Er zijn verschillende manieren om iets op de politieke agenda te krijgen. Denk daarbij aan het indienen van een petitie, een burgerinitiatief of referendum of het houden van een demonstratie. De media laat vaak zien dat mensen gebruik maken van hun recht om een petitie bij de VP in te dienen.
Een petitie is een verzoek op papier aan de overheid. Het kan een klacht zijn over het optreden van de overheid, maar het kan ook een klacht zijn over een groep of bedrijf in de samenleving. In een bredere context kan het ieder soort verzoek van groepen belanghebbenden aan beslissingsverantwoordelijken betreffen, bijvoorbeeld van werknemers aan een werkgever, vakbondsleden aan het vakbondsbestuur, studenten aan het bestuur van de universiteit, ouders of leerlingen aan het bestuur van een school enz. Iedereen heeft het recht om een petitie (verzoekschrift) bij het bevoegd gezag in te dienen. Dit petitierecht is in veel landen wettelijk vastgelegd. Er bestaan twee soorten petities: de klachtpetitie en de politieke petitie. Klachtpetities betreffen een concrete situatie met een beperkte individuele draagwijdte, terwijl politieke petities een beleidsmatige oplossing of wijziging beogen. Meestal wordt zo’n petitie door een groep aangeboden. De ondertekenaars vragen dan aan de overheid om actie te ondernemen over het een of andere probleem. Als u een petitie wilt aanbieden, moet u dat schriftelijk aanmelden. In de petitie schrijft u met welk beleid of met welke regel u het oneens bent. Er moet ook in staan wat u wilt bereiken en wie de organisatoren zijn. De aanbieding van een petitie wordt dan in de eerstvolgende vergadering van de DNA geplaatst op de lijst van ingekomen stukken. Een burgerinitiatief is een voorstel dat een burger, met ondersteuning van duizenden handtekeningen, kan indienen om een bepaald onderwerp op de agenda van de DNA te laten plaatsen. Dit initiatief komt eerder voor in het buitenland en niet in Suriname. Hoewel petities over het algemeen niet juridisch bindend zijn, vormen ze wel een sterk signaal aan de beslissingsverantwoordelijken dat er een zekere onvrede bestaat. De petitie naast zich neerleggen kan ertoe leiden dat de belanghebbenden de zittende vertegenwoordigers of beleidsmakers niet langer zullen steunen of hun frustratie zullen afreageren of uiten op een andere manier.
Er is veel kritiek op het wanbeleid van de vorige regering maar toch zeg ik dat wan takroe tjari wan boen want ik merk dat het volk vergeleken met de afgelopen jaren, veel alerter is, op het agressieve af. Ze laten niet meer met zich sollen, protesteren en willen actie voeren om het minste geringste. Het is alsof ze met hun gedrag willen zeggen, ‘dit mag ons nooit meer overkomen.’ Hoewel dit als iets positiefs kan worden gezien, is een waarschuwing hier op z’n plaats. Denk niet dat omdat bigi aboma sneki betie joe, dat je dan bang moet zijn voor elke woron. Met andere woorden sta niet continu wantrouwig tegenover de aanpak van de nieuwe regering, vergelijk niet elke handeling van hen met de vorige regering. Je mag alert zijn maar continu actie of protest, kan de vooruitgang van een land vertragen. We willen toch allemaal zo snel mogelijk weer een gezonde economie, maar dat krijg je niet met al die stagnaties.
Via dit artikel wil ik ook een petitie indienen, niet aan de regering maar aan het volk van Suriname. Ik zie in de media dat mensen zich tegen elke maatregel die deze regering neemt, verzetten. Ze klampen zich vast aan het oude en weigeren mee te gaan met verbetering. Ze bekijken de genomen maatregel slechts vanuit hun eigen straatje en niet als een verbetering voor land en volk. Neem bijvoorbeeld de Jodenbreestraat. De DC wil de kraampjes daar weghebben zodat het trottoir weer van de voetgangers wordt en de straat mooi en schoon oogt. Hij legt niet zomaar het verbod op, maar zorgt eerst voor een andere werkplek voor de standhouders. De standhouders willen niet meewerken aan deze verbetering en geven als reden op dat de kopers ze niet zo gemakkelijk en snel meer zouden kunnen bereiken. Vooral het argument, ‘mi moes njang toe toch,’ vind ik nergens op slaan. Je kan werken voor je inkomen op een toegestane plek. Ze denken hier dus aan hun eigen belang en niet aan het landsbelang. Persoonlijk ben ik blij dat dit probleem wordt aangepakt, dat er eindelijk discipline en regels aan de mensen worden opgelegd. Mensen maken er namelijk een gewoonte van om van de ene op de andere dag een stand op de stoep te zetten. Vooral de Tourtonnelaan stikt van de kraampjes. Men houdt er geen rekening mee dat mensen het niet prettig vinden om continu tegen zo’n kraampje voor hun huis aan te kijken. Bovendien is het geen mooi gezicht voor het straatbeeld. De Surinamer heeft lang kunnen doen wat hij wilt. Iemand haalt het van de ene op de andere dag in zijn hoofd om een stand of autowas op straat te gaan runnen. Mensen rijden in de auto zonder rijbewijs, zonder verzekering, ze rijden rond in auto’s waarvan ik me afvraag hoe zo’n auto door de keuring heeft kunnen komen. Het is vriendjespolitiek en geregel wat de klok slaat en dat brengt verpaupering van het land. Velen zijn niet gewend zich aan regels te houden, ze kennen geen orde en discipline. Ze klampen zich liever vast aan het oude en gaan daarom protesteren, schelden en actievoeren bij elke verbetering. Dan is daar ook nog een parlementariër die beweert dat de regels om rekruten tot het politiekorps toe te laten vroeger vaak zijn geschonden. Als men nu een verandering wil aanbrengen en de regels streng wil toepassen, protesteert hij in de media met het argument ‘toen mocht het, waarom dan nu niet?’ Daar laat hij het echter niet bij. Hij grijpt zijn kans om in een adem door de president nog het een en ander te verwijten en een telefoongesprek dat hij zou hebben afgeluisterd, van de daken te schreeuwen. Hij gaat dan weer zijn bekende stokpaardje bereiden en roept dat hij de president waarschuwt voor escalatie, terwijl hijzelf met zijn opruiende woorden onrust zaait in de samenleving. Deze parlementariër mag zijn mening uiten in de DNA of face to face met de betrokkenen. Hij behoort echter tot de coalitie van vier partijen en moet juist daarom laten zien dat hij de regering steunt. In plaats daarvan, roept hij in de media ‘president je had dit en dat beloofd, joe bo set eng’ en het volk roept hem na. Daardoor is hij opruiend in plaats van opbouwend bezig.
Via mijn petitie vraag ik aan het volk van Suriname om dit nieuwe beleid van de regering te accepteren, daar het in het belang is van Suriname, anders blijft Suriname een land waar alles kan en mag. De mensen zullen er op de duur heus wel aan wennen om te leven volgens de opgelegde regels. Ze zullen het zelfs prettig gaan vinden om te leven in een land waar er orde en discipline is en waar leven volgens de regels normaal is. Dit zal rust en zekerheid brengen.
“A peaceful society is not merely the absence of tension, it is the presence of rules and justice.”( Martin Luther King)
Josta Vaseur
