Eindelijk is in Suriname profvoetbal geïntroduceerd, althans is er een voetbalcompetitie gelanceerd waarvan men moet uitgaan dat het een competitie is voor profvoetbal, dus professioneel voetbal. Suriname is klein, dus op de eerste dag zie je al zoveel voetballers langsgaan die tot voor kort met brushcutters overal gras gingen maaien, tot bouwvakkers en jongemannen die wildvlees en vis aan de straatkant verkopen.
De grote vraag is of met de introductie van de Suriname Major League inderdaad beroepsvoetbaal oftewel betaald voetbal in Suriname zijn intrede heeft gedaan. Dat alle voetballers een arbeidsovereenkomst althans een contract moeten hebben met de club waarvoor ze spelen was al enige tijd van toepassing in Suriname. Het was het bewijs dat een speler verplichtingen had bij een club en aan die club was verbonden. Die zaken waren dan relevant wanneer een speler van club moest veranderen, want dan moest gehandeld worden conform het contract. Uiteraard moest het zo zijn dat alle spelers bepaalde garanties hadden waardoor in het contract niet alles kon worden overeengekomen. Onder andere moest dit voorkomen, dat spelers vanwege bepaalde omstandigheden, bijvoorbeeld het accepteren van een auto of een bouwperceel, voor hun leven aan een club zouden zijn verbonden. Want dat zou dan misschien, behalve een inbreuk op rechten van beroepsvoetballers die zeker opwaarts mobiel moeten zijn, ook leiden tot onethische uitbuitpraktijken, wat zich dan weer niet zou verhouden tot het karakter van beroepsvoetbal.
Elke keer wanneer er echt in Suriname werd gediscussieerd over het binnenhalen van buitenlandse voetballers voor de nationale selectie, werd ook gediscussieerd over het opkrikken van het Surinaamse niveau door het introduceren van betaald voetbal. Dan bedoelde men steeds dat voetbal het beroep moest worden van de voetballers. Dat betekent dat ze hun inkomen verkrijgen door alleen te voetballen en eventueel nog zijdelingse met de sport gerelateerde activiteiten te doen zoals commercials en betaalde sociale sportactiviteiten bericht op de jeugd.
In landen met profcompetities kwam/komt het fenomeen van semiprof ook voor. Dat zijn voetballer die als hoofdbaan hebben het voetballen bij een club, maar mogen bijklussen bij een werkgever voor enkele uren, meestal bij een bedrijf gerelateerd aan de club (bijvoorbeeld bij de clubsponsor). De hamvraag is dus echt of alle spelers bij de 6 clubs in de SML echt semi- of full profs zijn. En dan komt de vraag hoeveel de spelers per jaar (of per maand verdienen) en wat hun premies zijn per wedstrijd. De vraag is ook of er iets als een minimumloon bestaat voor voetballers die onder Fifa-regels profvoetbal spelen.
Het is zichtbaar geweest dat de VSB een directeur betaald voetbal heeft en dat de start op een heel representatieve manier is geschied. Zo zagen we op de eerste dag al dat waarschijnlijk de bond tv-rechten heeft verkocht aan ATV en dat dit station toch wel een voorbeschouwing had op de eerste dag die deed denken aan buitenlandse profcompetities. Het was op een behoorlijk niveau. In het buitenland zien we ook dat er op tv nagepraat wordt onder leiding van een verslaggever / reporter met een aantal oud-voetballers en dat die ook de wedstrijden helpen uitzenden.
De VSB heeft er overigens goed aan gedaan om een sterk team als IMT, toch niet te kiezen voor de eerste dag. Want de SML competitie werd al op de tweede dag ontsierd door IMT. Daar zagen we een 62-jarige opdraven om zijn eigen ego te strelen. Suriname is wat dit betreft de bananenrepubliek der bananenrepublieken. En dat men van deze achterlijkheden niet door heeft dan men zichzelf maar vooral het land Suriname en een nieuw project als de SML zwaar ondergraaft, waarvan we afvragen waar het verstand is van mensen. Direct zijn er nu twijfels over deze competitie en of het om een serieuze zaak gaat. Mensen beseffen niet dat wanneer men op het veld rent als aanvaller en geen enkele verdediger aanstalten maakt om je af te dekken, dat je dan niets meer bent dan brandhout. Deze hilarische beelden van achterlijkheid zullen in landen als Nederland en Brazilie genoteerd worden, en als een voorbeeld hoe voetbalcompetities achterlijk kunnen zijn.
Waarin we echter geïnteresseerd zijn, zijn de contracten van de spelers. Kunnen ze nu echt leven met alleen voetbal? In het profvoetbal is het regel dat spelers 2 keer per dag trainen en daartussendoor ook gezamenlijk tijd met elkaar doorbrengen in de sporthal voor krachttrainingen en voor lunch.
De SVB heeft de SML geïntroduceerd, maar niet echt uitgelegd wat echt is veranderd voor bijvoorbeeld de spelers. In Suriname kan er nu een vakbond komen van profvoetballers of kan men zich aansluiten bij Fifpro: een vakbond die wereldwijd 65.000 professionele voetballers vertegenwoordigt. Volgens deze wereldvakbond zijn er wereldwijd 3 groepen (tiers) van profvoetballers wat betreft de arbeidsomstandigheden. De bond zegt dat de voetballers in Tier 3 vaak geen goede contracten hebben zoals in Afrika en enkele landen in Zuid- en Latijns Amerika.
Volgens een Fifpro-rapport van 2016 verdient wereldwijd van alle voetballers slechts 2% meer dan USD 72.000 per jaar (USD 6.000 per maand). Meer dan 45% verdient minder dan USD 1.000 per maand. 41% van de voetballers had te maken met late betalingen. De gemiddelde duur van een voetbalcontract wereldwijd was in 2016 2 jaar.
De vraag is ook wat voor soort contract de voetballers van Suriname moeten hebben. Is het een arbeidsovereenkomst of een contract als zelfstandige wat in veel landen leidt tot misbruiken? Op deze zaken komen we terug wanneer de competitie vordert.
