De Nationale Assemblee (DNA) heeft recentelijk kritiek geuit op de immuniteitsregelingen in de partnerschapsovereenkomst met de Afreximbank. DNA-leden uitten zorgen over de mate van immuniteit die aan de bank wordt verleend, met name op het gebied van juridische aansprakelijkheid en belastingvoordelen. Om te beoordelen of deze kritiek gerechtvaardigd is, is het belangrijk om te kijken naar wat internationaal gangbaar is bij dergelijke overeenkomsten met internationale financiële instellingen.
Immuniteitsregelingen zijn een veelvoorkomend onderdeel van overeenkomsten met internationale financiële instellingen zoals de Afreximbank. Deze regelingen zijn bedoeld om de instellingen te beschermen tegen politieke en juridische inmenging, zodat zij hun werkzaamheden onafhankelijk en effectief kunnen uitvoeren. Dit omvat vaak vrijstelling van belastingen en beperkingen in juridische aansprakelijkheid. Dergelijke voorwaarden zijn standaard in overeenkomsten met instellingen zoals de Wereldbank en het Internationaal Monetair Fonds (IMF).
De kritiek van de DNA-leden lijkt echter te negeren dat deze immuniteitsregelingen vaak wederzijds zijn en gepaard gaan met strikte voorwaarden om misbruik te voorkomen. Bovendien zijn dergelijke regelingen meestal onderdeel van een breder kader dat transparantie en verantwoording bevordert.
Het is belangrijk om te benadrukken dat deze voorwaarden niet uniek zijn voor Suriname, maar wereldwijd worden toegepast om de stabiliteit en onafhankelijkheid van internationale financiële instellingen te waarborgen.
Hoewel de zorgen van de DNA-leden begrijpelijk zijn, lijkt hun kritiek niet volledig in lijn met internationale normen. Een grondige evaluatie van de overeenkomst, waarbij zowel de voordelen als de risico’s worden afgewogen, is essentieel om een evenwichtig oordeel te vormen.