De sociaaleconomische situatie in Suriname is door kleine devaluaties van de munt steeds aan het afglijden. De loontrekkers hebben het zwaar te verduren. Werkgevers hebben wel kleine aanpassingen gepleegd op het loon, maar over het algemeen hollen wij toch achter de feiten aan. De Surinaamse massa is in een toestand beland waar ze het gevoel heeft om vast te zitten. Er is behoorlijke ontevredenheid over het beleid van de regering, die het grootste probleem heeft om de staatsinkomsten te beheren. Ook heeft men teveel leningen genomen die met moeite kunnen worden afgelost. Een deel van het geleende geld vloeit terug naar het buitenland, een deel van de leningen is ook niet nodig. Deze regering heeft van meet af aan moeite gehad om de corruptie oftewel het weglekken van staatsmiddelen tegen te gaan. Er kon geen harde vuist worden gemaakt tegen het verdampen van Surinaams geld, de honger van de groep die verpauperde en niets toegeschoven kreeg lijkt niet te stillen. De huidige verspilling en corruptie hebben te maken met het beleid van uitbesteden dat er is geweest in het NF-periode. De staatsmiddelen werden alleen bestemd voor de ondernemers in de eigen kringen en dat 10 jaar lang. Veel prominenten uit het politieke kamp van de tegenpartij van het NF raakten aan lager wal. Er kwam geen nieuwe kapitaal binnen waarmee men grote inkopen kon doen of kon sparen. Veel van deze prominenten werden zodanig uitgehongerd dat ze tot overlevingsmaatregelen moesten overgaan, dus net als de kleine man langs de straatkant moesten gaan hosselen met het verkopen van dingen. Zelfs met het tanken van auto’s raakte men klem. Door het NF-beleid en de vijandigheid die werd opgestookt tot in de DNA, degradeerden veel personen uit het NF-tegenkamp tot outsiders in de samenleving, bijna tot paria’s. Het is deze degradatie die gemaakt heeft dat sommigen letterlijk tranen met tuiten huilden in 2010 toen de nieuwe president werd gekozen in het parlement. De tijding was gekeerd, de periode van de 7 magere jaren was eindelijk voorbij. De prominenten van de tegenpartij van het NF waren uitgehongerd en hadden veel schade in te halen. Suriname had teveel rijkdommen om bankroet te raken, Suriname valt niet leeg te plunderen, Suriname is immens, dat is het uitgangspunt geweest bij het laten verdampen van miljarden en ook bij het aangaan van de leningen. Er zijn politici die ervan uitgaan dat zij tot de elite van Suriname behoren en recht hebben op de middelen die Suriname voortbrengt. Er zijn politici die menen dat zij eigenaar zijn van Suriname, althans voorlopig. In zeker zin klopt het dat het moeilijk is om de natuurlijke rijkdommen van Suriname uit te putten, maar het is wel mogelijk op termijn. Suriname heeft een zeer zwakke milieulobby, omdat men nooit ruzie wil maken met regeringen. De immigratie naar met name Nederland heeft het land een deel van het kader ontnomen. De Surinaamse bevolking mist de kracht om te ageren tegen wanbeleid, de enige kracht die nog kan worden ontwikkeld is via de politieke partijen en wel via de structuren van de grote partijen. Er is een behoorlijke rancune tegenover de tegenstanders van de regering en de massa leeft in angst. Er is een tweede golf van migratie naar het Westen gaande en toevallig is het ook zo dat er in sommige landen in Europa er een behoefte bestaat aan werkers in sommige branches zoals in de zorg in Nederland. In het nieuws was gisteren het bericht over het ronselen van de verplegenden in Suriname voor de Nederlandse arbeidsmarkt. In onze geschiedenis na de onafhankelijkheid is het de tweede keer dat door economische malaise Surinamers gelokt worden naar het buitenland. In de jaren negentig kwam het begrip ‘braindrain’ in zwang toen het technisch kader wegtrok, nu schijnt dat weer het geval te zijn. Er zijn geen politieke alternatieven die het volk hoop kunnen geven. In de verkiezingen van 2000 was de situatie behoorlijk slecht en werden de verkiezingen gewonnen door het NF. Het gelukte deze politieke combinatie toen om met discipline en orde en redelijk bestuur om de financieel-economische situatie weer op spoor te krijgen. Corruptie was er in deze periode ook al, maar de indruk bestaat dat de schaal en de intensiteit waarmee het plaatsvond toch op een veel lager niveau waren. Er waren nog politici die de wens hadden schone vingers te hebben, die situatie missen wij nu. Dat is een overblijfsel van de ‘politiek van de Surinaamse realiteit’ die door de PL is gepropageerd. Vanuit het politieke leiderschap werden er in de NF-periode toch consistent bepaalde garanties gegeven en de regeringstop was nooit betrokken in dubieuze zaken, ook niet hun familieleden. De public relations machine van de nieuwe politieke constellatie heeft goed werk gedaan en de integriteit van de NF-politici zwaar aangetast. De campagne is simplistisch maar in de juiste taal waardoor het snel postvat. We merken dat er zo zoetjes aan een aanloop wordt genomen naar de verkiezingen van 2020. De oppositie zal waarschijnlijk gefragmenteerd de verkiezingen ingaan waardoor de kleine partijen, als er niets drastisch gebeurt zoals de oprichting van een middenblok van kleine partijen, zullen opgaan in de coalitiepartij of de grootste oppositiepartij. Het oprichten van een middenblok zal voordelen opleveren voor de coalitiepartij in termen van de campagne, vooral als de voormalige partners met vuil naar elkaar zullen smijten. De PL kan in het geheel als een soort PVV overblijven waarmee niemand wenst samen te werken. Door een slimme strategie van overleving kan men nog in de kampongs traditionele stemmers voor zich winnen of behouden.
