Het ministerie van Natuurlijke Hulpbronnen heeft de gemeenschap toegezegd om nog voor 1 juli 2017 een lijst met daarin alle mijnbouw concessiehouders in Suriname te zullen publiceren. Dit plan moet zeker toegejuicht worden, omdat er vele vraagtekens bestaan over het juiste aantal en de juiste locatie van de actieve en geregistreerde concessiehouders. Er zijn in deze sector, en zeker vanaf de periode van het beheer door de Pertajah Luhur, werkelijk veel en grote problemen geweest. Wel mag ook gezegd worden dat intussen er ook meerdere problemen zijn opgelost. Ik hoop wel dat het ministerie van NH erin slaagt om binnen deze maand juni de resterende problemen in verband met de correcte registratie op te lossen, alvorens tot totale publicatie over te gaan.
Het vroegere ministerie van Opbouw, dat later werd vernoemd tot Ministerie van Natuurlijke Hulpbronnen, was van ouds het enige ministerie dat door de regering werd betrokken bij de uitgifte en registratie van concessies. Voor landbouwgronden was er intensief overleg met het Ministerie van Landbouw, Veeteelt en Visserij. Daarbij werd er voor gezorgd dat de landbouw- en de mijnbouwactiviteiten elkaar niet negatief konden beïnvloeden of overlappen. In de laatste periode van het Nieuw Front kreeg de Pertajah Luhur, onder leiding van Salam Somohardjo, het ministerie van RGB in beheer en trok een deel van het beheer van gronden naar dat ministerie. Hierdoor waren de zaken betreffende gronden op twee verschillende ministeries, met ook verschillende administraties en verschillende administratieve tradities, voor zover men op het jonge ministerie van RGB van tradities zou kunnen spreken. Dit was het begin van overlappingen en hiaten in de registraties van het grondbeleid en de daarmee verbonden gronden. Er werden met opzet, of door gebrek aan overleg, gronden uitgegeven, die reeds eerder aan anderen waren toegewezen, en het gebeurde maar al te vaak dat de documenten van reeds toegewezen gronden verdwenen, of werden weggemoffeld, om de gronden de status van “vrije gronden” te kunnen geven, om die daarna, eventueel na voorzien te zijn van smeergelden, aan gelieerde personen of organisaties te kunnen toewijzen. Dit is op grote schaal in Para gebeurd en ook in Saramacca, zeker ook in de periode toen de Palu dit ministerie van NH beheerde. Als voorbeeld kreeg een bouwbedrijf landbouwgronden, maar beperkte zich tot houtkaalkap en het gedogen van het planten van marihuana, voor gebruik van haar in dienst zijnde veldpersoneel.
In de huidige regeerperiode zijn er ook op recent uitgegeven gronden vele houtladingslocaties aan de Afobakaweg ontstaan. Daarbij zijn er recentelijk ook locaties erbij gekomen. Bekend zijn de gevallen waarbij er hout ter plaatse in gesloten containers voor export wordt geladen, met opties tot smokkel van in het gebied gedropte cocaïne in uitgeholde boomstammen of in tassen. Door de overlappingen van gronden kon het gebeuren dat eerlijke en volkomen strafbladloze senior burgers in de mijnbouw op dezelfde locatie moesten werken als ervaren criminelen van onder de 30 jaar in de marihuanalandbouw, of de illegale goudmijnbouw.
Ik hoop dat het ministerie van NH een goede en volledige lijst met daarop alle individuele burgers, naamloze vennootschappen, bouwbedrijven, handelshuizen, stichtingen, staatsbedrijven, doorsnee burgers, sociale toppers, en als ambteloze burgers ook ex-militairen, ex-politieambtenaren, ex-ministers en ex-presidenten op de lijst mag, kan, en zal aangeven. Indien het om wat voor reden dan ook niet lukt om de zo begeerde lijst voor 1 juli 2017 af te hebben, mag het ministerie de einddatum gerust ook stellen op 1 augustus, want het volk heeft meer aan een correcte en volledige informatie een maand later, dan een selectieve lijst voor het kleine aantal “grote burgers” en een lijst met probleemgevallen van dubbele toewijzingen van terreinen voor het grotere aantal “normale en kleine burgers”. De meerderheid van gewone burgers verdient dit niet in een democratie.
Drs. E. G. Monsels
