Het is nu payback time, de kippenboeren zaten hierop te wachten. De maatregel van de regering is een regelrechte aanslag op deze mofinawangs en de grote eenoudergezinnen. Deze maatregel van het duurder maken van kip zal de regeringspartijen enorme zetels kosten en dat komt omdat ze het de arme mensen die surviven het leven zuur hebben gemaakt. De voorzitter van de Consumentenkring Suriname heeft aangegeven dat de schaarste van kip wordt gecreëerd door de grote kwekerijen, dat zijn dus de rijke boeren die misschien ook nog on the sideline een illegale cambio draaien. Prijzen variëren tussen SRD 22.50 – SRD 30 per kilo voor lokale kip. Zo kan een hele kip al gauw tegen de SRD 100 aanliggen. Op de markt betaalt de consument al gauw SRD 27,50 per kilo. De regering en met name HI en LVV zwijgen als het graf. De enige verklaring hiervoor is dat de mensen die het beleid maken baat hebben bij dit besluit. De Surinaamse kippenboeren hebben nooit de intentie getoond om dienstbaar te zijn, ze zijn ook niet bereid om de totale markt van Suriname te voorzien. Men wil de productie op hetzelfde niveau houden, omdat men toch via de prijsopdrijving meer winst kan maken en daar draait het allemaal bij deze ondernemers om. Het is een zeer kwalijke zaak dat de regering de allerarmsten onder de bevolking in de steek laat, of is dit een zet om deze mensen te drijven naar de organisaties die pakketten uitdelen. Hoeveel kippen zal men dan per maand aan deze gezinnen kunnen aanbieden over de hele maand? Het zou ons niet verbazen als onze Surinaamse broeders straks de prijs van een ei zullen verhogen, omdat burgers in plaats van een stuk kip zullen moeten overstappen naar een ei. De schandalige maatregel van de regering zal het probleem van ondervoeding, welke veel voorkomt in de traditionele grote eenoudergezinnen, doen toenemen. De verhoging van de importheffing zal blijken slechts in het voordeel te zijn van rijke kippentelers. Men moest beseffen dat de Surinaamse markt eens zonder buitenlandse kip bestond. Kip was toen duur en dus schaars. Burgers kweekten hun eigen scharrelkippen en sommigen kweekten ook slachtkippen voor eigen gebruik. Overschotten werden op kleine schaal afgezet bij buren. Voer werd toen duur, waardoor het niet meer rendabel was om zelf kippen te kweken. Surinamers aten minder vlees en meer groenten en vis uit de kreken en goten. De vis in de kreken is inmiddels door overbevissing veel minder geworden en zelfs uitgestorven. Surinamers ondervonden kip als een duur en schaars product en dat had een impact op onze gezondheid. De kippentelers waren in de jaren ’80 en ’90 niet in staat om op grote schaal goedkope en betaalbare kip aan de man te brengen. Dat was helemaal niet de intentie, de bedoeling van de telers was om met dure kip snel en veel geld te maken. In de jaren ’90 werd kip op grote schaal geïmporteerd, tegelijkertijd nam de algemene armoede toe door devaluatie en corruptie. Surinamers zijn sinds toen verslaafd geraakt aan goedkope kip en zijn daarom niet te porren voor rellen op straat. Opvallend was dat de laagste groepen van de bevolking erin slagen om redelijk te eten omdat in elk geval kip goedkoop is. Een deel van de bevolking die Surinaamse kip wilde eten, bleef dit kopen, omdat het zogenaamd gezonder was en vers en halal-eters konden de kip zelf slachten. In de afgelopen twee decennia was het prijsverschil tussen Surinaamse kip en buitenlandse kip aanzienlijk. De Surinaamse kippentelers produceren inefficiënt en hebben nog steeds niet de intentie om de klant te bedienen. De prijs fluctueert en de prijsbepaling is niet-transparant. De Surinaamse kippentelers zijn in feite gokkers die gaan voor de hoogste prijs. Het niveau van de consumptie van kip, hoog of laag, maakt voor hen niets uit. De armoede is in Suriname toegenomen, maar het lukt de Surinamer nog om net te eten. In de Chinese winkels in de wijken is het duidelijk wie de mensen zijn die de buitenlandse kip eten. Kip is een favoriet vleessoort in Suriname en letterlijk aan het einde van de dag kunnen burgers nog een maaltijdje bereiden dat redelijk smaakt. Dat maakt dat het sociaal gevoel van onbehagen niet uitmondt in sociale onrust. Surinamers voelen zich lekker en voldaan als ze aan het eind van de dag een stukje kip hebben kunnen eten. Dat geeft hen toch het gevoel dat ze ergens toch niet zo arm zijn. Nu gaat de verhoging van de importheffing maken dat men ook dat stukje bout aan het eind van de dag niet zal kunnen eten. De Surinaamse kippenteler is qua karakter niet veranderd, precies zoals de Surinaamse cambiohouders niet zijn veranderd. Het gevolg van de verhoging zal zijn dat minder buitenlandse kip wordt gegeten of dat het toch gekocht wordt maar met veel meer pijn. Deze pijn zal leiden tot meer ontevredenheid en maatschappelijke onrust. Per saldo zal dus de staat even veel of minder verdienen aan de importheffing. Het arme deel van de bevolking zal meer armoede ervaren en minder lekker eten. De Surinaamse kippenboeren zullen meer verdienen, zonder dat er garantie zal zijn dat ze meer gaan produceren en banen gaan creëren. Door deze maatregel, waar de kippenteler centraal staat, zal alleen de teler voordeel hebben. De Surinaamse telers hebben nooit aannemelijk gemaakt vanuit de armoedesituatie van Suriname, hoe de Surinaamse mens beter zal worden van de verhoging van de importheffing, die gaan alleen voor het eigen belang. Door de heffingverhoging kiest de Surinaamse regering voor de telers en niet voor de arme hosselende massa.
