Bron:
Financial Times – Adam Tooze (World Affairs)
Soms verlicht toeval de geschiedenis.
Vorige week won de zelfverklaarde democratische socialist Zohran Mamdani de Democratische voorverkiezingen voor het burgemeesterschap van New York City, het kapitaal van de mondiale financiële wereld, net op het moment dat de Chinese premier Li Qiang sprak op het World Economic Forum in Tianjin, China. Vertegenwoordigers daar konden hun oren niet geloven toen ze hoorden over Mamdani’s overwinning — een radicale afwijking van de traditionele Amerikaanse politiek.
Li’s toespraak was zo ingericht dat hij het Amerikaanse tumult afzette tegen het wereldtoneel van vandaag, met herinneringen aan de financiële crisis van 2008. Toen het eerste Summer Davos 17 jaar geleden plaatsvond op uitnodiging van Peking, zat Wall Street diep in de problemen. Nu neemt China een centrale rol in als beschermer van de mondiale stabiliteit.
In het decennium na 2010 verschoof de wereldpolitiek naar het oosten. Vandaag is het moeilijk voor te stellen hoe chaotisch Amerika is vergeleken met China’s koers.
“Het contrast tussen de chaos in Washington en de kalme vooruitgang vanuit Peking is opvallend.”
Zowel de Communistische Partij als de Chinese staat hebben zonder twijfel grote economische uitdagingen overwonnen. China’s groei daalde in 2020-2022 tot lage enkelcijferige percentages, en door de problemen in de vastgoedsector en het gebrek aan consumentenvertrouwen is duurzame groei moeilijk te behalen.
Maar het opmerkelijke is dat, in tegenstelling tot Europa of de VS in 2008, China’s financiële systeem zich niet tot een crisis heeft ontwikkeld. Als China rond de 5% groei haalt, zal het zich aanpassen aan een nieuwe economische realiteit.
Terwijl Trump Mamdani bestempelde als een “100% communistische gek”, slaagde Li erin om rust en rationaliteit uit te stralen op basis van een beleid van stabiliteit en controle — hoe beperkt de persoonlijke vrijheden ook zijn.
In de VS daarentegen is beleid verworden tot een vorm van politiek theater. Het Witte Huis blijft belastingwetten uithollen, steunt monopolies en laat de klimaatcrisis voortwoekeren. Modellen voor energiegebruik sluiten niet langer aan op sociaal aanvaardbare normen.
Ondertussen investeren Chinese technologiebedrijven massaal in AI. De Chinese staat beweegt zich in een voorspelbare richting. Als China zegt dat ontwikkeling prioriteit heeft, dan worden daar middelen aan toegekend. Als de VS dat zegt, betekent het weinig.
Het verschil is dus duidelijk. In China regeert de technocratie met een langetermijnvisie. In de VS regeert een post-truth circus. Als Washington serieus wil zijn over beleid, moet het eerlijk zijn over feiten.
De auteur is columnist bij de Financial Times en schrijft de Chartbook-nieuwsbrief.