Overal in de wereld wordt er geprotesteerd en gestaakt. En die protesten gaan vaak gepaard met geweld en vernielingen. Elk land kampt met dezelfde problemen, alles wordt duurder, mensen zijn ontevreden en willen zo snel mogelijk oplossingen. Stakingen en protestacties worden dan als pressiemiddel gebruikt.
Op dit moment waart het protestvirus ook rond in Suriname. Er zijn protestacties aangekondigd. Men heeft het recht om dit middel te hanteren, van belang is echter welke weg er is bewandeld en welk doel wil men bereiken. Is er eerst gepraat, heeft men eerst geprobeerd om samen naar oplossingen te zoeken. Als dit laatste het geval is, kan een protestactie respect van de samenleving oogsten. Een protestactie moet namelijk het uiterste hulpmiddel zijn. Als er niet eerst is gepraat of als doel heeft om dwars te liggen, te pesten of te vernielen, dan verdient die actie geen respect.
Is hetgeen er wordt geëist redelijk of wordt er iets geëist dat niet gerealiseerd kan worden? Bijvoorbeeld de eis om de wantoestanden bij EBS aan te pakken, is redelijk en zelfs toe te juichen. Maar als er wordt geprotesteerd tegen de maatregelen die de regering heeft moeten nemen om de economische crisis aan te pakken, dan vraagt men het onmogelijke.
Toen men erachter kwam dat de vorige regering een funest wanbeleid voerde, zijn de mensen, terecht, de straat op gegaan om dit te stoppen. Op basis van de bevindingen hebben alle politieke partijen het volk toen gewaarschuwd dat zij het gelag zullen moeten betalen en dat het minstens drie generaties zou duren om de economie weer te herstellen. Het volk nam deze waarschuwingen met een korrel zout. Achteraf bleek de economische toestand nog veel erger dan men had aangenomen. Ondanks men miljarden had geleend, was er toch op de pof geleefd. Tot vandaag weet niemand waar al die miljarden aan zijn besteed.
De huidige regering heeft heel doordacht een koers van aanpak uitgezet. Die koers komt in de praktijk snoeihard aan en toch zou elke regering deze harde maatregelen moeten nemen. Het gros van het volk wil maar niet accepteren dat de maatregelen die genomen zijn, noodzakelijk zijn.
Kwaadwilligen en betweters staan aan de zijlijn en roepen dat de regering haar inkomsten alleen haalt bij het arme volk en dat cambio’s, casino’s dus de rijken niet meebetalen. Men heeft daar het bewijs niet voor en toch wordt het volk met deze onjuiste beweringen opgejut. Het tegendeel is waar. Er is een vangnet gecreëerd om het arme volk op te vangen. Yelling does not get your point across, it only makes it louder.
De hamvraag is dus waartegen wordt er geprotesteerd? Wordt er geprotesteerd omdat er noodzakelijke maatregelen worden genomen om de crisis het hoofd te bieden? Wordt er geprotesteerd omdat men alles bij het oude wil laten en weer op de pof wil leven? Ziet men liever dat de ontwikkeling stilstaat?
De president hoort de protesten en ziet het onbegrip. Hij begrijpt die stress en het ongeduld. Deze regering is transparant en geeft geregeld uitleg over de gang van zaken, maar het gros van het volk hoort de uitleg niet of hoort het wel maar heeft geen inzicht in de slechte situatie. Iedereen wil een snelle verbetering van zijn eigen situatie en ziet niet het hele plaatje.
Daarom heeft de president recent in een persconferentie aan het volk de gang van zaken op een simpele manier uitgelegd. Hij heeft gesproken over de schuldenlast en stapsgewijs uitgelegd hoe die tot nu toe is aangepakt. Onze economie is niet in balans. Er wordt enorm veel subsidie betaald. Schuldeisers willen hun geld zien, inclusief de rente. Daar Suriname dat geld niet heeft, eisen de schuldeisers dat er moet worden samengewerkt met het IMF en die heeft op haar beurt een pakket eisen samengesteld in ruil voor die financiële hulp. Er moeten meer inkomsten zijn en minder uitgaven. De situatie is zo ernstig dat het alleen kan worden opgelost met internationale samenwerking. Ondanks het IMF eist dat de subsidies moeten verdwijnen, heeft de regering toch een sociaalprogramma op poten gezet om de zwakkeren te beschermen. Het volk wordt niet voor de wolven gegooid. Mensen met een beperking krijgen meer geld, sociale steun wordt geboden aan de mensen met een salaris van 6.000 SRD, er is een belastingschijf voor mensen met een salaris van zevenduizend srd. Openbaar vervoer en benzine voor boten worden gesubsidieerd enz.
De regering blijft in de gaten houden dat de afbouw van de subsidies niet te snel gaat. Ondanks deze maatregelen wordt er toch beweerd dat men alleen van de armen pakt en niet van de rijken.
We moeten deze klus van de regering niet onderschatten, er worden broodnodige keiharde maatregelen genomen om wat inkomsten te garanderen en tegelijkertijd wordt het volk beschermd. Waarom men het nodig vindt om dan nog te protesteren, is mij een raadsel.
Verwijten en protestacties, zijn de gemakkelijkste weg voor mensen die niet zelf de verantwoordelijkheid voor deze crisissituatie hoeven dragen. De beste stuurlui zitten altijd aan wal.
Wat uiteindelijk iedereen moet verbinden, is het besef dat aan welke kant van de tafel je ook zit, wij samen verantwoordelijk zijn voor de toekomst van onze kinderen.
“Ask yourself, if what you are doing today, is getting you closer to where you want to be tomorrow.”
Josta Vaseur
