Wereldoceaandag is een internationale dag die jaarlijks plaatsvindt op 8 juni. Het concept werd oorspronkelijk in 1992 voorgesteld door Canada’s International Centre for Ocean Development en het Ocean Institute of Canada op de Earth Summit – VN-conferentie over milieu en ontwikkeling in Rio de Janeiro, BraziliĆ«. Het Ocean Project startte de wereldwijde coƶrdinatie van Wereldoceaandag vanaf 2002. “Wereldoceaandag” werd in 2008 officieel erkend door de Verenigde Naties. De internationale dag ondersteunt de implementatie van wereldwijde Duurzame Ontwikkelingsdoelen (SDG’s) en stimuleert de publieke belangstelling voor de bescherming van de oceaan en het duurzame beheer van haar hulpbronnen.
Wereldoceaandag wordt gevierd door alle VN-lidstaten. Sinds de oprichting van Wereld Oceaandag is er elk jaar een nieuw thema dat het jaarlijkse evenement vormgeeft en tot doel heeft het bewustzijn te vergroten over de gevaren waarmee onze oceanen worden geconfronteerd.
De oceaan is belangrijk voor Suriname omdat Suriname onderdeel is van de planeet Aarde. De oceaan is voor Suriname een bedreiging, omdat het ons landoppervlak kan onderdompelen. Wij zullen nu ook olie boren op de oceaanbodem met risicoās voor verstoring van het ecosysteem en het verspillen van olie. Suriname heeft visgronden waarvan de visstanden beschermd moeten worden.
Het thema van Wereldoceaandag is: āDuurzame visserij betekent meer…ā. Het thema van dit jaar benadrukt het belang van duurzame visserijpraktijken om de gezondheid en overvloed van mariene hulpbronnen voor toekomstige generaties te waarborgen. Dit jaar is in het kader van Oceaandag ook aandacht besteed aan aquacultuur en de gevolgen daarvan voor de oceaan. Aquacultuur wordt al heel lang besproken door Surinaamse politici, maar een goed beleid en een degelijk ontwikkelde sector is nog niet aanwezig. Het lijkt een beetje op het decennialange āmarkoesa-verhaalā dat steeds van stal wordt gehaald.
Aquacultuur kampt met een aantal specifieke milieuproblemen, variĆ«rend van de vernietiging van belangrijke ecosystemen en habitats tot het gebruik van schadelijke chemicaliĆ«n en antibiotica, en de afhankelijkheid van in het wild gevangen vis en andere niet-duurzame ingrediĆ«nten in voer. In de huidige aquacultuurpraktijk worden enkele kilo’s wilde vis gebruikt om Ć©Ć©n kilo van een visetende vis zoals zalm te produceren. Er worden ook op planten en insecten gebaseerde voeders ontwikkeld om het gebruik van wilde vis als voer voor aquacultuur te helpen verminderen. De milieu-impact van aquacultuur is afhankelijk van de gekweekte soort, de intensiteit van de productie en de locatie van de kwekerij. Deze effecten worden zeker beschouwd als nadelen van aquacultuur.
Certificeringsregelingen zijn ineffectief gebleken bij het opschalen van initiatieven voor duurzaamheid en sociale verbetering voor kleinschalige boeren. Bestaande programma’s zijn beter geschikt voor grootschalige, geconsolideerde aquacultuursectoren zoals de kweek van zalm, dan voor sectoren die afhankelijk zijn van kleinschalige productie in vijvers, zoals garnalen. Onder de huidige certificeringsregelingen zijn er ook beperkte prikkels voor boeren om de duurzaamheid van hun kwekerijen te verbeteren. Kleine aquacultuurkwekers hebben vaak moeite om ecologische en sociale duurzaamheid aan te tonen via de huidige certificerings- en beoordelingsprogramma’s. Dit beperkt de toegang van boeren tot markten met een hogere waarde. Sommige aquacultuurpraktijken zijn afhankelijk van de consumptie van grote hoeveelheden voedervis, wat de wilde populaties kan uitputten en een negatieve impact kan hebben op de voedselketen. Aquacultuur kan de biodiversiteit verminderen door habitats te veranderen, niet-inheemse soorten te introduceren en de algehele structuur van aquatische ecosystemen te beĆÆnvloeden.
Aquacultuurfaciliteiten lozen afvalproducten en chemicaliĆ«n rechtstreeks in waterlichamen, wat de waterkwaliteit aantast en het water mogelijk onveilig maakt voor menselijke consumptie. NutriĆ«ntenafvoer van aquacultuurfaciliteiten kan leiden tot zuurstofgebrek in het water, waardoor “dode zones” ontstaan āādie geen leven in het water kunnen ondersteunen. Verontreinigde afvoer van aquacultuurfaciliteiten kan waterbronnen verontreinigen die worden gebruikt voor drinkwater en irrigatie.
Nadelen van aquacultuur zijn onder meer ook de beperkte lokale acceptatie, de hoge kosten, de hoge mate van organisatie en de noodzaak om gegevens bij te houden om prestaties aan te tonen, en de tijd die nodig is om aan de kwaliteitseisen te voldoen (die kan variĆ«ren van Ć©Ć©n tot vier dagen). Aquacultuur ook wel aquacultuur genoemd, is de gecontroleerde kweek (“kweek”) van waterorganismen zoals vissen, schaaldieren, weekdieren, algen en andere waardevolle organismen zoals waterplanten (bijv. lotus). Aquacultuur omvat het kweken van zoetwater-, brakwater- en zoutwaterpopulaties onder gecontroleerde of semi-natuurlijke omstandigheden en kan worden vergeleken met commerciĆ«le visserij, waarbij wilde vis wordt geoogst.
Aquacultuur is ook een praktijk die wordt gebruikt voor het herstel en de rehabilitatie van mariene en zoetwaterecosystemen. Aquacultuur kan ook worden gedefinieerd als het kweken, kweken en oogsten van vis en andere waterplanten, ook wel bekend als kweken in water. Het is een milieuvriendelijke bron van voedsel en commerciƫle producten die bijdragen aan gezondere leefgebieden en die worden gebruikt om de populatie van bedreigde waterdieren te herstellen.
Technologie heeft de visgroei in kustwateren en open oceanen versneld door de toegenomen vraag naar zeevruchten. Aquacultuur kan ook worden bedreven in goed beschutte ondiepe wateren dicht bij de kust van een waterlichaam (inshore aquacultuur), waar de gekweekte soorten worden blootgesteld aan relatief natuurlijkere omgevingen; of op omheinde/omheinde delen van open water, verder van de kust (offshore aquacultuur), waar de soorten worden gekweekt in kooien, rekken of zakken en worden blootgesteld aan meer diverse natuurlijke omstandigheden, zoals waterstromingen (zoals zeestromingen), verticale migratie en nutriƫntenkringlopen.