Het wordt een moeilijke verkiezingscampagne voor de leden van de oppositie met name NF-plus. Er wordt nu zwaar afgegeven op de zittende NDP-regering, door met name de VHP. De NPS, SPA, PL en DA’91 houden zich koest en laten het zware en vuile werk over aan de VHP. Het recht om te ageren op hetgeen door de regering is gedaan of niet is gedaan wordt danig moeilijk, omdat nu een voormalige coalitiepartij die keihard in alles meedeed en waarvan de leider zelfs bijzondere privileges had, in het gezelschap zit. De VHP-leden die fel van leer trekken, komen niet geloofwaardig over, maar hetzelfde geldt ook voor de DNA-leden van de andere politieke patijen. Ook de huis-aan-huis-campagnes zullen niet veel zoden aan de dijk leggen, integendeel. Er is een laconieke manier zichtbaar die men eropna houdt wanneer het gaat om problemen die door de burgers worden aangekaart. Vaak blijkt dat het gaat om problemen vaan eenvoudige aard, maar die niet tot de jurisdictie van de burgers behoren om zelf aan te pakken. Wat het zeker extra moeilijk zal maken voor de oppositie om campagne te voeren, is het feit dat het NF onder relatief gunstigere omstandigheden ruim 10 jaar de ruimte heeft gehad om de Surinaamse samenleving op een meer stevige spoor te zetten. Nu is er vergelijkingsmateriaal tussen 10 jaar NF onder bepaalde gunstige omstandigheden en straks 5 jaar NDP onder moeilijkere omstandigheden. Een kans die de NDP-regering voorbij heeft laten gaan, is om zich te onderscheiden op het vlak van de corruptie. Onder de tienjarige NF-periode zijn door politici en geregelde leidinggevende innovatieve methoden uitgedokterd om een bepaald deel van de goedgekeurde begroting via onterechte gunningen en overfacturering weg te sluizen naar privérekeningen en wellicht ook indirect de partijkas. De samenleving is klein, stukken lekken uit. Tien jaren lang zag men buiten hoe op een grove wijze misbruik werd gemaakt van de inkopen van goederen en diensten voor regulier werk en voor projecten. Ook werd gezien hoe bepaalde economische initiatieven van bepaalde burgers de grond werd ingeboord. De NF-regering heeft in zijn twee regeerperiodes niet uitgeblonken in het neerzetten van goed bestuur op het vlak van de bestedingen. Bewust van de internationale verplichtingen aangaande het geratificeerde Inter-Amerikaanse Verdrag tegen Corruptie, heeft men toch nagelaten om de Surinaamse wetgeving aan te passen om een begin te maken met de uitvoering van de aanbevelingen gedaan door het Inter-Amerikaans corruptiemonitoringsmechanisme Mesicic dat verbonden is aan het verdrag. Men heeft, bewust van het feit dat als klein onderdeel van het anticorruptiebeleid een anticorruptiewet moest worden aangenomen, verzuimd om stappen te zetten. Het anticorruptiebeleid omvat meerdere wettelijke maatregelen. De NF-regering heeft onder de huidige VHP-voorzitter en troonpretendent een anticorruptiewet ingediend met als wezenlijk onderdeel een plicht voor alle lage en hogere ambtenaren, inclusief DNA-leden, DC’s, ministers, officieren van justitie en rechters, om jaarlijks een aangifte te doen van hun bezittingen, vermogens en schulden. Binnen de kortste keren was de wet door eigen coalitieleden van de partij, inclusief een mevrouw die een rok omhoog hield, aan flarden geschoten. De tweede versie van de wet die aan DNA werd voorgelegd was zonder de bepaling die functionarissen verplicht om jaarlijks een verklaring af te leggen. Door een onwillige houding van de eigen partijleden in DNA stierf het wetsontwerp een gewisse dood in de vriezer van de DNA. Immers, hoe kon men een onthoofde anticorruptiewet bespreken in het parlement? Dezelfde politici die eens de anticorruptiewet vanwege ondeugdelijke gronden hebben afgewezen, verklaren nu overal dat deze regering de corruptie niet heeft aangepakt en dat corruptie hoogtij viert. Dat er sprake is van corruptie is geen leugen en dat het noodzakelijk is om te allen tijde hiertegen te ageren ook niet. Maar politici moeten wel beseffen dat wanneer zij de zaken brengen, en dat moet gebeuren, net plaatsvindt met inachtneming van de eigen bijdrage. Men ageert tegen corruptie, maar men verzwijgt wat de eigen bijdrage is geweest om de uitgebreide en over verschillende rechtsgebieden verspreide wetgeving aan te passen. Men verzwijgt daarbij wat de eigen bijdrage is geweest om het onderdeel van de verplichte verklaring over vermogens, bezittingen en schulden middels de anticorruptiewet tot stand te dien brengen. Het verhaal is nu simpel: ‘wanneer wij aan de macht zijn, veranderen we alles en daarom moet u op ons stemmen’. Men gaat ervan uit dat de Surinaamse kiezer onnozel is. Men behandelt de Surinaamse kiezer precies op de wijze zoals de analfabete plattelandse agrariërs van India dat ervaren. Beweerd wordt dat de Surinaamse kiezer een korte spanwijdte heeft wat betreft zijn geheugen. Men zou snel vergeten en meer kijken naar de portemonnee zoals die er nu uitziet. Dit laatste kan in het voordeel werken van de zittende regering. Vernieuwing in de Surinaamse politiek is er nauwelijks. We hebben een aantal mannen die al decennia terug de ontwikkeling van de eigen persoonlijkheid geparkeerd hebben, omdat de schaarse energie besteed wordt aan politiek organiseren. VHP-voorzitter Santokhi werd minister in 2005 en VHP-voorzitter vrij recent. Zijn omgeving is vrijwel oud gebleven met weinig innoverende politici uit de jaren ’70. De NPS-voorzitter Rusland trad aan als minister laatstelijk in 2005 en is ook vrij recent partijvoorzitter. Ook zijn omgeving bestaat uit iets jongere verstarde politici uit de jaren ’80 met als hoofdthema de ‘Revo’. De NPS raakt haar identiteit steeds kwijt en dreigt vis noch vlees te worden. De PL-voorzitter is een fossiel uit begin jaren ’70 die, opgevallen als vlotte kermisorganisator, vanaf 2010 vrij primitieve middelen gebruikt naar oeroude traditie; innovatie is een brug te ver en komt niet voor in zijn woordenboek, eerder hakken met de botte bijl. Desi Bouterse van de NDP ontsproot uit de staatsgreep in 1980 die hij een Revolutie noemt. Zijn intimi – zowel de rechtlijnige militairen als de intellectuelen – stammen ook uit begin jaren ’80. Ook hier valt de verstarring op, maar onmiskenbaar is wel het gevoelig zijn voor nieuwe concepten, getuige de serieuze pogingen om een historisch sociaal zekerheidsstelsel tot stand te brengen. De oppositie zal bij haar campagnes het over een andere boeg moeten gooien.
