Maar wanneer dan wel?

Corona, iedereen praat erover. Iedereen weet waar het over gaat, daarvan gaan we uit. De Surinaamse overheid heeft alles ingezet om een crisis in eigen land te voorkomen. Maar hoe groot is de prijs die daarvoor wordt betaald en kunnen we echt spreken van succes als kinderen achter lopen in het onderwijs, en ondernemers failliet gaan? Ook deze problemen zijn in ons land zichtbaar geworden. Suriname heeft het moeilijk, maar hoe vergaat het onze landgenoten die nog naar huis moeten? Hoe gaat het met die bijna 600 mensen die gestrand zijn op hun studiereis, hun pelgrimstocht, de begrafenis van een dierbare, die op zakenreis waren, op familiebezoek, op vakantie, of werkbezoek? De problemen – want “uitdagingen” zou een zeer ongepast eufemisme zijn in deze kwestie – waarmee onze landgenoten, onze eigen srananmans, moeders, vaders, grootouders en kinderen van dit land geconfronteerd worden door het uitblijven van de hoogst dringende repatriatie, zijn verschrikkelijk om aan te horen.

Terwijl het covid-19 crisisteam belooft onze mensen niet in de steek te laten en ze terug te zullen halen, zonder duidelijkheid te geven wanneer dat zal gebeuren, kwijnen velen weg in uiterste armoede in vooral Nederland – maar ook andere landen – met echte medische, psychologische, financiële, relationele, en diverse bijzonder ernstige problemen. Vrijwel alle mensen, zowat 600 schatten wij, die gestrand zijn, hebben echt geen cent meer en de gelukkigen zijn of overgeleverd aan de (hopelijke) barmhartigheid van eventuele familieleden of vrienden die het zelf in deze crisis ook al enorm moeilijk hebben; velen zitten met gezondheidsissues als bloeddruk, diabetes, zelfs kanker zonder de noodzakelijke medicijnen of middelen om aan die medicijnen te komen, met vervallen reisverzekeringen, weg van hun familie en vrienden.

De maat moet nu echt vol zijn, want anders zullen er doden vallen onder onze mensen; of door besmetting met het virus, door onze nalatigheid, of door pure armoede en psychologische ellende of zelfmoord uit pure wanhoop, of wat dan ook. Feit is: er moet wat gebeuren, liever gisteren dan morgen.

Een kleine greep uit de reacties, verzameld in een 18 pagina’s tellend document, die aantonen hoe het onze medelanders vergaat in het buitenland:

Mijn moeder is samen met nog 4 anderen nu al bijna 5 weken in Jakarta, Indonesië en kan nog niet terug naar Suriname.
Ik ben 75 jaar. Ik moet in Suriname naar de oogarts, mijn ogen gaan met de dag achteruit, tevens heb ik een afspraak staan bij de cardioloog. Ik ben diabeet. De slapeloze nachten breken mij op. Ik ben gestrest. Soms wil je gewoon niet meer leven.
Mijn verzekering, van mijn kind en man zijn reeds verlopen. Wij hebben het zo moeilijk door deze hele situatie.. ik drink dagelijks medicijnen. Ik kan dit niet aan, zit al 2 maanden bijna verder. Ik huil me kapot. Steeds wordt er gezegd registreren. Wij hebben zoveel gedaan. Ik wil dit leven bijna opgeven, ik kan mijn migraine niet aan. Ik huil me kapot. Help u ons a.u.b.!!!
Ik slaap op de bank bij mijn nicht met haar 4 kinderen. Ik ben diabeet en heb nog voor 5 dagen insuline. Ik heb een nieuw verzoek gedaan bij het consulaat voor mijn insuline. Ik zit financieel helemaal vast en kan niet eens een fles water kopen.
Wij zijn op 13 februari naar Nederland gekomen voor de crematie van onze vader. Om de tickets en visum te bekostigen hebben wij een lening in Suriname moeten nemen. Het ergste is dat we geen geld hebben. Al dagen eten we brood. s’ Avonds kunnen we slapen bij steeds andere vrienden, maar overdag gaan we uit huis en zitten we buiten op een bank of lopen. We zijn beide bloeddruk patiënten. We hebben nu geen medicijn meer. Geen geld om de verzekering te verlengen.
Ik heb astma en heb nog voor 1 week medicijnen. Ik ben sinds 28 maart niet verzekerd en heb ook geen geld meer.
We zijn reeds 6 weken te gast bij een familielid in een éénkamerwoning. Ik lijd aan chronische astmatische bronchitis met dagelijks inhalatie van luchtwegverwijders. Door het kille klimaat en de minimale ruimte zijn de symptomen verergerd. Onze reisverzekering is inmiddels vervallen.
Het ergste in deze situatie vind ik de onzekerheden. Je weet niet wanneer je terug kan, elke keer wordt er beloofd en dan wanneer het moment komt om de belofte na te komen dan wordt het uitgesteld. Dit heeft hele grote invloed op mijn geestelijke en mentale gezondheid. Ik beschik nu al niet over het bedrag dat geëist wordt om de terugvlucht te boeken en niet meer over handgeld. Ik ben nu afhankelijk van derden, die mij voorzien van een warme maaltijd. Ik ben teneinde raad, ik weet niet bij wie ik nog terecht kan en wanneer ik zou kunnen vertrekken.
In het begin ging het nog, maar nu ben ik depressief, je weet niet waar je aan toe bent, geen geld en ik heb nek en arm klachten. Ik beschik niet over de middelen om een nieuw ticket te kopen dus de depressie wordt alleen maar erger, het enige wat ik hoop is dat wij zo spoedig mogelijk terug kunnen naar huis.

Namens de gestrande Surinamers wiens verhalen echt ronduit tragisch zijn, dit verzoek aan de president, het Covid-19 team, de DNA, de politieke partijen en de Surinaamse samenleving: show that you care! Haal onze mensen terug, want het kan zeker wel! Haal onze Surinamers op kortst mogelijk termijn terug. Wij zijn ready! U ook?