De nieuwe generatie (4G) landbouwbeloften zijn uit. Die zijn gepresenteerd bij de Jaarrede van de president. Met het cijfer 4 zijn we mild, want het kan best iets hoger liggen. Landbouw is een vakgebied dat veel te maken heeft met de tastbare praktijk, het draait om tastbare producten die geproduceerd moeten worden. Deze producten worden geproduceerd door een groep mensen in Suriname die de kern van de sector uitmaken. Tijdens het Nieuw Front is onder het regime van de NPS en haar president, deze sector moedwillig kapot gemaakt. De fractieleider van de NPS was de grootste tegenstander van investeringen in de landbouw, de Handelingen zijn het bewijs. Toen er voorstellen werden gedaan, ook door de oppositie, om de landbouwsector te versterken middels investeringen, werd door hem aangegeven dat het allemaal vergooid geld zou zijn. Het hele beleid van het NF was vooral in de periode 2000-2005 ‘weg van de agrarisch sector, een shift naar de dienstensector en mijnbouw’. De strategie om de landbouwsector en ook de kleinhandel te breken, ging diplomatieke vertegenwoordigers niet onopgemerkt voorbij. De pogingen van de consumptie-georiënteerde NPS om de productie- en handel-georiënteerde VHP in de kern te treffen werden door gerapporteerd naar het thuisfront, getuige de uitgelekte ‘cables’ in verband met Wikileaks. Met toestemming van de tweede grootste partij VHP, die qua grootte niet veel verschilde van de NPS, werd de basis van de productie moedwillig door de NPS verwaarloosd en benadeeld. Toen de NDP overnam in 2010, was er hoop voor de agrarische sector, omdat er bewijs is van aanpak op het grass roots niveau met coöperaties en ook op het niveau van de agrarische industrie. Deze pro’s in de jaren ’80 waren niet uitgegroeid tot he niveau dat ze zwaarder wogen dan bestuurlijke, staatsrechtelijke en mensenrechtenissues. Na 1987 begon de teloorgang en verpaupering van de agrarische sector. In 2010 kon het tij niet worden gekeerd, het wanbeheer welke cultuur is geworden is na 2010 voortgezet. De lijst van landbouwbeloftes die vanuit het bureau van de minister komen en dus pure theorie zijn, is voortgezet. De minister kan de publieke opinie bewerken door met zijn vingers letterlijk in de modder te gaan, maar daarmee bereik je niet veel. Het kader op LVV moet betrokken en gemotiveerd en ook vernieuwd worden. De minister moet niet met magazijnbeheerders maar met landbouwtechnologen op pad gaan. De regering moet eerst met de landbouwers overleg voeren en dan landbouwplannen bekend maken. De landbouwers behoren de aandeelhouders te zijn van het nieuwe landbouwbeleid van de regering, nu volgen ze de zaak op een afstand als consumenten van het (overheids)nieuws. De vervreemding tussen de landbouwautoriteiten en het landbouwbeleid en de agrarische sectormensen duurt voort, ook nu. De landbouwplannen die door de president bekend zijn gemaakt zijn onder te verdelen in twee categorieën. De eerste categorie betreft de opzet van megabedrijven waarin een bepaalde type werkgelegenheid zal worden aangeboden. Deze bedrijven zullen in handen zijn van bepaalde personen dicht bij de regeringstop en er zullen investeringen vanuit de belastingmiddelen en kredieten (credit lines) erin worden gestopt. De staat helpt deze bedrijven opzetten, maar de dealers in de buurt van de regeringstop zullen de winsten maken en oogsten waar ze niet hebben gezaaid en geen eigen kapitaal hebben ingezet. We verwijzen naar de dubieuze moves van IAP NV, een bedrijf dat symbool staat voor de verlammende corruptie die de agrarische sector en het agro-ondernemerschap zwaar tegenwerkt. De tweede categorie landbouwgerelateerde plannen zijn de infrastructuurplannen, waar de vrees potentieel aanwezig is dat via staatsbedrijf Surzwam NV, gelden zullen worden besteed voor werken die nooit, onvolledig of over-gebudgetteerd zullen worden uitgevoerd. Als de inzet van Surzwam te doorzichtig wordt zullen met hetzelfde doel om overheidsgelden en gelden van leningen en grants achterover te drukken, andere (nieuwe) bedrijven worden ingezet. Er is een nieuwe trend dat bepaalde louche ondernemers dichtbij de regeringstop hun tentakels uitspreiden in alle sectoren om de gelden van de IsDB en andere financiële instellen op te zuigen. In deze laatste constructie worden vele personen en organisaties tot aandeelhouder gemaakt van de winsten die worden gemaakt, waardoor ook de politiekvoering winst eraan heeft. Vanwege de recente track record is er dus een vrees dat de landbouwplannen van de regering vol zit met lucht en het inhoudelijke heeft dan te maken met het opzuigen van het geld dat ter beschikking is. Dat er geen bereidwilligheid is om maar een onderzoek in te stellen naar de corruptie in de agrarische sector, toont de wijze waarop is omgegaan met de kanttekeningen van Badrissein Sital, een goed onderlegde militair uit de revolutionaire periode, een van de leiders van de Bond Militair Kader (Bomika) en de toenmalige voorzitter van de Nationale Militaire Raad (NMR). Hij mag structureel worden beledigd op de staatsradio door personen die het nog in hun broek deden toen Sital zich verdienstelijk maakte en zijn eigen leven op het spel zette.
