Als politicoloog en liefhebber van de dynamiek van verkiezingsprocessen, vind ik deze tijd altijd fascinerend, aldus Ricardo in gesprek met Dagblad Suriname.
De aanloop naar de verkiezingen is een levendige periode waarin alle politieke partijen hun best doen om zich te laten zien en stemmen te winnen. Er zijn allerlei bijeenkomsten, soms intiem en klein, soms groot en indrukwekkend. Deze optochten en feesten zijn bedoeld om een blijvende indruk achter te laten bij de gemeenschap.
De NDP verkeert momenteel in een wat lastige situatie. Het overlijden van hun oprichter, Desi Bouterse, heeft een grote impact gehad. Daarnaast speelt er een interne machtsstrijd die de partij lijkt te verlammen. Ze zijn hun richting kwijt en het is duidelijk dat ze nog niet op volle kracht draaien. Het is alsof ze momenteel in een soort politieke coma verkeren, wat het moeilijk maakt om hun traditionele diversiteit en energie naar voren te brengen.
In mijn werk houd ik me niet alleen bezig met het tellen van opkomsten bij deze evenementen. Wat mij echt interesseert, is de diversiteit van de mensenmassa. Welke groepen komen opdagen en hoe divers zijn zij?
Zo richt ik mijn blik op de VHP, die onlangs een grote feestvergadering organiseerde ter ere van hun partijverjaardag. Het was een goed georganiseerde bijeenkomst met transport en eten voor de aanwezigen. Dit zijn slimme zettingen die mensen aantrekken, maar ik viel op dat de meerderheid van de aanwezigen hindoestanen waren.
De VHP heeft de ambitie om wat zij ‘bromki dyari’ noemen, een huis van verschillende kleuren, te realiseren. In de verkiezingen van 2020 leek dit goed te lukken. Toen wisten ze met een indrukwekkende score van 118.000 stemmen hun gebruikelijke gemiddelde van 50.000 stemmen te overstijgen. Dit laat zien dat ze verder keken dan hun traditionele achterban. Toch is het de vraag of ze dit succes kunnen herhalen, aangezien hun recente bijeenkomsten suggereren dat ze terugvallen op hun oude basis.
De cijfers van hun laatste evenement tonen aan dat de menigte bestond uit ongeveer 65% hindostanen, 20% creolen-marrons, en 3% Javanen, met de rest verdeeld onder andere etnische groepen. Deze verhouding geeft geen goede weergave van hun succes in 2020. Dat extra aantal stemmen kwam van nieuwe, eenmalige kiezers. Nu is de vraag hoe ze deze groep kunnen behouden en verder uitbreiden.
Vergelijk dit eens met de NPS, een andere oude partij. Hoewel de NPS bekendstaat om haar stabiliteit, mist de partij juist op het gebied van diversiteit. Ze hebben moeite om door te breken en nieuwe kiezers aan te trekken in dezelfde mate als de VHP dat voorlopig deed. Dit zorgt ervoor dat hun groei stagneert.
Een wellicht beter en helderder beeld van het politieke speelveld zal pas zichtbaar worden als de NDP uit haar huidige staat van stilstand komt. Historisch gezien staat de NDP bekend om haar diverse samenstelling, maar ook zij kampen nu met uitdagingen. Vele van hun oud-leiders hebben hun politieke energie verloren, en de nieuwe generatie moet zich nog bewijzen.
Als ik terugdenk aan mijn eigen achtergrond en de diversiteit binnen mijn familie, wordt het helder hoeveel kracht er schuilt in een diverse gemeenschap. Dit vormt de kern van mijn analyse: het draait allemaal om de kunst van het verbinden en representeren van verschillende groepen.
In deze verkiezingstijd is het essentieel dat partijen niet alleen naar aantallen stemmen kijken, maar ook naar de samenstelling daarvan. Diversiteit binnen een partij kan hen namelijk sterker maken en is van cruciaal belang voor hun succes. De komende periode zal uitwijzen welke partijen in staat zijn deze uitdaging met succes aan te gaan.