Onze president is een dezer dagen teruggekeerd van een klimaattop waar hij een speech moest gaan geven. Het is weer gehekeld dat hij zijn vrouw mee op dienstreis heeft meegenomen. Klimaatconferenties dienen door klimaatdeskundigen te worden bezocht en het liefst nadat een stevig klimaatbeleid in elkaar is gezet en is uitgevoerd. Is dat wel het geval in Suriname? Het antwoord is: neen.
Suriname heeft eens een Milieu-minister gehad in de periode 2000-2010. Er is veel mode gemaakt, veel gereisd, iedereen heeft mooi Engels leren praten, maar het heeft nationaal niet veel opgeleverd. In die periode was men niet eens in staat om de milieuraamwet aan te nemen. We hebben daarna een periode gehad zonder een Milieu-ministerie waar zaken geposteerd waren bij het kabinet van de president.
Sinds kort hebben we weer een Milieu-minister. We hebben al eerder aangegeven dat we het beleid en de attitude van de minister laf vinden. De minister is voorzichtig, lui en niet bereid om het zware milieuwerk te doen. De minister is wel stevig in het praten, maar we weten dat praters meestal geen doeners zijn, in elk geval breek je daarmee geen potjes in het buitenland. De vraag rijst dan wat een president dan in het buitenland gaat vertellen als nationaal het duidelijk is, dat er niet veel is uitgericht. Je kan je dan gaan mengen in een internationale discussie dat de rijke landen over de brug moeten komen, maar dat is algemeen gepraat dat we al enkele jaren horen.
Heeft Suriname recht om internationaal te gaan klagen over toegezegde financiering die niet loskomt? Neen, omdat Suriname nooit heeft berekent hoeveel miljoen het land nodig heeft voor mitigatiemaatregelen. Het land heeft geen milieubegroting en heeft dit ook nergens ingediend. Het land weet niet hoeveel compensatie ze moet of kan krijgen van de industriële landen, het is nooit berekend of…. het is geheim gehouden voor de bevolking wat we niet denken, want dat zou niet alleen dom maar ook crimineel zijn. Er zijn andere ontwikkelingslanden die hun berekeningen hebben gemaakt, die landen willen exacte bedragen en die landen hebben wel recht om te klagen. De vraag rijst wel wanneer Suriname wel zover is met berekeningen. Zullen we in het kader van carbon credits voor het conserveren van bossen middelen kunnen krijgen van landen? Het antwoord schijnt ja te zijn, maar waarom we het niet doen is onbekend. We weten wel dat milieuactivisten in Suriname, heel vijandig door de regering worden behandeld. We hebben er niet veel, maar ze zijn vijanden van de regering. Deze mensen nemen een risico om het milieu te entameren.
Heeft Suriname de expertise om berekeningen te maken? Daarover zijn er geen uitspraken gedaan. De minister van Milieu zegt dat het Directoraat Milieu in 2023 verder zal worden aangevuld. Er zullen voor de verschillende afdelingen van het directoraat Milieu deskundigen (nationaal zowel internationaal) worden aangetrokken. Het Nationaal Klimaat Congres zal worden georganiseerd. Dit congres wordt uitgevoerd om nationale consensus te bereiken in de aanpak van milieuvraagstukken dat vervat zal worden in een Nationaal Klimaat Akkoord en welk ook ondertekend en gelanceerd zal worden op het congres. Voorafgaand aan dit congres zijn er series van workshops voor NGO’s en Private sector georganiseerd, consultaties gehouden en awareness activiteiten uitgevoerd. Daarnaast zal worden ingericht een Technical Climate Change Unit die invulling zal geven aan het Nationaal Klimaat Akkoord en het beleid m.b.t. Carbon Credits zal coördineren. Een interdepartementale klimaat commissie wordt ook ingesteld ter ondersteuning van de uitvoering van de klimaatverandering agenda.
Dat is het dichtst waar we komen bij carbon credits en milieumitigatiemaatregelen in Suriname als we piepen in wat de regering het komende jaar wil gaan doen. Er zijn geen plannen om dit soort berekeningen te gaan maken. Het komt deze regeerperiode niet van de grond meer.
Als het ware zijn we dus zomaar over klimaatfinanciering in het buitenland gaan klagen. En de manier waarop wij doen zullen we ook geen buitenlandse krantenkoppen gaan halen, dat moet ook niet de bedoeling zijn. Wat nog steeds onduidelijk is voor Suriname is wat we gaan doen als gebieden onleefbaar en onbruikbaar gaan worden. Geen enkel land kan de klimaatcrisis in z’n eentje oplossen. CO2 en andere broeikasgassen blijven heel lang in de lucht en verspreiden zich dus over de hele aardbol. Dat maakt het tot een mondiaal probleem; heel anders dan bijvoorbeeld luchtvervuiling door fijnstof of lokale depositie van stikstof. Al sinds 1995 komen landen jaarlijks samen om te bespreken hoe ze ‘gevaarlijke verstoring van het klimaatsysteem’ kunnen voorkomen.
De meeste landen zich verbonden aan het Klimaatakkoord van Parijs uit 2015, met als belangrijkste doel om de opwarming te beperken tot ruim onder de twee en liefst niet meer dan anderhalve graad. Om dat doel te behalen moeten we binnen enkele decennia stoppen met uitstoten van CO2. En dat is nogal een opgave, want ons energiesysteem is nog grotendeels fossiel. Ook in de landbouw komen veel broeikasgassen zoals CO2, methaan en lachgas vrij.
