle muziekwerken door haar beschermd. Ze had immers overeenkomsten met haar Nederlandse collega, die op haar beurt overeenkomsten met andere landen op zak had.
Zo gebeurde het dat Sasur vonnissen uitlokte tegen deze radiostations en showpromotors. Veroordelingen bleven ook niet uit en de benadeelden zochten intensief steun bij opeenvolgende regeringen. Aanvankelijk leek het erop dat Sasur uit respect voor de regering gas terugnam en zich op de achtergrond hield. Achteraf bleek dat het schuilevinkje een juridische streek zou toepassen; ook de rustperiode werd meegenomen bij het berekenen van dwangsommen!
Dwangsommen
Deze bleven oplopen omdat Sasur redeneerde dat de veroordeelde radiostations en showorganisatoren geen overeenkomst wilden sluiten. Torenhoge claims volgden en een climax werd bereikt toen de radiostations enkele dagen – uit protest- hun uitzending hadden aangepast. Unanieme ondersteuning vanuit alle segmenten van de maatschappij volgden. Een protest manifestatie, waarin Surinaamse artiesten optraden en duidelijk lieten merken dat Sasur een ongewenste factor is in de muziekwereld, werd bezocht door een mensenmassa. Het standpunt van de burgerij en de uitgesproken mening van De Nationale Assemblee waren duidelijk.
Rechtsongelijkheid
Nadat ook het Hof van Justitie vonnis had gewezen, in het nadeel van Sasur, had men het idee dat de klok zou worden teruggedraaid. Een intrekkingsbeschikking van Sasur sneuvelde bij de rechter in kort geding. De regering zat met de handen in het haar. Hoe moest zij afkomen van het prutsding dat haar voorgangers hadden gecreëerd. Het is immers geen gewoonte van de bewindslieden om de rechterlijke macht tegen de schenen te trappen. Dus bleef een besluit ten aanzien van Sasur uit; de gedupeerden moesten het probleem van Sasur uitvechten bij de rechter.
Wat ik heb gemerkt, is dat enkele mediabedrijven hierna verder ten strijde zijn getrokken tegen Sasur. Het probleem met de muziekwerken en de dwangsommen blijft overeind staan, omdat sommige rechters – met kronkelredeneringen en achterhaalde dogma’s – het bestaansrecht van Sasur verder ondersteunen. Tegelijkertijd is niet duidelijk wat de juridische status is van Sasur; wat kan zij wel en niet doen?
Killing me softly
Gelukkig voor SRS, dat veiling van haar perceel riskeerde, heeft deze rechter wel anders beslist. Het is mij gebleken dat de verwarring niet minder is. De andere mediabedrijven zijn eerder in het ongelijk gesteld, ondanks de grote raakvlakken met deze zaak van SRS. Het zal niet aan het verboden nummer “Killing me softly” hebben gelegen, omdat de andere bedrijven gelijksoortige vonnissen hebben, waarin zij ook bepaalde nummers niet mogen uitzenden. Waar gaat het dan wel om?
Het is geen novum dat er rechtsongelijkheid heerst. De ene rechter zegt zus en de andere oordeelt zo. Maar wat is het gevolg van deze amateuristische opstelling? In de kwestie van de muziekauteursrechten blijkt duidelijk wat er wel gebeurt; bedrijven kiezen eieren voor hun geld en gaan tegen wil en dank onderhandelen met Sasur. Vertrouwen in het terugroepen van Sasur is er niet; evenmin ziet men heil bij de rechterlijke macht.
Het probleem waarbij vonnissen niet openbaar worden gemaakt, op een selectief aantal van 5 per kwartaal, dankzij het kwartaalblad van de juristen, werkt funest voor de ontwikkeling van de rechtspraak. Bij de burgers bestaat het gevoel van discriminatie: “waarom bij hem wel, maar bij mij niet?”
Verheven rechters
Rechters horen niet thuis in een ivoren toren. Men moet oog hebben voor maatschappelijke vraagstukken en ontwikkelingen. Het is zaak dat rechters onderling goede afspraken maken over de overwegingen en inzichten, wanneer zij rechtszaken behandelen. Immers ontbreekt bij hun controle over hun werkzaamheden.
Het is merkwaardig dat andere benadeelden met een kluitje het riet zijn ingestuurd door de regering en de rechterlijke macht, terwijl een staatsbedrijf vrolijk verder kan, omdat zij nu af is van Sasur. What about the rest?
