Enkele dagen terug heeft zich een ongeregeldheid voorgedaan in de binnenstad van Paramaribo in de straat die als de hoofdstraat van onze hoofdstad kan worden aangemerkt. Langs de weg en op de hoek van de Domineestraat en de Steenbakkerijstraat had zich een menigte scholieren in blauw uniform opgehouden. Het leek alsof er gewacht werd op een moment of iets dat op de betreffende plek zou gaan gebeuren. Voorbijgangers vonden dat de concentratie tieners op de plek te groot was en menig voorbijganger voelde zich geïntimideerd door de grote opeengepakte groep die zeer luidruchtig en mobiel was. Opmerkelijk was dat vrijwel de hele groep leek te bestaan uit Marrontieners, zowel jongens als meisjes. Zou er een ‘rivierstrijd’ worden uitgevochten? Zou er een dance battle plaatsvinden? Zouden twee groepen zich na school hier ontmoeten? Zou er een afgesproken gevecht hier plaatsvinden? Of zou een bedrijf of een overheidsorganisatie hier voor een verrassing zorgen? Er was op de hoek beneden het hotel nauwelijks ruimte om zonder lichaamscontact met de tieners te lopen. Een zo een vereerd lichaamscontact kan snel ontbranden in een street fight, de kiek waarvoor deze meisjes en jongens hangen. Volwassenen bleven even hangen om subtiel de zaak te observeren of soms een reactie uit te lokken, maar die kwam niet. Volwassenen met een bestemming liepen toch op gegeven moment door. Achteraf bleek dat deze scholieren met de politie hebben gevochten. Dat zou gaan om de dienstdoende politie die vanuit een dreiging van de verstoring van de openbare orde terecht de tieners aanspoorde om uit elkaar te stuiven, de openbare trottoirs niet te bezetten en naar huis te gaan. Er is een ingebakken haat en afkeer tegen de politie bij een deel van de geürbaniseerde jongeren, dat is bij een deel van hun met de paplepel ingegoten. Ze zien hoe hun oudere broers en ooms op feesten die buiten de wet zijn, politiemannen en politieauto’s in brand steken. De politie is hun vijand en dat mogen ze ook zingen in hun liedjes. Het is de laatste tijd te vaak voorgekomen dat in de binnenstad de politie is aangevallen door tieners in blauw uniform. Dat beteken dat onze politieagenten hun gezag kwijt zijn bij een deel van de jongeren. Politiemannen lopen met pistolen met echte kogels. Deze kogels kunnen het einde betekenen van een leven of een verminking/beperking voor het leven. De gemiddelde burger is bang voor deze politiekogel, niet deze type jongeren dus … en dat al op 14-15 jarige leeftijd. Wat zal er van deze jongens en meisjes worden? Voedt de samenleving ze op om rovers en vrouwen van lichte zeden te worden? Hebben deze kinderen geen ouders, verzorgers en ooms en tantes? Waar zijn ze? Is het zo dat deze ouderen voor werk of anderszins ver van Paramaribo zich ophouden zoals in het binnenland? Hoe pakken we deze zaak nu aan? Waarom houden heel veel jongens en meisjes in uniform van het voj en enkele middelbare scholen zich op in de binnenstad en gaan ze niet naar huis? Waarom zijn het steeds voor 95% jongeren van één bepaalde bevolkingsgroep? Wat is er precies in deze gemeenschap aan de hand? Dit zijn allemaal vragen waarmee de ministers van Sport en Jeugdzaken, Justitie en Politie, Minowc en RO moeten zitten. Er moet een psycholoog en een socioloog worden ingeschakeld om de kiek van het vechten met de politie te bestuderen. De politie is haar waardigheid kwijt, er wordt van alle kanten geschopt en getrapt op de politie. De getergde politie kan een punt bereiken waar ze haar waardigheid terug eist en dan kan het verkeerd aflopen. Het is geen werk en gedrag van tieners om tegen de politie te vechten, dat is gevaarlijk en dat moet op de betreffende scholen aan de bepaalde kinderen worden gezegd. Er zijn zaken in de binnenstad die het niet toestaan dat tegelijkertijd meerdere scholieren zich in de winkels begeven. Het resultaat is nu dat de straten en de winkelgangen zwart lopen van de scholieren die niet naar huis gaan. Een keer zal het uit de hand lopen en dan zullen opeens wel ouders van ergens tevoorschijn komen en dan zullen we merken dat men dan weer de agressie zal richten op de politie. De samenleving kan het niet toestaan dat de politie tot pispaal wordt gemaakt, anders ondergraven we onze eigen veiligheid en onze eigen samenleving. Er is werk voor de artiesten waartegen deze jongeren opkijken en naar mediawerkers en ander populaire persoonlijkheden. Er zijn recent bepaalde rovers en criminelen doodgeschoten door de politie. Worden deze tieners naar de straat gedirigeerd vanuit deze hoek. Er is werk voor de binnenlandse veiligheidsdienst om de organisatie van deze verstoring in de binnenstad te onderzoeken. Jongeren die de politie kunnen aanvallen, kunnen zonder vrees ook burgers aanvallen waarmee ze zich niet kunnen relateren. De vraag rijst waarom alleen bepaalde jongeren zich aan dit gevaarlijk gedrag overgeven. In de literatuur wordt, wanneer het hangen samengaat met bedreiging of intimidatie, zoals hier het geval is, gesproken over jeugdcriminaliteit. Als oorzaken kunnen worden aangewezen persoonlijke gedragsstoornissen en persoonlijke of gezinsproblemen. Deze tieners zijn dus zwakke tieners. De overbelasting die deze gestapelde problematiek met zich meebrengt, wordt als eerste stap gezien naar voortijdig schoolverlaten, grensoverschrijdend gedrag en criminaliteit. In deze situatie raken jongeren aan de rand van de maatschappij.
