Tussen december 1947 en maart 1949 doodden gewapende zionistische groepen die een Joods thuisland in Palestina probeerden te vestigen ruim 15.000 Palestijnen in wat bekend staat als de Nakba, of ācatastrofeā in het Arabisch (1, 2).
De zionistische leider en toekomstige premier Ben-Gurion beschouwde een levensvatbaar thuisland als een land dat voor 80% Joods was. Eind 1947, slechts enkele maanden voordat de zionisten Israƫl tot staat verklaarden, bestond Palestina voor slechts 30% uit joden (3).
Etnische zuivering van Arabische Palestijnen uit Palestina was niet alleen een expliciet doel dat tot uiting kwam in de privĆ©communicatie van Ben-Gurion (4). Het werd ook gerechtvaardigd door het Zionistische Plan Dalet, dat aanmoedigde āvernietiging van dorpen (in brand steken, opblazen en mijnen in het puin planten), vooral die bevolkingscentra die moeilijk continu te controleren zijnā (1, 4). Verder:
āIn geval van verzet moet de strijdmacht worden vernietigd en moet de bevolking buiten de staatsgrenzen worden verdrevenā (1, 4).
Verschillende bloedbaden in dorpen gingen onmiddellijk aan de stichting van IsraĆ«l vooraf: Baldat al-Sheikh in december 1947, waarbij ongeveer 70 mensen om het leven kwamen; Saāsaā in februari 1948, waarbij ongeveer 60 mensen om het leven kwamen; en Deir Yassin die in april 1948 via executie ten minste 100 dorpelingen vermoordde, waaronder kinderen, zoals blijkt uit getuigenissen uit de eerste hand (1, 3). Er vonden in totaal naar schatting enkele tientallen (3) tot zeventig (1) bloedbaden plaats en ābijna 400 Arabische dorpen werden van de kaart geveegd of gejoodā (5) als onderdeel van de zionistische campagne van etnische zuivering na de Tweede Wereldoorlog.
De #Nakba verdreven een miljoen #Palestijnen van hun huizen en land (6). In de woorden van Noura Erakat: tegen de tijd dat #IsraĆ«l werd opgericht, was āPalestina verlorenā (4).
