De bevlieging van Dew, om na 35 jaar even snel de verwerking van ongekend leed die mensenrechtenschenders Surinamers hebben aangedaan en hun drijf-veer om ernstige strafbare feiten (moord) te plegen moet niet los gezien worden van de documentaire “Desi” die over de hoofdverdachte van de 8 decembermoorden en verantwoordelijke van vele mensenrechtenschendingen die gepleegd zijn in ons “switi Sranan”.
Het kan toch geen toeval zijn dat Dew met Melvin Linscheer langer dan een jaar geleden een traject uitzette om over de doden te praten en te proberen de hoofdverdachte en anderen de gelegenheid te geven – buiten de instituten van de rechtsstaat – zich te verschonen, en nu een documentaire over Desi de hele dag uit te zenden waarin hij als een vredelievend persoon, levensgenieter, lieve en zorgzame vader en geweldige politicus neergezet wordt. Nee, dit is allemaal een scenario om Desi Bouterse te laten overkomen bij de samenleving, nadat hij zijn bekentenis heeft afgelegd als te zijn, de onschuldige van al het kwaad dat dit volk is aangedaan toen hij de dictator en verantwoordelijke was in de jaren tachtig. Zijn adagium was en is “It wasn’t me”.
De bedoeling is om de samenleving te masseren, alvorens de bekentenis afgelegd wordt. Frappant is overigens in de documentaire dat de mooie kinderen overigens van de hoofdverdachte volledig de gelegenheid hebben om hun papa te prijzen over zijn karakter, de bescherming en liefde die hij ze geeft. Pijnlijk is natuurlijk het feit dat de kinderen van de 8 december slachtoffers nooit de kans hebben gehad ook hun vadersliefde, bescherming en warmte te krijgen. Het zou de familie Bouterse wel sieren om de kinderen erbuiten te houden vanwege het totaal voorbij gaan aan de gevoelens van de kinderen van de slachtoffers bij het zien van deze documentaire.
Het wordt steeds duidelijker dat Desi en Dew, beiden een belang hebben die ze gemeenschappelijk nastreven, de een “het dichtgeschroeide geweten toch nog een menselijk gezicht te geven en de ander omwille van geld en aanzien” bloed in water wil veranderen”.
R. Kalaykhan
