Alcoholgebruik schijnt met de modernisering van Suriname te zijn toegenomen in ons land. Opmerkelijk is wel dat het aandeel van de vrouwen onder de zuipers is toegenomen; ook is het opvallend dat groepen die vanwege religieuze gronden niet mogen drinken (zoals moslims), ook steeds meer gaan drinken. Regelmatig horen we op het nieuws dat Surinamers anderen kapotrijden omdat ze dronken achter het stuur kruipen. De politie doet niet genoeg haar best om personen die dronken achter het stuur zitten, op de bon te slingeren. Dat zeggen we omdat de politie in onze kleine samenleving precies weet hoe en waar men in dronken toestand begint te rijden. Bovendien gaan wij er wel van uit dat de politie uit de statistieken kan halen waar de mensen die in dronken toestand een aanrijding veroorzaken, vandaan komen. Het is niet uitgesloten dat wat het uur van de aanrijdingen betreft, er een zekere patroon zit in de uren waarop de verschillende aanrijdingen worden gemaakt. Voor de winkels en de supermarkten wordt er veel gedronken door een vaste groep van mensen in de verschillende districten. Verder zijn er verschillende bars in de verschillende districten waar er veel wordt gezopen. Ook wordt er veel gedronken op bijna alle feesten die in Suriname worden gehouden. De politie moet bekend maken dat ze rondom deze ‘haarden’ controle zal uitoefenen en rijbewijzen in beslag zal nemen. Dat doet de politie niet, omdat er politieagenten zijn die ervan uitgaan dat het mogelijk moet zijn dat mensen een beetje drinken en achter het stuur plaatsnemen. Sommigen van hen doen er zelf ook aan mee. Ze drinken samen met burgers en dronken rijden ze allemaal weg naar huis. Er zijn alcoholsoorten die vrij populair zijn in Suriname, waaronder rum en bier die door Surinaamse producenten worden gemaakt. Deze bedrijven doen niet zoveel aan marketing om het gedrag van het publiek te veranderen. Verder doen religieuze organisaties er ook heel weinig aan om ‘drinken en rijden’ te ontmoedigen. In principe kan wel gesproken worden van een gedoogbeleid in Suriname; de gevallen van ‘dood door rijden onder invloed’ worden aangemerkt als pechgevallen. De nadruk moet wel worden gelegd dat de meeste aanrijdingen met dodelijke afloop niet alcohol, maar ander verkeersgedrag als oorzaak heeft. Daaraan moet ook aandacht worden besteed. Aan de ene kant is dat te verklaren in een samenleving waarvan een groot deel meedoet of verslaafd is aan kansspelen en gokken. Er zijn weinig private initiatieven in Suriname om het gedrag te beïnvloeden. Er is een vereniging van de verkeersslachtoffers die kennelijk middelen en capaciteit te kort komt om impact te hebben op bijvoorbeeld de werkwijze van de politie. De laatste dagen is veel in de media de Stichting Verantwoord Alcohol gebruik Suriname (Stivasur) die ernaar streeft om het alcoholmisbruik terug te dringen. In de Verkeersveiligheidsmaand (15 augustus -15 september) wil de vereniging de boodschap dat men niet moet rijden als men drinkt intensiever op de samenleving overbrengen. De vereniging gebruikt heel mooie Nederlandse zinnen die totaal geen indruk zullen maken op de grote groep Hindoestaanse drinkers. De slagzinnen zullen hun niet bereiken en ook niet aanspreken. Hetzelfde geldt voor de veel kleinere groep Javaanse drinkers en de iets grotere Marron-drinkers. De vereniging is gericht op radiostations die Nederlandstalig zijn en op krantlezers. Als men via social media het bericht wil overbrengen, door mensen uit te nodigen hun pagina te ‘liken’, zal dat op de primair niet-Nederlandstalige groep geen effect hebben. Deze fout wordt ook gemaakt door de overheid. De overheids-pr negeert de niet-Nederlandstalige media die door het overgrote deel van de bevolking wordt gevolgd. Als men echt alle lagen van de bevolking wil bereiken, dan gaat men wel in alle talen naar de gemeenschap. Een voorbeeld is toen de regering de samenleving opriep om zich niet op stang te laten jagen door mensen die de burgerij op straat wilde krijgen tijdens de stakingen. Toen heeft men wel diep nagedacht om de samenleving zo breed mogelijk te bereiken. De stichting wil bijvoorbeeld 7 bilboards plaatsen in Paramaribo, Wanica en Para. Een groot deel van de bevolking leest de billboards niet en kijkt meestal alleen naar de plaatjes. De samenleving ziet billboards als commerciële reclame. De kans is klein dat billboards de gewenste impact zullen hebben. De vereniging wil spiegelstickers aanbieden en het is onbekend wat het effect hiervan zal zijn bij een bevolking die niet graag leest. Tafelkaarten zullen in diverse horecabedrijven geplaatst worden en ook hier moet gesteld worden dat de doelgroep niet is de ‘niet-nette-drinker’. De mondkappen die de stichting heeft gedoneerd moeten door de politie worden gebruikt in meer controle die de politie moet uitoefenen. Wat de stichting aanbevolen kan worden, om zich meer te richten op de mensen die niet bereikt worden door de overheidscommunicatie. De slogans moeten vertaald worden naar de taal van de niet-Nederlandstalige radiostations die in de huishoudens veel worden beluisterd. De aanbeveling is om zich niet alleen te richten op de elite groepen in de samenleving, maar zich meer te richten op de massa. Dan zullen de activiteiten landelijk wel effect sorteren.
