De verkiezingen zijn voorbij, maar niet alle kiezers hebben het proces afgesloten. De verkiezingen hebben voor trauma’s gezorgd en dat kan alleen als de zelfwaarde en het zelfbeeld laag is. De NDP is lange tijd gezien als een partij van de verschoppelingen, waar verdrukten elkaar innig omarmden. Daarom heeft men uitvoerig gehuild in 2010. De martelaar der martelaren, het slachtoffer van het binnen- en buitenland was de partijvoorzitter. Hij was het symbool van de onderdrukking en de struggle. Nagenoeg een hele volksklasse die weet dat ze op de sociale ladder niet zal (en hoeft) te klimmen, sloot zich bij de partij aan. Men heeft een excuus om niet ontevreden te zijn als men maatschappelijk niet vooruit komt. Het is nooit de eigen schuld, het is de schuld van anationalisten in het binnenland en kolonisatoren in het buitenland. Men is bezig met een proces van bevrijding, maar het zal een lang proces zijn. Daarbij gelooft men erin dat men offers moet brengen onder leiding van een messias, zover doorgedreven dat het tekenen vertoont van een kerkgezindte. In deze struggle zullen er offers worden gebracht en het is dan geen schande als men onvermogend zonder bezittingen bestaat en sterft. Dat is een heel prettig gevoel, maar op de ‘bedevaartsplaats’ is toch iedereen gelijk en happy. Iedereen die tegen de messias is en tegen de beweging, is een verrader en vijandig. Het doet denken aan iets als een kerkgezindte. We lezen dat zulke organisaties een (geloofs)gemeenschap zijn met opvattingen en gebruiken die zich onderscheiden van overige gemeenschappen die behoren tot dezelfde stroming. Deze organisaties zijn vaak gesticht door een charismatische leider met een nieuwe leer of openbaring. Bij zulke organisaties wordt geïdentificeerd het fenomeen van ‘Mystical Manipulation’: een absoluut vertrouwen in de juistheid van de beslissingen – hoe absurd of tegenstrijdig ook – van de hogere regionen van de organisatie. Het doel heiligt alle middelen en heiligt ook de institutie die de middelen inzet. Mystical manipulation leidt tot verval van kritiek en tot onvoorwaardelijke aanpassing aan en anticipatie op de wensen van de manipulatieve institutie (de partij, de leider etc…). De paarse partij heeft de verkiezingen gewonnen met minimaal 26 zetels, maar veel partijleden zijn nog niet bevredigd. Men heeft iets gewonnen, maar het is nog niet tastbaar, men zit nog met haat en wrok. En dat is het geval wanneer men met een diep minderwaardigheidscomplex zit en zich slachtoffer voelt. Vanuit podia is heel veel geschreeuwd naar ‘hun’ leider en ‘hun president’ oftewel ‘mi president’ zoals men vaak gebruikt in uitdrukkingen als ‘un lib mi president’ of ‘mek deng lib mi president’of ‘fun sang ede deng kos mi president’. Wat hun leider op podia eerder en recent weer heeft gezegd, wat andere exponenten hebben gezegd is niet relevant. Met het bezittelijke voornaamwoord ‘mi’ onttrekt de volgeling een stuk van de gratie (soms goddelijkheid) waarmee de leider geacht wordt omkleed te zijn, voor zichzelf. ‘Mi’ wordt ook gebruikt als tegenstelling van ‘yu’en ‘deng mang’ en dat is dan de vijandige groep. De bovengenoemde organisaties kennen het toepassen van disciplinaire sancties als een kenmerk. Deze kunnen variëren van het betalen van boetes tot publieke vernederingen tot excommunicatie. In sommige gevallen mogen zelfs familieleden die lid zijn van de organisatie geen contact meer hebben met een uitgestoten lid. Dat doet nu denken aan het wegjagen dat een kritisch lid uit Saramacca te wachten staat. Het is de man aangeraden om uit de buurt van de bedevaartsoord te blijven, anders zal hij het merken. Als een leider – die tegelijkertijd ook president van het land is – het heeft over wegjagen, dan mag de tweede lijn en het voetvolk iets lagere standaarden hanteren. Eergisteren is door de NDP een bijeenkomst in haar centrum bijeengeroepen met de bedoeling om feest te vieren. Er was immers heel hard gewerkt door een aantal mensen, jong en oud, in het gehele land. De verkiezingen worden geacht te zijn gewonnen door de NDP, maar er zijn analytici die ervan uitgaan dat je een verkiezing alleen wint wanneer je zelfstandig de regering alleen kan formeren, anders heeft iedereen gewonnen of verloren. De NDP-voorzitter was niet ‘all the way’ in een overwinningsstemming. Hij leek verbitterd, kennelijk omdat hij een grotere winst mogelijk heeft geacht en voor het uitblijven daarvan ook verklaringen heeft klaarliggen. De partijvoorzitter heeft meer dan een jaar terug de partijleden opgeroepen om niet met elkaar overhoop te liggen, maar er waren toch ruzies en tegenwerkingen in de partij. Er is veel geroddeld en men heeft elkaar constant zitten tegenwerken, met name in de districten is dat het geval geweest. In het kort komt het erop neer dat men in principe bloed lust na de overwinning oftewel ‘retaliation’. Daarin gaat de partijvoorzitter voor, maar om correcter te zijn de mediaman van de partij. In de ochtend van 26 mei belt de man een politieke vijand op om hem als het ware het volgende te zeggen: ‘ik ben hier, dan kom me weghalen noh, laat me zien hoe je dat doet’. Ongeacht wat de man aan zinnigs of onzinnigs op een podium zou hebben verkondigd, behoort men zo niet om te gaan met een overwinning. Dat is platvloerse provocatie, een verschijnsel dat we veelal zien in primitieve samenlevingen. Deze sfeer van provoceren, uitlokken en wegjagen zal de komende periode wellicht de boventoon voeren in ons land. Er heerst een sfeer van bloeddorstigheid en dat zullen Unasur- en OAS-waarnemers niet weten.
