Er is veel kritiek op president Desi Bouterse dat hij zich verbindt aan de Venezolaanse president Nicolas Maduro. Ondanks deze kritiek blijft hij doorgaan om Suriname te verbinden aan Venezuela. ‘Wij zijn niet bezig Venezuela te verdedigen. Wij zijn bezig onze internationale standpunten, welke wij altijd hebben gehad, overeind te houden. Wij zijn geen pajongwaaiers die gaan buigen.’ Dit zei het staatshoofd op een recent gehouden persconferentie. Veel Latijns-Amerikaanse regeringen en Canada hebben een berisping gegeven aan de Venezolaanse president Nicolas Maduro. Deze berisping is aangeduid als ‘vernietigend’. De verkiezingen gehouden in Venezuela zijn dubieus. De legitimiteit van de tweede regeertermijn is in twijfel getrokken. Deze landen hebben hem aangespoord om de macht over te dragen. Dit wordt gezien als de enige weg naar herstel van de democratie. Venezuela is zwaar gehavend door de crisis. Volgens de voorspellingen zal de economie in Venezuela dit jaar weer inkrimpen. Miljoenen Venezolanen zijn al vertrokken naar andere landen. Slechts twee landen in Zuid-Amerika erkennen openlijk de herverkiezing van Maduro: Suriname en Bolivia. De Surinaamse regering is een trouwe bondgenoot van Maduro. Bij de inauguratie zou Suriname vertegenwoordigd zijn in de persoon van vicepresident Ashwin Adhin. Volgens de president moet Suriname zich houden aan internationale afspraken en uitgangspunten. Wat deze afspraken en uitgangspunten zijn, is door de president niet gezegd.
Suriname wil inzetten om conflicten door dialoog en diplomatie op te lossen. Maar dat is het geval met nagenoeg alle landen in de wereld. Ook de landen die Maduro afwijzen. ‘Wij geloven niet in inmenging, maar vreedzame co-existentie’ zegt de president. Maar er is een gebruik en verwachting in de internationale gemeenschap dat landen die in een groep zitten, elkaar ook aanspreken en aansporen om grondrechten na te leven. En om de democratsiche principes hoog te houden. Wanneer de democratie wordt geschonden wordt van deze partnerlanden verwacht dat ze niet stil zitten. Dat zien we ook in de EU gebeuren wanneer bepaalde landen een vijandig beleid beginnen te ontwikkelen tegen bijvoorbeeld de pers of de onafhankelijke rechterlijke macht. Van Suriname wordt verwacht dat die zich uitspreekt over zaken die in de landen van de America’s gebeuren. En wat in een land gebeurt is niet altijd een interne aangelegenheid. Meestal is het geen interne aangelegenheid. Het is pas inmenging wanneer processen correct volgens de grondwet verlopen en landen daarover een waardeoordeel zouden geven. Bijvoorbeeld wanneer een land zou zeggen dat de bevolking niet de juiste man of vrouw heeft gekozen als president. Of wanneer de landen de regering zouden dwingen om besluiten te nemen die men gerechtigd is zelfstandig te nemen als land. Of wanneer de landen de oppositie zouden ondersteunen bij het houden van stakingen en het omver brengen van de rechtsorde. Wanneer er in een land mensenrechtenschendingen plaatsvinden, dan vinden deze binnen de grenzen van een land plaats, maar het is geen interne aangelegenheid. De wereldgemeenschap en nog minder de partnerlanden, kunnen niet de andere kant opkijken wanneer er schendingen plaatsvinden. Wanneer de democratie om zeep wordt geholpen, dan moeten wij er wat van zeggen. Tenzij wij vinden dat de democratie om zeep mag worden geholpen. Door stil te zijn laten de volken van deze landen het volk van Venezuela in de steek. De landen die hebben ingegrepen die hebben zich niet gemengd in de interne zaken van Venezuela, integendeel.
De Amerika’s is terecht als een ‘zone van peace’ getypeerd. Er zijn volgens hem mensen naar het land gestuurd om zaken met eigen ogen waar te nemen. Voor de Lima Group is Maduro niet middels een eerlijk proces herkozen, maar daar wil onze president niets van weten. Intussen hebben enkele landen uit de regio diplomatieke banden met Venezuela verbroken. Bovendien kunnen recente uitspraken van Juan Guaido, de nieuwe parlementsvoorzitter, olie op het vuur gooien. Hij kondigde vorig weekend aan zich hevig te zullen verzetten tegen de “dictatuur” en wil een “overgangsregering” die de nieuwe verkiezingen moet voorbereiden. Maar dat zal Maduro niet zomaar laten gebeuren.
Het parlement is al sinds 2016 in handen van de oppositie. Maar Maduro heeft haar macht ingeperkt door een jaar later een Grondwetgevende Vergadering op te richten. Mogelijk komt het tot een nieuwe harde confrontatie tussen het parlement en de regering. Als de nieuwe parlementsvoorzitter erin slaagt de verdeelde oppositie als één man achter zich te scharen tenminste. Met een verwachte inflatie van 10 miljoen procent zou die dit jaar ongeziene proporties kunnen aannemen. In de regio wordt nu al gesproken over de grootste migratiecrisis in jaren, die een zware druk legt op buurlanden, zoals Colombia, Brazilië, Ecuador en Peru. De voorbije jaren zijn al meer dan 3 miljoen Venezolanen hun land ontvlucht. En volgens de VN zou dat cijfer tegen eind dit jaar nog eens kunnen verdubbelen. Vorig jaar zag Venezuela dan ook elke dag zo’n 5.000 inwoners vertrekken.
