Het bestuur van C-47 hield vrijdag een bijzondere Assemblee van de Arbeid. Belicht werden de verslechterende situatie in de gezondheidssector en het minimumuurloon. Secretaris Robby Naarendorp en voorzitter Robby Berenstein stelden ten aanzien van het minimumuurloon dat het hoogtijd is dat deze zal worden geëffectueerd, aangezien de SRD 8.40 die bij staatbesluit is bepaald nog steeds niet door een groot aantal werkgevers wordt betaald. De C-47-voorzitter vroeg zich dan ook af hoe mensen kunnen uitkomen als anderen, die het dubbele per uur verdienen, het nauwelijks redden met hun salaris. Berenstein zei daarbij ook dat de SRD 8.40 echter reeds is achterhaald. De slechte situatie in de gezondheidszorg heeft ook betrekking op de werknemers. Werknemers zijn via belastingen en premies de grootste financierders van de zorg en tegelijkertijd ook cliënten van de zorg.
Marcia Clumper gaf aan de hand van een presentatie enkele zaken weer. Op alle manieren heeft de situatie betrekking op de werknemers binnen de sector. “Wij werknemers zijn de grootste financierders van de gezondheidszorg. Als grootste financierder hebben de werknemers geen enkele inspraak. Er worden besluiten genomen, terwijl de wrokoman geen enkele inspraak heeft. Daarnaast krijgt men steevast te horen dat loonsverhogingen niet mogelijk zijn, terwijl de prijzen in de winkels blijven stijgen. Dit alles heeft ertoe geleid dat C-47 een standpunt moet innemen, dat moet leiden tot oplossingen.
Robby Naarendorp illustreerde de situatie aan de hand van een voorbeeld. Hij zei zich te schamen wanneer hij oud topambtenaren in de rij ziet staan om pakketten in ontvangst te nemen. Clumper stelde dat beleid nodig is. Zij maakte duidelijk dat onze huidige situatie bestaat uit drie lijnen oplopend van huisarts, ziekenhuizen en academisch zorg. De druk is enorm groot bij de huisartsen, die elk ook als onderneming functioneren. Het accent zal verlegd moeten worden en een omschakeling van visie is nodig. De tweede lijn zijn de ziekenhuizen. De derde lijn is de academische zorg. We merken dat in deze derde lijn een toename van patiënten is, omdat de huisartsen met grote praktijken zitten en geen tijd hebben om patiënten te helpen. De oplossing van huisartsen is om patiënten door te verwijzen, zegt Clumper. “Maar in de tussentijd verdienen de huisartsen wel hun abonnementstarief, en wordt er keurig ingehouden als premie.”
Vandaar dat de eerste lijn gezonder gemaakt moet worden, waarbij huisartsen meer tijd moeten hebben voor hun patiënten en daardoor minder doorverwijzen. Clumper ziet als oplossing een voorbeeld van het Nederlands model, waarbij patiënten in zorgcentra worden behandeld. Onze huisartsen zijn ook ondernemers en hebben winstoogmerk. Door patiënten in zorgcentra te behandelen is er minder behoefte om patiënten door te verwijzen voor specialistische hulp. In Suriname zouden we de zorgcentra kunnen uitbreiden met de paramedici, zodat patiënten door deze groep behandeld zou kunnen worden. In Nederland spreekt men van algemeen arts, gespecialiseerd algemeen arts, specialist en super specialist.
De behandelcentra moeten worden gefinancierd en die zorgen voor een verdere financiering, op die manier heb je niet meer de situatie dat huisartsen proberen om zoveel mogelijk patiënten te hebben uit winstoogmerk. In het voorgestelde oplossingsmodel zijn de medewerkers in loondienst.
Onze huisartsen verdienen een fixed price, terwijl de specialisten per verrichting worden betaald. In Nederland kent men vanaf 2005 deze ongelijkheid niet, er wordt gewerkt met een diagnose behandelcombinatie. Bij ons is het nu zo dat SZF maandelijks tussen 40 en 50 miljoen SRD aan huisartsen, ziekenhuizen, specialisten, apotheken besteed. Voor vernieuwingen staat niets begroot. Ongeveer 26 miljoen gaat naar de ziekenhuizen. De huisarts krijgt SRD 40.000 tot SRD 50.000. En hieruit moet de arts alle kosten die betrekking hebben op zijn polikliniek betalen. Clumper zegt dat het opvalt dat de interne organisatie van het SZF niet is berekend op begeleiding, zorgvernieuwing of beoordeling van zorg, ze zijn als een doorgeefluik. Andersoortig beleid ontbreekt. Een ander opvallend feit is dat SZF geen informatie kan verstrekken over de kwantiteit en de kwaliteit van de zorg. De overheid is de grootste financiërder van de zorg met 500 miljoen, die via SZF zou moeten gaan.
De eerste resolutie die C-47 hierop in stemming bracht waarbij werd aangegeven dat men met grote problemen in de gezondheidszorg wordt geconfronteerd vanwege het feit dat werknemers in de zorgsector onzeker zijn over tijdige betaling van hun salaris en het niet kunnen voldoen aan de looneisen door werkgevers werd unaniem aangenomen. Ook de tweede resolutie die betrekking heeft op de structurele zaken binnen de gezondheidszorg werd unaniem aangenomen.
RB
