Al ettelijke keren hebben wij ons licht laten schijnen over de verkeerssituatie in Suriname. Het is helaas niet te voorzien dat de verkeerssituatie in Suriname in de komende 7 jaar drastisch zal veranderen. De kern van het probleem zit in de manier hoe Surinamers in 2013 als jongvolwassenen, volwassenen en seniorenburgers in elkaar zitten. In essentie is de Surinamer niet binnen een generatie te veranderen. Het verkeersgedrag is een klein onderdeel van de algemene levenswijze van de Surinamer. Die levenswijze kan blijken een verkeerde te zijn, althans een levenswijze waarmee de maatschappij ondanks alle zegeningen geen grote sprongen kan maken. Een generatie invloedrijke mannen moet het idee opvatten om een meer deugdelijke generatie op te brengen via opvoeding, onderwijs en maatschappelijke organisaties als kerken, buurtorganisaties en sportorganisaties. Tegelijkertijd moet een deel van de invloedrijke samenleving een goed voorbeeld moeten geven. Een generatie of groep invloedrijke mannen, die een meer deugdelijke generatie wil helpen opbrengen – waarvan wij de resultaten na 20 jaar zien – is niet aanwezig in Suriname. Evenmin zien wij voorbeeldzettend gedrag. In principe is de grootste vijand van onze verkeerssituatie de corruptie, die alom heerst in ons land. Corruptie maakt dat burgers de samenleving en haar regels niet serieus meer nemen. Immers, deze regels gelden dan niet voor een ieder en worden vaker overtreden. De regels zullen daarom inboeten aan waarde, inclusief de verkeersregels. Heel vaak komen meldingen naar buiten over overtreding van comptabele regels op de verschillende ministeries. Er wordt veel schaars geld van de belastingbetaler over de balk gegooid. Er worden veel vrienden en familieleden bevoordeeld en de onrechtmatige verrijking is aan de orde van de dag. Waar kan de gemiddelde burger heen met het ongenoegen dat belastinggeld wordt verkwist? Het antwoord is ‘nergens’. De Surinaamse burger heeft geen klankbord en er zijn geen instituten die wat doen met het ongenoegen van de burger. Er zijn een heleboel burgers, die zich gevangen voelen in dit land dat ze niet willen verlaten, maar waarin ze ook niet willen blijven wonen. Het gevoel om gevangen te zijn in eigen land bepaalt het gedrag van de burger in grote mate. Dat gevoel zoekt naar uitlaatkleppen en voor een klein deel is dat te merken in het verkeer. Bij de laatste aanrijding is gezegd dat men voorlichting geeft, maar dat het niet helpt. Zo verwonderlijk is het niet. In principe hoeft aan een evenwichtige burger niet verteld te worden dat hij niet moet racen op de weg. Dat vloeit automatisch voort uit de opvoeding. Voorlichting in Suriname zal niet helpen om de verkeersveiligheid te verhogen. Het zal hooguit minimale effecten sorteren en wel via rechtgeaarde verkeersdeelnemers die niet geïnformeerd zijn. Deze groep blijkt echter een heel klein deel van de populatie uit te maken. Er wordt in het verkeer een soort dierlijk gedrag vertoond, dat iets weg heeft van het recht van de sterkste. Opmerkelijk is dat intussen vrouwen even hard meedoen. Deze laatste ontwikkeling heeft weer iets te maken met de positie en het welzijn van de Surinaamse vrouw (als moeder, gezinshoofd, dochter) in relatie tot de keuzes van de Surinaamse man. Voor het dierlijk gedrag weten wij dat vanaf een bepaalde leeftijd alleen repressieve maatregelen werken. Voor de korte termijn moet de Staat voordeel proberen te halen uit het wangedrag op de wegen middels het agressief ophalen van boetes. Daarbij wordt tenminste overtreding van de regels gewroken. Het minpunt is hier wel dat er corruptie heerst binnen het politieapparaat (logisch) en dat een deel van de boetes niet wordt geïnd (door de vingers kijken) of verdwijnt in zakken waar het niet thuishoort. In elk geval is er voor de korte termijn geen remedie en is het enigste wat overblijft dat burgers manieren bedenken om schotvrij te blijven. Dat kan door zo min mogelijk op straat te zijn en als het onverhoopt moet, zeer oplettend te zijn en de reis zeer kort te houden. Voorlichting zal mede niet helpen, omdat de politie heeft ingeboet aan geloofwaardigheid en gezag door corruptie en disrespectvol gedrag naar de burger toe. Eens schreven wij dat het getto teveel haar intrede heeft gedaan in het politieapparaat. Het getto kenmerkt zich door asociaal gedrag en zelfhaat en dat zien wij terug in ons politieapparaat. Keurig gepraat uit de mond van deze agenten over verkeersgedrag werkt alleen op de lachspieren van de burger. Ons politieapparaat is vanwege zijn imago niet geschikt om verkeersvoorlichting te geven en dat verklaart voor een deel de inefficiëntie van de verkeersvoorlichting. Wat de laatste tijd trouwens opvalt, is het feit dat de politie aan handen en voeten gebonden is (door relaties/belangenverstrengeling) tegen uitspattingen in het verkeer, waaronder het rijden met keiharde muziek. Veel door de economische situatie gefrustreerde ouders zeulen hun kinderen mee in de auto, terwijl ze keiharde muziek afspelen. De enige oplossing van de verkeerssituatie in Suriname ligt in de algehele opvoeding van een nieuwe Surinaamse mens. Wanneer we hieraan beginnen, dan pas beginnen we aan de echte ontwikkeling van dit land. Met de corruptie en onbeschaamdheid die nu tentoon worden verspreid in de politiek en het landsbestuur zijn wij nog lang niet zover.
