Politieke voorstanders van de te wijzigen Amnestiewet proberen door allerlei historische misstappen in dit kader op te rakelen te rechtvaardigen waarom de aanname van deze wet inderdaad op dit moment het beste zou zijn voor ons land. De toepassing van deze wet zou gepaard gaan met de instelling van een waarheidscommissie, waarbij verder wordt afgezien van het huidige strafrechtelijke proces. In elk geval mag wat krom gegaan is niet gebruikt worden om wat recht is krom te praten; dat is moreel onverantwoord!
 Anderzijds hebben politieke tegenstanders de decembermoorden decennialang als politiek wapen misbruikt, waarbij niet geschroomd is tegelijkertijd samen te werken met andere politici die ook ernstige misdrijven hebben begaan. Vandaar dat nagelaten is wetten te maken die deelname aan het passief kiesrecht konden voorkomen. Zelfs de verjaringsdatum van de onderhavige moorden is met een ‘selectieve noodwet’ verschoven. Het boemerangeffect van dit politiek opportunisme heeft er mede voor gezorgd dat de NDP als grootste winnaar uit de bus gekomen is. De negatieve kanten van dit effect zijn de emotionele en innerlijke verdeeldheid van onze samenleving, alsook de aantasting van het internationaal imago van Suriname.
 Maar gelukkig gloort er nog licht aan het einde van de tunnel: Wat alle partijen, voor- en tegenstanders, gemeen hebben, is dat een ieder hunkert naar verzoening. Om dit laatste te kunnen realiseren, moet je uiteraard eerst weten wat belanghebbenden wensen om zich te kunnen verzoenen. En dat kan alleen door ze te vragen. Door een ieder in de gelegenheid te stellen zich hierover via een volksreferendum uit te spreken, kun je alle voornoemde problemen in een klap oplossen. Deze kwestie raakt per slot van rekening de hele natie en is niet slechts een zaak van een handjevol jaknikkers en nee-knikkers!
 Roy Bhikharie
