Recent is er weer een boek geschreven door een Belgische auteur over de moord op de eerste Afrikaanse premier en voorvechter van de onafhankelijkheid van het rijke Afrikaanse land Congo, Patrice Lumumba. Lumumba was een trotse Afrikaan die zijn hoofd niet boog voor de koloniale bezitters en uitbuiters van Congo en het Congolese volk. Hij stond voor een gelijkwaardige behandeling en hij veroordeelde de mishandeling en de slavernij die zijn volk had ondergaan. Maar hij vroeg ook om samenwerking, tot heil van Congo en België. Dit laatste was aan dovemansoren gezegd, wat bleef hangen was de veroordeling van de slavernij en uitbuiting. Dat viel niet in goede aarde bij de Belgen en bij de westerse wereld die bang was van communistische inclinaties die Lumumba mogelijk zou hebben.
Lumumba werd de eerste premier van Congo en in onze oren geeft hij een bloedmooie speech bij zijn inauguratie, waar hij de koloniale overheerser recht in de ogen aankeek, met zijn ruggengraat kaarsrecht. Die brutaliteit van de Afrikaan die minderwaardig werd geacht aan de witte Europeaan viel niet in goede aarde bij de Belgen. Binnen 100 dagen was de eerste premier van Congo vermoord, in stukken gehakt en opgelost in zwavelzuur, door Belgen en milities uit het eigen volk in dienst van de uitbuitende Europeanen.
Decennia daarna is steeds getracht om te achterhalen wat Lumumba verkeerd had gedaan en het lukt de wetenschappers niet om wangedrag van Lumumba te ontdekken. Lumumba was niet van plan om bang en onderdanig te zijn, hij vermeed de waarheid niet. En daarvoor betaalde hij dan de prijs met de moord op hem.
We zien dat uit het land van de koloniale bezetters verschillende publicaties zijn geschreven over Lumumba, maar in interviews hebben de witte schrijvers moeite om de moord op Lumumba te veroordelen. Het elimineren van de Congolese politicus en martelaar wordt gevoelloos beschreven, maar conclusies tegen de Belgen en het Belgische koningshuis durft men niet te trekken.
De conclusie is dat Patrice Lumumba gewoon pech had en dat de Belgen hebben gedaan wat ze hadden moeten doen omdat ze zich beledigd voelden door een trotse Afrikaan. Het is daarom van belang dat de Afrikaanse geschiedenis, de dikke boeken van 500 pagina’s, door Afrikaanse intellectuelen worden geschreven, vanuit de bril van het uitgebuite volk.
De Surinaamse geschiedenis moet ook door Surinamers worden geschreven, maar ook bij ons zien we dat veel over Suriname geschreven wordt door auteurs uit de westerse wereld. Die vergoelijken dan wat is gebeurd in ons land, omdat het past in de tijdsgeest van toen.
De Belgen en met name het Belgische koningshuis heeft veel kapotgemaakt in Congo, het is onduidelijk wat hun bijdrage is in het repareren van Afrikaans land.
Nederland heeft veel kapot gemaakt in Suriname, de bijdrage om te vernietigen na de onafhenkelijkheid is er wel, maar om te repareren duidelijk niet.
Het levensverhaal van Lumumba is voor ons een levensles, niet alleen voor politici, maar meer nog voor het volk. Dat men zich niet laat spannen voor het karretje van westerse landen die nog steeds in een bepaalde verhouding staan tot de landen die ze uitbuitten en koloniseerden. En analyses zouden kunnen uitwijzen dat Nederland van alle landen het ergste is. Dat is te zien aan de behandeling die ze geven aan Surinamers, bijvoorbeeld bij het aanvragen van een visum. Alle voormalige moederlanden hebben versoepelde visumregelingen voor hun voormalige koloniën ingevoerd behalve Nederland, het land van onze diasporamensen.
Recent kon bij doorvragen bij een programma op Radio NPO1 een Belgische auteur niet nalaten om uiteindelijk te bekennen dat Lumumba een bruggenbouwer was, hij predikte geen haat maar liefde en samenwerking, hij was uiteindelijk een heel lieve man, die alle etnische groepen van Congo bij elkaar wilde brengen en binden. Hij was een bedreiging in het oog van de westerse wereld. Het eigen volk werd tegen hem opgezet, wat uiteindelijk leidde tot zijn afschuwelijke moord.
We hebben nu leiders die gedurfde stappen ondernemen in Afrika, waarbij we denken aan ibrahum Traoure van Burkina Faso. Deze leiders moeten heel voorzichtig zijn. Via social media moeten landgenoten moeten burgers hun medeburgers waarschuwen dat buitenlandse machten hen niet aanzetten tot vernietiging van het eigen land. Ze hebben een plicht om verraad te elimineren.
Burkina Faso heeft in de geschiedenis een voorbeeld hoe het niet moet, dat is de moord op de legendarische leider Thomas Sankara.
- Patrice Emery Lumumba, (Onalua, Kasaï, 2 juli 1925 – 17 januari 1961), was een Congolees politicus, voorman van de Mouvement National Congolais, een belangrijk politiek leider voor en na de onafhankelijkheid, en de eerste democratisch verkozen premier van de Republiek Congo. Samen met de eerste president Joseph Kasavubu leidde hij de prille onafhankelijkheid van Congo, maar werd al snel afgezet, gevangen genomen, mishandeld en vermoord. De Belgische socioloog Ludo De Witte schreef in zijn boek De moord op Lumumba uit 1999 na een grondig onderzoek dat België een hoofdverantwoordelijkheid droeg voor de moord op de eerste Congolese premier. Patrice Lumumba wordt in de Democratische Republiek Congo en in Afrika geëerd als een nationale held en dat is hij ook.
- De Surinaamse regering moet de biografie van Lumumba tot verplichte leerstof maken van de Surinaamse mulo en middelbare scholen.