Ik voelde me steeds kleiner worden

Ik bezoek vaak bejaardentehuizen en maak dan een praatje met de oudjes. Vooral degenen die nooit bezoek krijgen, vinden het fijn om ook eens lekker te kunnen opscheppen dat ze bezoek hebben gehad. Maar ook ik geniet van die bezoekjes omdat ze vaak leerrijk zijn.

Seniorenburgers weten vaak ontzettend veel en ze delen hun wijsheid graag. Vooral op het gebied van genezing valt er veel van hen te leren. 

Ik raakte een keer in gesprek met een dame van ongeveer 75 jaar. Ook zij had de gewoonte om af en toe bejaarden te bezoeken. Ze viel me op omdat ze echt een luisterend oor had voor de oudjes. Zij deed veel voor de bejaarden in en buiten het tehuis. Na het bezoek uur liepen we samen naar buiten. Plots zei ze: “Ik zag dat je verbaasd was toen dat oudje zei dat ze liever in het bejaardentehuis was dan bij een van haar kinderen in huis. Ik daarentegen kon het heel goed begrijpen omdat ik het aan de lijve heb ondervonden. Toen ik haar vragend aankeek, deed ze haar verhaal.

Ik heb mijn eigen huis maar heb uit pure noodzaak (ik moest geopereerd worden) een keer bij mijn dochter gelogeerd. Zij woont in Nederland. Ze was erg behulpzaam en regelde alles snel en efficiënt. Ik was haar erg dankbaar want eerlijk gezegd had ik dat zelf niet zo snel en efficiënt kunnen aanpakken. Tijdens die korte logeerpartij heb ik echter besloten om, als ik ooit behoeftig zou worden, nooit bij haar in huis te wonen.            

Het is niet meer dan normaal dat als je logeert in het huis van een ander dat jij je als gast moet aanpassen aan de huisregels. Dat deed ik dan ook, bijvoorbeeld niet met schoenen in huis lopen, na elke douchebeurt de badkamer schoonmaken enz. Maar langzamerhand werd ik geconfronteerd met zeer extreem gedrag. Ze vitte en mopperde op alles: ”Ma ik hoor je tot in mijn kamer snurken of continu je keel schrapen en dat houdt me uit mijn slaap.”

Als ik tijdens haar afwezigheid had gestofzuigd of gedweild, deed ze bij thuiskomst alles over. Als ik mijn mobiel liet opladen, trok ze de stekker eruit voordat het op 100 % was. Ze luisterde mijn telefoongesprekken af en had er later commentaar op. Als ik op het toilet zat, mocht ik niet hoorbaar windjes laten, als ik mijn haar kamde, mocht er niet een haartje op de vloer terecht komen enz. Op de duur ging ik op mijn tenen lopen en probeerde me zoveel mogelijk onzichtbaar te maken. Ik begon smoesjes te verzinnen en zelfs te liegen over kleine dingen om haar niet boos te maken. Bij elke snauw, verwijt of kritiek, voelde ik me steeds kleiner worden, net een kind die door de moeder werd overheerst. Ik verlangde ontzettend naar mijn eigen huis. 

Het was allemaal zo tegenstrijdig want aan de ene kant hielp ze mij en vele anderen met alles en regelde onze zaken, maar aan de andere kant lachte ze nooit, maakte nooit een grapje kortom ze verdroeg mijn aanwezigheid. Buitenshuis echter was ze vrolijk en hartelijk tegen iedereen, maar zodra ze weer thuis was, was ze een brok chagrijn. Eerst dacht ik dat ze moe en gestrest was omdat ze zoveel mensen hielp. Maar langzamerhand begon ik me af te vragen of ze wel van me hield. Daarom kan ik dat oudje van daarnet heel goed begrijpen dat ze liever hier is dan bij haar dochter in huis. Moge de Heer mij gezondheid en kracht geven dat ik nog lang zelfstandig kan blijven wonen.

Na haar verhaal te hebben aangehoord, liepen we een poosje zwijgend naast elkaar. Toen zei ik: ” U moet niet generaliseren, er zijn heus wel dochters die zich anders gedragen. Ik denk dat u zich het gedrag van uw dochter niet persoonlijk moet aantrekken en vooral niet moet concluderen dat ze niet van u houdt. Ik weet haast zeker dat ze dit gedrag zou vertonen tegen een ieder die bij haar in huis logeerde. Sommige mensen hebben dat gewoon in hun karakter, ze kunnen niet met een ander samenwonen. Ik begrijp uit uw verhaal dat uw dochter overdreven netjes is. Voor zulke mensen is hun huis slechts een pronkstuk, ze genieten er niet van en daarom weren ze iedereen die hun pronkstuk tot een thuis wilt maken. Zo iemand moet alleen wonen. Het is belangrijk dat u begrijpt dat het niet tegen u persoonlijk is gericht, dat dit gedrag gewoon de aard van het beestje is. Ze houdt wel van u.

Het sleutelwoord hier is acceptatie. Liefde hoeft niet perfect te zijn. Als u van uw dochter houdt, moet u ernaar streven om haar te accepteren zoals zij is en door te gaan met liefhebben tijdens mooie maar ook op pijnlijke momenten. Probeer haar niet te veranderen en ook niet boos te worden. Acceptance of others is acceptance of yourself.                                                   

Jullie zijn nu eenmaal verschillend en het is niet dat verschil dat jullie scheidt; het is het onvermogen om die verschillen te herkennen en te accepteren. U herkent wel de verschillen tussen u en uw dochter, en nu moet u proberen die verschillen te accepteren.

De vrouw keek me aan met tranen in de ogen en zei: ”Dank je wel, je uitleg is voor mij een eyeopener. Ik heb steeds gedacht dat ze niet van me hield. Ik zal proberen om haar te accepteren zoals ze is en mezelf nooit meer te plaatsen in een situatie waarin ik me steeds kleiner voel worden en aan eigenwaarde verlies. Dus bij haar inwonen is uitgesloten. 

“You don’t really need someone to complete you, you only need someone to accept you completely.”

Josta Vaseur

error: Kopiëren mag niet!