De huidige regering heeft politiek haar kansen in gevaar gebracht door enorme verspillingen, die in geen enkel opzicht in verband zijn te brengen met de belangen van de Staat Suriname, te tolereren. De coalitie in het parlement en het mediateam met aan het hoofd de hoofdvoorlichter van de regering hebben de verspillingen en de corruptie met hand en tand verdedigd en het goedgepraat door te verwijzen naar een corrupt verleden van de oppositie. Dat verdedigen van de verspillingen en de corruptie gaat op den duur door op het straatniveau, waar men de connectie zoekt met de ‘wakamang’. Deze redeneren ook in termen van: ‘jij hebt het gedaan dus waarom zou ik niet mogen’. Sinds 2010 is er een verspilling bij alle grote projecten waar geld gemoeid mee is gegaan. Deze verspillingen zijn vanuit het kabinet van de president gedirigeerd. Deze hoge heren trekken alles naar zich toe en hebben een vrijbrief om eigenlijk in alles hun tentakels te zetten. Deze verzameling van mannen op leeftijd, die niet altijd de energie hebben om moeilijke, tijdrovende en energieverslindende afwegingen te maken, is te vergelijken met de nationale militaire raad uit de jaren ’80. Er zijn verschillende speciale task forces en commissies in het leven geroepen. Deze heren hakken met de botte bijl wanneer het komt op het besteden van staatsmiddelen, ze doen alsof Suriname een Wets-Europese koninkrijk is of alsof Suriname geregeerd wordt door een oliesjeik. De verspillingen begonnen al vroeg vanuit het ministerie van OW. Het olievlekeffect verspreide zich over de raad van ministers, maar het is nu eenmaal zo dat bepaalde ministeries nauwelijks geld hebben om adem te halen en andere weer over een enorm budget beschikken, zoals OWT&C, Minowc en Financiën. Er is in het budget veel geld voor aantrekken van goederen en diensten. Daarbij wordt veel overgefactureerd en er worden leveranciers voorgetrokken. Bedrijven worden snel uit de grond gestampt. De media hebben geen toegang tot de gegevens, omdat de boeken van de overheid gesloten zijn voor de pers. Immers, er is geen Wet Openbaarheid van Bestuur, op basis waarvan o.a. de media kan eisen dat dossiers ter beschikking worden gesteld. Als de media de informatie hebben, dan wordt, nu meer dan eerder vanwege de agressiviteit en persoonlijke aanvallen vanuit de overheidsvoorlichting, zelfcensuur toegepast, men noemt geen namen. Er zijn ettelijke aankopen in beeld gebracht door de oppositie en de uitvoering van projecten. We zijn de tel bijna kwijt. Er zijn openbare werken uitgevoerd temidden van een periode waar er geen geld was, terwijl het uitvoeren van de werken niet noodzakelijk waren. We refereren bijvoorbeeld aan de vele asfalteringsprojecten en in het bijzonder het project aan de Lachmonstraat voor het Essedstadion. De minister van LVV, OWT&C, Minowc, NH, Sport en Jeugdzaken, Sociale Zaken, Financiën en Volksgezondheid zijn vaker in het nieuws geweest voor dubieuze uitgaven. De meeste ministers hebben geen inbreng in de verspillingen en de onrechtmatige verrijking van enkelen. De corruptie en het falen is vanuit het kabinet van de president, waar een clubje is verzameld met een duidelijk doel. Men schuift de schuld naar de ministers, en dit is niet correct. Op den duur worden de ministers zogenaamd gereshuffeld. Waar er geen taskforces waren, was er een NDP-minister aan het hoofd. Bij OWT&C was de link met het kabinet van de president direct. Wanneer de pot leeg is, krijgt de minister de schuld en wordt die vervangen. Er is dus gebruik gemaakt van accentverschuiving. De kritiek ook binnen de eigen gelederen van de regeringspartij is dat de corruptie vanuit de hoogste top van het land (president) komt. Het is duidelijk te merken dat men niet geïnteresseerd is in ministeries als Arbeid en Binnenlandse Zaken. Op deze plekken valt er geen geld te maken. Op Binnenlandse Zaken gaat men springen wanneer er verkiezingen zijn, want kan komen er miljoenen vrij. Ook binnen de kringen van de regeringspartij wordt nu gesproken over oplichters en dat het hier gaat om georganiseerde misdaad. Nu wil men kennelijk iets uithalen met schoolvoeding. Dit zal miljoenen kosten en het wordt geposteerd nu bij de first lady, dus weer binnen het bereik van het kabinet van de president. De mannen op het kabinet hebben een vrijbrief om overal in te grijpen. De vraag rijst waarom een departement de schoolvoeding niet normaal zelf met zijn ambtenaren kan doen. Het is opletten want alleen waar geld is, is er interesse om te bemoeien. Er zijn geen structuren en krachten in het land ontwikkeld om de verspilling van de inkomsten van het land een halt toe te roepen. Er is genoeg geld om de functies en verantwoordelijkheden van de staat goed uit te voeren en een goed draaiende en normaal functionerende staatshuishouding eropna te houden, maar de verspilling is zoveel dat normale staatstaken op de ministeries en zelfs loonbetalingen in gedrang komen. In vorige regeerperiodes konden de minister van Financiën en de Centrale Bankpresident een duo vormen en een vuist tegen de corruptie en verspilling maken. Dat missen we in deze regeerperiode vanaf 2010.
