Het keuren en herkeuren van voertuigen in Suriname was enkele jaren terug een lijdensweg. Men moest personen inschakelen (tegen betaling) of zelf een dag vrij nemen om te Geyersvlijt in de rij te gaan staan. Er werd nauwelijks gecommuniceerd met de dienstdoende keuringspolitieagenten, die alles behalve klantvriendelijk waren. Een auto kon wel eens worden afgekeurd om deze of gene reden. Na reparaties begon het tijdverslindende proces weer van vooraf aan. De roep naar privatisering van het keuringsgebeuren was groot. Het enige wat zo een beetje in het nadeel werkte van deze privatisering was een vrees voor corruptie in de branche. Tijdens de vorige regeerperiode werd toch het besluit genomen om het jaarlijks keuren van voertuigen te privatiseren. Ondernemers hebben veel geïnvesteerd in nieuwe en bestaande faciliteiten en personeel en de uitwerking is wat gewenst was. Zo zijn de minimale eisen waaraan een keurmeester moet voldoen minimaal 5 jaar werkervaring als monteur in de autobranche en minimaal een LTS-diploma met automontage als studierichting. Het keuren van voertuigen is niet meer tijdverslindend. Bovendien waren er tot voor kort geen wijdverbreide klachten bekend van mismanagement of corruptie in de sector. Dit laatste heeft kennelijk te maken met de strakke standaarden die worden nageleefd en gemonitord. Nu is er iets als een wrijving tussen de Stichting Toezicht Keuringen Motorrijtuigen (STKM) en de Vereniging van Keuringsinstanties in Suriname. En het gaat nu uitgerekend om de praktijk en de integriteit van de keuringsinstanties. Het is zaak dat de stichting strak blijft en de bedrijven goed monitort. Het is een kwestie van leven en dood. De stichting gaat ervan uit dat een goede keuringsinstantie maximaal tussen de 4.000 en 6.000 keuringen kan verrichten. Nu is het de stichting gebleken dat er bedrijven zijn die tussen de 15.000 en 20.000 voertuigen per jaar keuren. Dat is in het uiterste geval 2 ½ keer meer dan maximaal geschat voor mogelijk. Het gaat niet om de hele sector, maar om bepaalde bedrijven. Er zijn vastgelegde punten die allemaal gecontroleerd moeten worden. Het is van groot belang dat een strakke monitoring aan de dag wordt gelegd en dat bedrijven die scheef dreigen te gaan, uitgenodigd worden voor een gesprek. De stichting is erop gericht om de duurzaamheid van het keuringswezen in Suriname te garanderen, door te voorkomen dat de standaarden genegeerd worden en er misbruik en corruptie plaatsvindt. Zo een instantie is nodig om de branche op lijn te houden. De sector is gevoelig, omdat ondeugdelijke keuringen kunnen leiden tot verlies van mensenlevens. Het is niet bekend dat een aantal van de verkeerdoden te wijten is aan ondeugdelijk functioneren van gekeurde voertuigen. Aanvankelijk was bekend dat de bedrijven – naar verluidt nu meer dan 60 landelijk in drie gewichtsklassen – toch wel de nadruk leggen op een goede keuringspraktijk. Connecties bij de keuringsinstanties konden hooguit leiden tot betere afspraken, minder wachttijd en meer klantvriendelijkheid. Gemiddeld duurt de keuring van een auto 20 minuten. Bij zwaar materieel kan het oplopen tot een uur. Bij een drukke praktijk kan berekend worden wat de mogelijke maxima kunnen zijn. Rekening moet wel worden gehouden dat ook een aantal ‘goede’ auto’s elk jaar op de wegen komt. Het is mogelijk dat de keurders deze voertuigen – onterecht – soepeler afwerken. Als uitgegaan wordt van 20 minuten per motorrijtuig en 1 keuring per moment, dan komt men bij een werkdag van 9 uren, bij 15.000 keuringen op het aantal werkdagen van 555, bijna 2 maal meer dan een werkjaar bij een 6-daagse werkweek duurt. Bij 20.000 keuringen komen wij op 740 werkdagen. Deze aantallen zijn alleen mogelijk als per keuringsbedrijf 3 of meer keuringstoestellen/faciliteiten aanwezig zijn voor simultane keuringen. Dat is dus op zich niet uitgesloten. Het aantal werkdagen loopt op als naar rato het zwaar materieel wordt toegevoegd. Gebruikmakend van haar regulerende taken heeft de STKM een limiet gesteld op het maximaal aantal te keuren motorrijtuigen per uur bij een bedrijf. Wellicht moet de regulerende instantie specifieker zijn in de limitering. Dat is het punt dat ook de VKS maakt. Er zijn schattingen gemaakt door de stichting. De VKS stelt dat 3 per uur te laag is, met name omdat er bedrijven zijn die vanwege aanwezige equipment en keurmeesters meerdere voertuigen simultaan kunnen keuren. Dat is theoretisch allemaal te begrijpen, maar om hoeveel bedrijven gaat het? Is het mogelijk dat een bedrijf 15.000 – 20.000 keuringen per jaar doet? Hoe kan dat mogelijk zijn? De VKS had moeten presenteren hoeveel bedrijven er zijn en op basis van de aanwezige capaciteit hoeveel auto’s per uur simultaan in de bedrijven en in totaal in Suriname kunnen worden gekeurd. De VKS geeft aan dat ze het niet eens is met de limiet van 3 motorrijtuigen per uur. De vereniging moet dan wel met eigen voorstellen komen en überhaupt ook aangeven of ze het stellen van limieten op zich op zijn plaats vindt. Wat de stichting tracht te doen, is op de een of andere manier waken voor het handhaven van goede keuringen en dat is aan te prijzen vanwege het algemeen belang. De VKS moet zich daarover uitspreken en aangeven wat ze vindt van dit toezicht. Aangezien Surinaamse bedrijven over het algemeen geen traditie hebben van zelfregulering, is het logisch dat instanties als de STKM er bestaan om te waken over het algemeen belang. Het lijkt er wel op dat er een stuk communicatiestoornis is tussen de regulerende en controlerende stichting en de branchevereniging. Het verantwoordelijke ministerie van Justitie en Politie moet het daarheen leiden dat de organisaties om de tafel gaan en de plooien glad strijken. Voor zover de VKS niet vertegenwoordigd is in het stichtingsbestuur, wordt het nu wel tijd dat dit gebeurt.
